Anouk: ‘Ik ben trots op mijn moederlijf: zacht en versierd met strepen’

11 juli 2019

Hiep, hiep, hoera voor mijn moederlijf! Nu mijn dochter haar tweede verjaardag heeft gevierd verdient het lijf dat haar gebouwd heeft ook een hoeraatje. Een klein feestje, ook al is datzelfde lijf misschien wel (een beetje heel erg) veranderd. Of nou ja, mijn buik vooral.

Hiep, hiep, hoera voor mijn moederlijf! Nu mijn dochter haar tweede verjaardag heeft gevierd verdient het lijf dat haar gebouwd heeft ook een hoeraatje. Een klein feestje, ook al is datzelfde lijf misschien wel (een beetje heel erg) veranderd. Of nou ja, mijn buik vooral.

Want ooit, zo’n drie jaar geleden was hij strak, slank en soms zelfs gespierd. En nu, twee jaar na de geboorte van Soof is hij toch vooral zacht en gestreept. Het accepteren van dat nieuwe lijf ging nu niet bepaald zonder slag of stoot. Nee, dat was een hobbelige en flubberige weg naar acceptatie en zelfliefde.

Zeg maar nee, dan krijg je er twee

Mijn omvang en gewicht namen behoorlijk toe tijdens mijn zwangerschap en al snel leefde ik volgens het motto; ‘waggelen is het nieuwe lopen’. Die extra kilo’s vond ik niet zo erg, die konden er uiteindelijk allemaal weer vanaf, maar mijn allergrootste angst was een uitgelubberde striaebuik. Nee, mijn lijf moest en zou weer helemaal in oude (strakke) staat terugkeren als de baby er eenmaal was. ‘Terug naar fabrieksinstellingen’, dat was het plan. En daarom smeerde ik mijn ronde babybuik zo’n drie keer per dag, enigszins dwangmatig, in met crèmes en oliën ter waarde van minstens *verstopt zich in een hoekje van schaamte* 400 euro. En hoewel de verpakking beloofde striae te voorkomen, had een disclaimer ‘zeg maar nee, dan krijg je er twee’ niet misstaan, want voor ik het wist was mijn buik volledig versierd met die o zo gevreesde tijgerstrepen. In korte tijd veranderde mijn lijf snel en heftig. En ik had er geen enkele invloed op. Van strak en slank naar vol en gestreept. En toch droeg ik die extra kilo’s en bolle gestreepte buik met trots. Dat zwanger zijn stond me wel, vond ik!

Uitgelubberde waterballon

Het is drie dagen na de bevalling. Ik sta voor de spiegel en doe mijn badjas uit. Mijn buik trilt na van de beweging die ik maak en komt al flubberend tot stilstand. Hij is bol en hangt een beetje. Het lijkt wel een soort uitgelubberde waterballon. Het lukt me niet ernaar te blijven kijken. Waar is die mooie ronde babybuik gebleven? Het voelt leeg. Is dít dan wat ervan over is? Ik draai een kwartslag en schrik. Van de zijkant lijk ik nog minstens 6 maanden zwanger! Snel trek ik mijn badjas weer aan en probeer ik het beeld uit mijn geheugen te wissen. Dit komt goed, ooit. Toch?
Terwijl mijn organen druk bezig waren hun oorspronkelijke plek weer in te nemen (wat een machtig proces is dat toch eigenlijk hé?), maakte ik mij druk over de buitenkant van mijn blubberbuik. Plaatjes van #fitmoms spookten door mijn hoofd en het gevoel terug te moeten naar een strak lichaam bleef op de voorgrond. Ik begon met diëten en het dragen van een korset, wat mij naast honger en zuurstofgebrek, een beetje hoop gaf op een slanker lijf. Ik voelde me onzeker over mijn flubberlichaam en wilde ervoor zorgen dat ik mijn spiegelbeeld weer kon waarderen. En daar had ik best wat honger en zelfs een samengeperst middenrif voor over.

