Ankes leven hing aan een zijden draadje: ‘Tijdens mijn bevalling was Annelies m’n reddende engel’

30 juli 2019

Toen Anke (37) een moeilijke periode doormaakte, was het haar vriendin Annelies (38) die haar erdoorheen trok. “Zelfs tijdens mijn keizersnee, die zo spannend verliep, stond Annelies naast me in de operatiekamer.”

Toen Anke (37) een moeilijke periode doormaakte, was het haar vriendin Annelies (38) die haar erdoorheen trok. “Zelfs tijdens mijn keizersnee, die zo spannend verliep, stond Annelies naast me in de operatiekamer.”

Anke: “We waren in het ziekenhuis, mijn man Jeroen en vriendin Annelies zaten naast me. Ik lag op de operatietafel en had net een keizersnee ondergaan. Ik was zo blij mijn zoontje Brendt te zien! Maar toen hij bij me gelegd werd, had ik weinig kracht. Ik wilde hem graag op mijn borst hebben, maar verdroeg hem daar niet, kon niet goed ademen en was misselijk. Ik merkte dat ik weggleed…”

Afscheid nemen

“Annelies is arts en had meteen in de gaten wat er gebeurde: “Anke had een flinke bloeding gekregen en de dokters waren druk bezig die te verhelpen. Maar dat ging niet zo makkelijk. Na een paar minuten stelde de anesthesist voor dat Anke afscheid van Brendt en haar man nam, omdat ze haar graag onder narcose wilden brengen.”

Anke: “Ik heb ze een kus gegeven. In de verte hoorde ik nog hoe er werd gebeld om extra zakjes bloed. Het was zo onwerkelijk en ik was duizelig. Ik dacht: laat me maar slapen, ik kan nu ook niks anders. En ik wist dat ik op Annelies kon vertrouwen. Zij zou ervoor zorgen dat het goedkwam.”

Lees ook: Lizanne wil absoluut geen kinderen meer, maar haar man wel

Flinke bloedingen

Anke en Annelies leerden elkaar kennen tijdens een gespreksgroep van de kerk in Leeuwarden. Anke: “Annelies vertelde me dat ze als arts in de tropen moeder-kindzorg had verleend. Omdat ik van plan was een reis naar Ghana te maken, om familie op te zoeken, vroeg ik haar om advies. Het Zika-virus was in opkomst en ik vroeg aan Annelies of Ghana veilig was om naartoe te reizen. Ik was ook benieuwd of de vaccinaties die ik nodig had schadelijk waren voor een zwangerschap, omdat ik graag nog een kindje wilde. Ik kon beter eerst die mooie reis maken, vertelde ze, en daarna zwanger worden.”

Zwanger

Annelies: “We zagen elkaar pas weer maanden later, bij yoga. Een beetje vanuit de verte, want we zaten allebei aan een andere kant van de zaal. Met gebaren liet Anke weten dat ze zwanger was. Ik was zo blij voor haar! Ze had me indertijd verteld dat de bevalling van haar dochter Elianne niet zo soepel was verlopen, dus dat ze er nu toch weer voor durfde te gaan, vond ik heel mooi.”

Zware bevalling

Anke: “Na Eliannes geboorte waren er placentaresten in mijn baarmoeder achter- gebleven en die leverden flinke bloedingen op. Ik belandde de eerste zes weken na haar geboorte regelmatig in het ziekenhuis, zelfs drie keer op de OK. Het heeft me zo veel energie gekost om weer wat sterker te worden. Dat ik toen helemaal niet van mijn dochter kon genieten, omdat ik er zo slecht aan toe was, vond ik nog het ergste.”

Lees ook: Totaal onverwacht werd Floor moeder: ‘In shock pakte ik onze zoon uit de wc-pot’

Herhaling

Een arts had me verteld dat de kans op herhaling bij een tweede groot zou zijn. Ik wilde heel graag een broertje of zusje voor Elianne, maar de angst overheerste. Beetje bij beetje leerde ik mijn lijf weer vertrouwen. En toen ik na zeven jaar – eindelijk – volmondig ja tegen een nieuwe zwangerschap kon zeggen, gebeurde er iets bijzonders: ik was binnen twee weken in verwachting!”

Vreselijk bang

Anke genoot van deze zwangerschap, was blij. “Trots ook, dat ik het had aangedurfd. En de eerste 23 weken verliepen goed. Uit de twintigwekenecho was gebleken dat ik placenta previa had, wat betekent dat de placenta voor de uitgang ligt, waardoor de baby niet op de normale manier geboren kan worden. Maar goed, ik had nog zo’n twintig weken te gaan, de placenta kon nog mee ‘omhoog groeien’, met de baarmoeder. Het kon nog best goed komen, zeiden de artsen. Ik werd niet echt gewaarschuwd voor dingen die mis konden gaan.”

Informatie

“Omdat ik me mijn vorige bevalling nog goed herinnerde, ben ik zelf naar meer informatie over placenta previa gaan zoeken. Daar schrok ik nogal van: ik kon er voor, tijdens én na de bevalling behoorlijke bloedingen door krijgen, buiten bewustzijn raken en zelfs overlijden… Toch heb ik die informatie ergens ‘geparkeerd’. Ik wilde zo veel mogelijk van deze zwangerschap genieten. Bovendien hadden we een vakantie naar Italië geboekt, daar keek ik erg naar uit.”

Lees ook: Renée verloor haar ongeboren tweeling tijdens een vakantie in Spanje

Ziekenhuis

“Maar we waren nog niet terug van vakantie en ik stond net als juf weer voor de klas, of ik verloor bloed. Ik was toen 23 weken zwanger. Ik heb de dag volgemaakt en toen alle kinderen door hun ouders waren opgehaald, belde ik het ziekenhuis bij ons in de buurt. Ik kon meteen terecht. Omdat men vermoedde dat de bevalling op gang kwam, werd ik met een ambulance naar een ziekenhuis gespecialiseerd in vroeggeboorten gebracht. Het was hectisch: ik kreeg weeënremmers en medicijnen om de longen van de baby sneller te laten rijpen. Ik was vreselijk bang en begreep niet wat er allemaal in mijn lijf gebeurde. Natuurlijk dacht ik terug aan de bevalling van Elianne en aan de informatie die ik had gelezen over placenta previa… Dat het nu weer mis zou gaan, daaraan kon en wilde ik niet denken.”

Lees het hele verhaal van Anke en Annelies in Vriendin 31.

Tekst: Suzanne de Boer. Foto’s: Yasmijn Tan. Visagie: Wilma Scholte.