Anouk: ‘Mijn ervaring met momshaming’
31 mei 2019
Moeder worden is niet niks. En toetreden tot de ‘moederclub’ al helemaal niet. Maar wanneer je precies bij die club hoort, staat nergens en clubregels zijn er ook niet.
Moeder worden is niet niks. En toetreden tot de ‘moederclub’ al helemaal niet. Maar wanneer je precies bij die club hoort, staat nergens en clubregels zijn er ook niet.
Hoor ik er nu bij?
Het is zo’n twee weken voor mijn bevalling als ik vanaf mijn huis langs een basisschool loop. Moeders staan met elkaar te praten. In mijn fantasie zie ik mezelf daar al staan over een paar jaar, wachtend op mijn dochter die uit school komt met mooie verhalen en kapotte knieën. Eén van de moeders kijkt mijn kant op en plots ontvang ik van de hele groep een vriendelijke glimlach en bijna bemoedigend knikje. Ik kijk achterom, daar loopt dus niemand. Nee, deze gebaren zijn echt voor mij bedoeld. ‘Hoi!’ roep ik, enigszins ongemakkelijk en net iets te hard. En met versnelde pas wandel ik door.
Eenmaal thuis lig ik de rest van de dag wanhopig voor mijn brievenbus, wachtend op die officiële toelatingsbrief voor de moederclub. Want ik hoor er nu kennelijk bij, toch?
Welkom bij de club
Lid worden van een club is iets leuks. Je wordt hartelijk ontvangen, mag een tijdje meekijken en handig; je krijgt het clubreglement uitgereikt met de essentiële weetjes en regels. Er wordt nog niet zo veel van je verwacht, je krijgt de tijd om je plek te vinden in de groep en je leert van clubveteranen. Het is een warm bad en je hoort er helemaal bij. Maar hoe werkt dat eigenlijk bij moeders? Dat werkt net even anders, want er is niemand die je welkom heet en je krijgt niet de tijd om rustig te wennen aan het moederschap. Sterker nog: als je het rustig aandoet, heeft de hele club een oordeel over je.
Oordelen
Als jonge moeder stap je in een nieuwe wereld. Een prachtige wereld, vol nieuwigheden, uitdagingen en onzekerheden, maar áltijd overheerst die onvoorwaardelijke liefde voor je kind. Die onvoorwaardelijke liefde is wat ons als moeders verbindt, dat is waarom we bij ‘de club’ horen. En toch is het moeilijk om de ander in haar moederschap niet te veroordelen. Borst- of flesvoeding, werkend of thuisblijfmoeder, samen slapen of alleen. We hebben er allemaal een mening over en zo kom je in een club terecht die zijn eigen leden veroordeelt.
Social media maken het gemakkelijk om anoniem je oordeel te vellen over de opvoedkundige vaardigheden van een (meestal) onbekende. Momshaming is een relatief nieuwe ‘social media’ term, maar ook in het echte leven geven we al langer onze ongezouten mening, zónder helpend te zijn voor de ontvanger. We zouden elkaar moeten steunen in deze verwarrende wereld van het moederschap, maar we stellen elkaars opvoedkundige vaardigheden (online) aan de kaak en categoriseren de ander als ‘slechte moeder’.
Lees ook: Anouk: Liefdevol communiceren met je kind
Mijn ervaring met momshaming
Ook ik krijg te maken met momshaming. Zo kreeg ik begin maart na een krantenartikel tientallen openbare en privéberichten op mijn social media kanalen. Deze berichten betonden uit kritiek, verwensingen, boze berichten en zelfs bedreigingen. Nietsvermoedend op mijn telefoon kijkend, registreerde ik meer en meer haatberichten. Het zorgde bij mij voor een tsunami aan emoties en het voelde alsof ik werd gepest. Alsof ik er niet toe deed en iedereen mij haatte. Alsof de hele wereld vond dat ik een waardeloze moeder was…
Het maakte me intens verdrietig. Tot een gesprekspartner zei: “Je verhaal raakt mensen. Dat ze besluiten op deze manier te reageren, betekent dat je iets in hen raakt. Je brengt iets in beweging!”
