Stefanie: ‘Het schijnt dat je een kind moet leren om nergens aan te komen’

2 augustus 2019

Op de fruitafdeling van de supermarkt vind ik het logisch om in een mango te knijpen. Voordat ik de exotische vrucht koop, wil ik weten of hij rijp is. Maar ik kan het tevens niet laten om ook in babyspeelgoed te knijpen als ik met Adriana door een speelgoedwinkel loop.

Op de fruitafdeling van de supermarkt vind ik het logisch om in een mango te knijpen. Voordat ik de exotische vrucht koop, wil ik weten of hij rijp is. Maar ik kan het tevens niet laten om ook in babyspeelgoed te knijpen als ik met Adriana door een speelgoedwinkel loop.

Oermens in mij

Wanneer het geluid dat eruit komt harder is dan verwacht, schaam ik me kapot. ‘Kijken doe je met je oogjes’ hoor ik veel moeders op autoritaire toon tegen hun kinderen zeggen.
Ik vind ook wel dat iets wat nog verkocht moet worden netjes moet blijven – zeker als je helemaal niet van plan bent om het artikel te kopen. Maar bij bepaalde spullen moet ik gewoon even voelen, drukken of knijpen. Misschien is dat het oermens in mij. Ik ben dan ook geen gebruikster van de irritante uitdrukking ‘kijken doe je met je oogjes’. Maar als er een verkoopster in onze nek staat te hijgen, word ik wel wat zenuwachtig en mompel tegen Adriana: ‘Doe je wel voorzichtig?’ of ‘leg maar even terug.’ Zo schijnheilig ben ik wel.

Lees ook de vorige blog van Stefanie: Stefanie: ‘Geen vakantie van het moederschap’

Handjes op je rug

Ik weet eigenlijk niet wat de regels zijn voor het aanraken van verkoopwaren, maar het schijnt bij de opvoeding te horen dat je een kind leert om nergens aan te komen. Dat is bijna onmogelijk, want het mooist speelgoed wordt op ooghoogte van een kind tentoongesteld. Laatst zag ik in een speelgoedwinkel een tafel met Playmobil waar kinderen mee mochten spelen. Er waren aantrekkelijke fantasiefiguren uit tekenfilms bij, zoals draak Tandloos en Stormvlieg. Leuk bedacht, maar als de jeugdige klantjes even later langs pluche beesten en boekjes die geluid maken lopen, geldt weer: handjes op je rug.

Prikkende vingers

Ik ben in de winkel waar alles goedkoop is, maar waar je toch duur uit bent als je bij de kassa komt, omdat je teveel in je winkelmandje hebt gestopt. Ik zie nepbloemen en bloempotjes. Op een hoge stelling staat een open doos met steekschuim (meestal Oasis genoemd, naar het bekendste merk). Ik glimlach als ik zie dat een moeder met een kinderwagen in een van de groene blokken prikt. Als ik ervoor sta, zie ik tientallen gaten in het steekschuim, duidelijk veroorzaakt door prikkende vingers. En dan bedoel ik geen vingertjes van minimensjes – de doos staat daar trouwens te hoog voor. Dit is het werk van volwassenen, waaronder moeders, die zich niet konden bedwingen. Dus moedertjes: handjes op je rug en mondjes dicht.

OVER STEFANIE

Stefanie (45) adopteerde de kinderen van haar vriend Dirk: Christianne, Deborah, Faith en Nico. 8 jaar geleden kregen zij samen Adriana. Het gaat niet altijd vlekkeloos, maar het gezin draait al ruim 20 jaar! Lees hier al haar blogs terug.