Lizanne: ‘Mijn man weet niet dat ik een spiraal heb’

6 juli 2023

Lizanne (33) is samen met haar man Paul (35) dolgelukkig met hun kinderen Laura (6) en Job (4).  Zo gelukkig, dat ze geen behoefte meer heeft aan de vele kinderen waar haar man zo naar verlangt.

Lizanne: “Het was geen vooraf opgezette actie. Ik heb nooit gedacht: nu ga ik de boel eens flink bedonderen. Het idee kwam echt pas op toen ik in de spreekkamer zat bij mijn huisarts en ik haar vertelde niet langer meer de pil te willen slikken. Toen zij mij vroeg welke anticonceptie ik dan wilde gaan gebruiken, hoorde ik mezelf in plaats van ‘niets, want ik wil weer zwanger worden’ zeggen: ‘Klap er maar een spiraal in’. Alsof ik nooit anders had gewild.

Het zetten van de spiraal was enorm pijnlijk, maar het voelde meteen goed. Ik was weer beschermd tegen een zwangerschap, zonder dat ik een pil hoefde te slikken. Het enige wat niet goed voelde was het verhaal dat ik vervolgens thuis vertelde. De grote leugen. Mijn man wist niet beter dan dat ik naar de huisarts was gegaan, omdat ik al boven de dertig was en extra zwangerschapsvitaminen en adviezen wilde en dat we daarna vol voor een derde kind zouden gaan.”

Lees ook: Irene is gelukkig zonder kinderen: ‘Ik moet het altijd uitleggen’

Uit groot gezin

“Mijn man Paul en ik komen allebei uit grote gezinnen. Ik heb drie zussen, met wie we om en om anderhalf jaar schelen. Paul heeft ook drie zussen en zelfs nog drie broers. Ook hij is ongeveer de middelste van het gezin. Het zorgde meteen voor een enorme klik tussen ons, toen we twaalf jaar geleden verkering kregen. Zo vaak komen grote gezinnen in deze tijd immers niet meer voor. Het schept een band als je allebei elk weekend wel een familieverjaardag hebt of dat je standaard ‘datumprikker’ moet gebruiken wil je überhaupt iets kunnen afspreken met je eigen zussen.

Je deelt een hoop als je min of meer dezelfde jeugd hebt gehad. Als je niet aan enorme luxe en verre vakanties bent gewend, omdat daar of geen geld voor was of omdat het praktisch en logistiek bijna onuitvoerbaar was. Paul en ik weten allebei wat het is om je (slaap) plek te moeten delen in het gezin en weinig privacy te hebben, maar we kennen ook de enorme pluspunten. Dat je als broers en zussen voor elkaar door het vuur gaat en je nooit eenzaam bent, omdat je altijd vriendjes om je heen hebt.”

Enorm vruchtbaar

“Dus toen Paul en ik voor het eerst over later en kinderen spraken, waren we het er snel over eens. Als god ons genadig was, zouden wij ook voor een groot gezin gaan. We gunden onze toekomstige kinderen ook zo’n heerlijke geborgen familie. En het was ons gegund, we waren enorm vruchtbaar als koppel. Het was echt een kwestie van stoppen met de pil, een maandje wachten totdat de hormonen mijn lijf uit waren, én pats, ik was zwanger. Precies zo zijn Laura en Job gekomen.

Lees ook: Miranda komt uit een groot gezien met dertien kinderen

Vandaar dat Paul maar niet begrijpt waarom ik nu, na acht maanden, nog steeds niet jubelend naar hem toe ben komen rennen met twee blauwe streepjes op de zwangerschapstest. Paul weet niets van de spiraal en is bij elke maandelijkse bloeding weer hevig teleurgesteld. Hij zucht soms zo hard, dat ik denk dat hij erin blijft. En dan voel ik me echt een slecht, verwerpelijk mens. Ik haat het dat ik mijn geliefde zo voorlieg, maar ik ben te zwak de strijd met hem aan te gaan en eerlijk te zeggen waarom ik geen derde kind wil.”

Zwangerschapswolk

“Zwanger zijn, bevallen. Het is op zijn zachtst gezegd niet mijn hobby. Van de negen maanden ben ik er zeker zeven spuugmisselijk. Bij beide zwangerschappen voelde ik me moe, uitgeput en onaantrekkelijk. Ik zat geen dag op die befaamde roze zwangerschapswolk en kon niet wachten op de geboortes, zodat ik eindelijk weer mezelf kon zijn.