Het huisje van mijn dochter

Anderhalve maand later sta ik weer voor de spiegel. Mijn lijf is nog niet veel veranderd, maar mijn kijk erop daarentegen wel! De afgelopen weken waren intens. Het krijgen van een kindje had niet alleen mijn lijf, maar mijn hele leven op zijn kop gezet. Mijn dagen bestonden uit voeden, verschonen, knuffelen en troosten. Uit het zorgen voor mijn kindje en het zoeken naar balans. Uit het leren kennen van mijn dochter, van mijn man als vader en mijzelf als moeder. Ik had helemaal geen tijd of behoefte om bezig te zijn met mijn #fitmombody, het was totaal onbelangrijk geworden. Sterker nog; door bezig te zijn met waar het écht om draait werd ik langzaam alleen maar trotser op mijn lijf. Dat lijf van mij had namelijk een hele baby gebouwd! Negen maanden lang is mijn buik de vertrouwde, warme en geborgen plek geweest voor mijn dochter. De plek waar zij mocht groeien, langzaam kennismaakte met mijn geur, stem en lichaam. Waar zij bijna 42 weken in woonde en waar vanuit zij op natuurlijke wijze geboren mocht worden. Mijn moederlijf was haar huisje. Een warm en liefdevol huis waar vanuit zij op de wereld kwam, daar kan ik toch alleen maar héél trots op zijn!

Zelfzorg vanuit zelfliefde

Zowel het dieet als korset belandden al snel in de prullenbak. Ik voelde geen behoefte meer om bezig te zijn met het uiterlijk van mijn lichaam. Geen behoefte meer om mijn lichaam te perfectioneren. Het deed er niet meer toe. Ik was oké, mijn lijf was oké. Er gebeurde tegelijkertijd wel iets anders. Want langzaam voelde ik des te meer de behoefte om – vanuit zelfliefde – aandacht te hebben voor het voeden van mijn lichaam en het zorgen voor mijzelf. En dat deed ik. Ik nam stukje bij beetje meer rust, at gezonder en ging meer bewegen. En ineens realiseerde ik mij dat je vanuit zelfliefde dus veel makkelijker doelen bereikt! Toen ik wilde afvallen omdat ik mijn lijf niets waard vond, slaagde dit niet. Maar nu ik ditzelfde proces was gestart vanuit zelfliefde, kostte het nauwelijks energie én slaagde het vanzelf!

Terug naar de essentie

En weet je wat nu eigenlijk best grappig is? Mijn zelfvertrouwen is nooit echt ‘je van het’ geweest. Zolang ik mij kan herinneren was ik onzeker over mijn uiterlijk en gedrag. En hoewel ik dat van tevoren dus nooit had kunnen bedenken, heeft het ouderschap daar dus écht verandering in gebracht. Het krijgen van een kindje heeft mij gedwongen om terug te gaan naar de essentie en bedoeling. Wat doet ertoe? Wie ben ik? Wat maakt mijn leven waardevol? Even helemaal zíjn. Ik werd teruggeworpen op mijn werkelijke zelf en ineens voelde ik mij helemaal oké. Nee, ik ben niet perfect en mijn lijf is dat ook niet. Maar het heeft een heel mensje gebouwd. Mijn lichaam is in staat geweest leven te laten groeien én geven. Hoe magisch is dat! En mijn buik? Die is zacht en versierd met strepen; een zichtbare herinnering aan wat voor machtig moois er heeft mogen groeien in dat mooie moederlijf! Dus ik vier dat lijf: hieperdepiep hoera!

OVER ANOUK

Anouk is 27 jaar, getrouwd en ‘een beetje hippie’. Tenminste, zo wordt ze vaak genoemd door de mensen om haar heen. Dat vindt ze overigens helemaal niet vervelend, want hippies zijn vrij, ruimdenkend, liefdevol en misschien ook een tikkeltje maf. Iets waar ze zichzelf ook wel in herkent.

Bewust ouderschap

Twee jaar geleden werd ze moeder van Soof en vanaf het allereerste moment vielen alle overtuigingen rondom opvoeden van haar af. De kennis vanuit haar pedagogische studies en voorgenomen opvoedstijlen schoof ze aan de kant en ze besloot te varen op haar oerinstinct. Intuïtief, liefdevol en bewust is wat haar ouderschap kenmerkt. En omdat dat soms toch een beetje anders is dan anders en ze hier veel vragen over kreeg, besloot ze haar liefde voor schrijven te combineren met de liefde voor het hippieleven. En zo ontstond eenbeetjehippie.com.