De gevolgen van momshaming
Momshaming heeft verstrekkende gevolgen. Het tast zelfvertrouwen aan en zorgt voor onzekerheid en schaamte. En bovenal stimuleert het de neiging tot totale perfectie. Blijkbaar moeten we allemaal voldoen aan het plaatje van ‘de perfecte moeder’. Momshaming zorgt daarbij ook nog eens voor een gesloten (online) cultuur en een geïsoleerd leven. En dat klopt niet, als je kijkt waar wij mensen vandaan komen. In de oertijd leefden we niet alleen en geïsoleerd, maar samen in een stam. Daar droegen moeders de zorg voor de kinderen niet alleen, maar met andere stamleden. Er werd voor elkaar gezorgd en moeders leerden van elkaar. Eeuwen later zijn we verder dan ooit verwijderd van dat logische stamleven. We zitten niet meer middenin een stam, maar in een eigen stenen hut.
Zou het niet juist fijn zijn, om de lusten én de lasten van het moederschap te delen? Zo kunnen we nog eens wat leren van moeders die al een tijdje meedraaien.
De perfecte moeder bestaat niet
Een perfecte moeder zijn is onmogelijk. Want zoals Jill Churchill zei: “There’s no way to be a perfect mother, and a million ways to be a good one.” En als we dat als moeder in al onze vezels weten en voelen, wordt de mening van de ander ineens minder belangrijk. Dan weet je namelijk dat je een goede moeder bent en dat het oordeel van een ander daar niets aan afdoet. En andersom? Realiseren we ons eigenlijk wel voldoende dat iedere moeder datgene doet waarvan zij is overtuigd dat dát het beste is voor haar kind(eren)? Dat doen we namelijk allemaal, vanuit die onvoorwaardelijke liefde. Als we ons daarvan bewust zijn, is in de intentie iedere moeder een goede en liefdevolle moeder.
Adviezen geven mag
Mijn moederschap kenmerkt zich door ‘bewustzijn’. Ik maak bewuste keuzes, niet gebaseerd op angst of ‘wat als’, maar vanuit intuïtie, kennis en oergevoel. Daarbij vind ik het oké als mensen mij (ongevraagd) advies geven, kritische vragen stellen of zich hardop afvragen of mijn manier de juiste is. Het houdt mij scherp en ik leer ervan. Het voelt niet bedreigend, omdat ik niet twijfel aan mijn ouderschapskwaliteiten. Niet omdat ik nooit fouten maak, maar omdat ik fouten mag maken van mezelf. En nee, die vragen of kritiek voelen niet als momshaming, want advies geven kan ook op een respectvolle manier. Momshaming is niet cool en al helemaal niet helpend. Gedachten en visies delen wél.
#mamadoeslief
Dus: laten we met elkaar een club oprichten voor lieve moeders. Een club waarin we elkaar advies durven te geven, omdat we allemaal het beste willen voor onze kinderen. Een club waarin we elkaar steunen, omdat we allemaal weten hoe verwarrend het moederschap soms is. Een club waarin we de keuzes van de ander respecteren, omdat het voor haar werkt. Een club waarin wij als moeder elkaar steunen, toejuichen en helpen: de club van lieve moeders! Ik ben alvast lid, jij ook? #mamadoeslief
Volg je mij al op Instagram via @eenbeetjehippie?
Dit bericht bekijken op Instagram
OVER ANOUK
Anouk is 27 jaar, getrouwd en ‘een beetje hippie’. Tenminste, zo wordt ze vaak genoemd door de mensen om haar heen. Dat vindt ze overigens helemaal niet vervelend, want hippies zijn vrij, ruimdenkend, liefdevol en misschien ook een tikkeltje maf. Iets waar ze zichzelf ook wel in herkent.
Bewust ouderschap
Bijna 2 jaar geleden werd ze moeder van Soof en vanaf het allereerste moment vielen alle overtuigingen rondom opvoeden van haar af. De kennis vanuit haar pedagogische studies en voorgenomen opvoedstijlen schoof ze aan de kant en ze besloot te varen op haar oerinstinct. Intuïtief, liefdevol en bewust is wat haar ouderschap kenmerkt. En omdat dat soms toch een beetje anders is dan anders en ze hier veel vragen over kreeg, besloot ze haar liefde voor schrijven te combineren met de liefde voor het hippieleven. En zo ontstond www.eenbeetjehippie.com.