Van beide kinderen ben ik in drie uurtjes bevallen, maar juist omdat het zo snel ging, waren het ook uitputtingsslagen. Ik kon de weeën amper opvangen. Ook geestelijk is dat lastig, want ik had geen tijd om te herstellen of me voor te bereiden op de volgende wee. Paul grapt altijd dat wij makkelijker kinderen krijgen dan we schoenen kopen, maar dat is omdat hij het van de zijlijn meemaakt. Hij hoort van zijn zussen verhalen van marathonbevallingen die zestien uur of soms zelfs dagen duren. Dan lijken drie uurtjes een eitje. Maar ik ben degene die het moet ondergaan en wiens lijf vervolgens ook weer moet herstellen. Eigenlijk weet ik al jaren dat ik twee kinderen ook prima vind. Vlak na de geboorte van Job keek ik naar de twee kinderen in mijn bed en realiseerde me hoe ontzettend bevoorrecht ik was. Ik heb twee gezonde kinderen, van elk geslacht één. Hoeveel meer kan ik wensen? Waarom zou ik mezelf nog eens alle ongemakken van een zwangerschap aandoen en het lot nog tarten? Mijn oudste zus heeft een kindje met Down en Pauls jongste broer is meervoudig gehandicapt. Mijn neefje is een superlief jongetje en mijn zwager heeft op zijn manier ook een gelukkig leven, maar toch… Een kindje met een afwijking of ziekte is mijn grootste angst. Ik weet niet of ik dat aan zou kunnen. Paul wel, voor hem maakt het niet uit. Gezond of niet. Zijn hart is groot genoeg voor welk kind dan ook. Hij is opgegroeid met zijn gehandicapte broer en kan van nature heel goed omgaan met kinderen met een beperking. Paul is ook een typische kindervriend. Als vader is niks hem te gek. Hij komt uit zijn werk en ligt direct op de vloer om legotreinen te bouwen, te voetballen en met de kinderen te stoeien. Hij plakt de banden van de fietsen van buurkinderen, is de vader die net zo gek meedoet in de ballenbak en de lievelingsoom van onze negentien neefjes en nichtjes. Hij is een geboren papa, zeg ik altijd. Ik snap ook goed dat hij die liefde over meer kinderen zou willen verdelen. ‘Twee op elke knie’, lacht hij altijd. Alleen zelf heb ik die behoefte niet. Althans, niet meer. “

Geld boven groot gezin

“Ik durf niet eerlijk te zeggen dat ik twee kids genoeg vindt. Dat we met z’n vieren een prima leven kunnen leiden, met leuke vakanties en af en toe een dagje pretpark. Dat we dan geen nieuwe auto hoeven kopen, de kinderen hun eigen kamers kunnen houden en we een redelijk relaxt en luxe kunnen leven. Allemaal materiële argumenten die Paul afschuwelijk zou vinden. Het zou Paul kwetsen dat ik er zo oppervlakkig over denk. Hij zou het vreselijk vinden dat ik geld boven een groot gezin zou stellen. Bovendien was het niet onze afspraak, we zouden voor een groot gezin gaan. Drie, vier was onze droom. Ook een vijfde zouden we niet afwijzen. Mits ons gegeven uiteraard.”

Chocola als troost

“Het liegen en bedriegen breekt me steeds meer op, ook al gaat het me ogenschijnlijk gemakkelijk af. Mijn huisarts heeft me uitgebreid voorgelicht over de verschillende soorten spiraaltjes. Ik koos bewust voor een hormoonvariant. Op die manier was de kans groot op een natuurlijk lijkende cyclus. Dat is ook gebleken. Elke maand krijg ik een soort bloeding. Wel minder dan ‘echte’ menstruaties, maar in elk geval een bewijs voor Paul dat ik niet meer aan de pil ben. Paul heeft geen idee van het bestaan van spiralen. Hij vertrouwt me volkomen. Hij is vreselijk teleurgesteld als ik weer ongesteld wordt, maar vindt het ook heel erg voor mij. Hij troost me, koopt chocola en belooft elke keer dat het volgende maand wel raak zal zijn. Ook denkt hij met mij mee over de beste tijdstippen om seks te hebben, leest zich in over de eisprong en raadt me aan om te gaan temperaturen, om zo beter de vruchtbare momenten uit te kiezen.”

