Stefanie: ‘Ik denk aan mijn adoptiekind dat ik zelden zie’
28 juni 2019
Faith komt langs met verhalen uit Rhodos. Soms deelt ze haar zorgen met ons, maar nu straalt ze. Wat fijn om te zien. Ze zit aan de tuintafel. Adriana speelt in het zwembadje onder parasol.
Faith komt langs met verhalen uit Rhodos. Soms deelt ze haar zorgen met ons, maar nu straalt ze. Wat fijn om te zien. Ze zit aan de tuintafel. Adriana speelt in het zwembadje onder parasol.
Zo valt de hitte wel te doen, maar slapen blijft lastig. Het voordeel is dat mijn hersenen zich beperken tot de primitieve gedachte: ik wil verkoeling. Deze gedachte is simpeler dan getob over de afstand tot twee van mijn volwassen adoptiekinderen. Het gaat goed met mij, maar als ik iets over of van deze twee kinderen hoor, moet ik dat weer even een plekje geven.
Kerstfeest in het bos
Adriana ligt in bed. Ik sla het voorleesboek bij de boekenlegger open en begin aan een nieuw verhaal over de boze heks. ‘Kerstfeest in het bos’ luidt de titel. ‘Dat is nu niet toepasselijk’, zeg ik, maar ik lees het toch voor. ‘Ik heb het heet’, klaagt Adriana na het verhaaltje. ‘Zullen we een kerstliedje zingen, zoals de dieren uit het boek deden?’, stel ik voor. ‘Als we aan de winter denken, krijgen we het vast koud.’
Stefanie: ‘Ik kan mij niet voorstellen om ooit zonder kinderen te leven’
Het ijskonijn
We zingen: Midden in de winternacht. Adriana bedenkt er een liedje over sneeuw achteraan. ‘Nu moet jij een liedje bedenken’, gebiedt ze. Ik zie het knuffelkonijntje van mijn dochter en zing: ‘Het ijskonijn, het ijskonijn, hij vindt het fijn om bij jou te zijn…’ Ik wijd uit over het konijn. Het springt en speelt in de sneeuw. Tussendoor herhaal ik steeds: ‘Het ijskonijn, het ijskonijn. Hij vindt het fijn om bij jou te zijn…’ Adriana zingt het refrein al mee. ‘Helpt het tegen de warmte?’, vraag ik. ‘Nee, maar ik vind het zo’n leuk liedje’, roept Adriana. Ik geniet van de glunderende oogjes van mijn dochter, dus ik zing en ik zing totdat Adriana vredig in slaap valt.
Niet vanzelfsprekend
Als ik zelf naar bed ga, is de temperatuur iets gezakt, waardoor mijn hersenen meer gedachtes toelaten. Ik denk aan mijn adoptiekind dat ik zelden zie. Onlangs was er fragiel contact. Het vervloog direct weer. Een goede band met aangenomen kinderen is niet altijd vanzelfsprekend. De enige controle die ik heb, is de manier waarop ik deze afstand verwerk. Dat wil ik liefdevol doen en ik wil dankbaar zijn voor wat er allemaal wel goed gaat. Ik kijk nog even bij Adriana en hoop dat ze altijd zo zorgeloos zal slapen als nu. Dan ga ik terug naar bed en zachtjes zing ik: ‘Het ijskonijn, het ijskonijn, hij vindt het fijn om bij jou te zijn…’
OVER STEFANIE
Stefanie (45) adopteerde de kinderen van haar vriend Dirk: Christianne, Deborah, Faith en Nico. 8 jaar geleden kregen zij samen Adriana. Het gaat niet altijd vlekkeloos, maar het gezin draait al ruim 20 jaar! Lees hier al haar blogs terug.