Grote heldin

“Op zulke momenten voel ik me zo’n slecht mens. Meestal probeer ik hem zo snel mogelijk weer op andere gedachten te brengen. Leid ik hem af, verzin ik leuke tripjes en gezinsuitstapjes om hem op te beuren. Maar dat is eigenlijk voor hem reden om nog meer in mijn sprookje te geloven. Laatst appte hij me trots hoe sterk hij me vond. Dat hij het zo waardeerde dat ik me niet stort in mijn verdriet, maar positief blijf, zowel als moeder als zijn vrouw. Hij noemde me zijn grote heldin. Zijn lieve woorden sneden door mijn ziel. Hij moest eens weten hoe ik werkelijk in elkaar steek. Soms lees ik verhalen over vrouwen die het juist andersom doen. Die zogenaamd de pil slikken, maar in plaats ervan pepermuntjes eten. Vrouwen die stiekem zwanger worden, terwijl hun man echt geen kinderen meer wil en dan vertellen dat ze per ongeluk zwanger zijn geraakt. Dat soort praktijken keur ik af, terwijl ik dus geen haar beter ben. Ook dit is bedrog op het allerhoogste niveau. Ik stel mezelf tientallen keren per dag de vraag: waarom ben ik nou niet eerlijk? Waarom ga ik niet het gesprek aan met mijn man? Waarom niet zijn teleurstelling en eventuele woede accepteren in ruil voor eerlijkheid? Ik denk dat ik wel weet waarom: ik kan moeilijk nee zeggen, ik wil hem niet teleurstellen. Liever verzin ik een excuus dan de waarheid te moeten zeggen. Zo gaat het al mijn hele leven. Als ik een verjaardag of etentje van mijn werk heb waar ik geen zin in heb, zeg ik dat ik migraine heb of geen oppas kan krijgen. Ik durf niet eerlijk te zeggen dat ik te moe ben of dat het me niet uitkomt. Ik vind het verschrikkelijk anderen te moeten teleurstellen of kwetsen. Volgens Paul heb ik gewoon geen ruggengraat. Als mijn moeder belt dat ze nu de kleinkinderen wil zien, sta ik daar meteen op de stoep, terwijl ik eigenlijk geen tijd heb of vind dat de kinderen op tijd in bed moeten liggen. Ik laat makkelijk over me heen lopen. Maar dat zijn acties waarmee ik alleen mezelf heb. Liegen tegen je eigen man, om hem niet te kwetsen en hem een kinderwens ontnemen is van een hele andere orde.”

Medische hulp

“Er komt een dag dat ik hier niet meer mee weg kom. Over een paar maanden wil Paul medische hulp inschakelen. Hij heeft al een paar keer gezegd dat we na een jaar proberen naar de dokter moeten gaan. Ik moet er niet aan denken, want mijn huisarts weet precies waarom ik niet zwanger word. Ik zou haar van tevoren kunnen inlichten en rekenen op haar beroepsgeheim, maar daarmee is het probleem niet opgelost. Dan verlangt Paul toch verdere stappen en ik wil mijn huisarts ook niet opzadelen met mijn leugens. Laatst opperde Paul zelfs dat adopteren misschien een optie is. Of pleegzorg. Ik heb dat weg weten te wuiven door hem te zeggen dat het zo’n vaart niet zou lopen. Dat ik toch liever een kind van ons samen wilde hebben dan van een ander, en dat ik mensen zonder kinderen een adoptiekind gunde. Maar hoelang houd ik dat vol? Stiekem hoop ik dat ik straks te oud ben en echt onvruchtbaar ben geworden. Of dat ik Paul toch heb weten te overtuigen dat twee kinderen ook oké is. Volgend jaar zomer willen we graag zes weken naar Amerika gaan. Een dure reis waarvoor we nu al geld reserveren en waarop we ons enorm verheugen. Ik hoop dat Paul na die reis beseft hoe leuk een klein gezin kan zijn. Maar eigenlijk weet ik wel dat, hoeveel zin hij ook heeft in die reis, hij alles zonder een traan zou annuleren, voor een uitbreiding van ons gezinnetje.”

Lees ook: Linda hoopte na vijf zoons op een dochter: ‘Onze droom is uitgekomen’

Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een digitaal abonnement op Vriendin.