Stefanie: ‘Ik voel dat ik vijf kinderen heb, ook al is er bij twee van hen afstand’

27 september 2019

Vroeg in de morgen bakken Adriana en ik twee zoete taarten. ’s Middags komt mijn oudste zus, gevolgd door twee van mijn grote dochters met hun vriend. De piepjonge herfst trakteert ons op een prachtige dag.

Vroeg in de morgen bakken Adriana en ik twee zoete taarten. ’s Middags komt mijn oudste zus, gevolgd door twee van mijn grote dochters met hun vriend. De piepjonge herfst trakteert ons op een prachtige dag. We zetten lekkernijen op de tuintafel en eten ’s avonds zelfs buiten.

Een zoete sfeer

Na het eten schept Dirk voor iedereen twee bolletjes ijs in een hoorntje. Heerlijk zoet! Boven de tuintafel hangt dan ook een zoete sfeer. Er zijn geen spanningen, zoals vroeger. Plichtmatige feestjes zorgden toen voor een gekunstelde sfeer, waarin de spanning voelbaar bleef. Ik weet niet hoe het zou zijn als we nu compleet waren. Dat vraag ik mij niet af. Dit is het nu.

Achter de schermen ben ik wel met de afwezige gezinsleden bezig. De één heb ik een kaartje gestuurd. Voor de ander ben ik met een brief bezig. Ik doe dat respectvol, maar met emotionele afstand. Dat voelt raar, omdat het om mijn kinderen gaat, maar te dichtbij komen zorgt voor een patroon van aantrekken en afstoten, wat mij verward. Als ik mij er onzeker over voel, zoek ik literatuur over mensen met hechtingsproblematiek en lees wat wij zelf ervaren hebben: ´Het ene moment stelt zo’n persoon zich voor je open en draagt je op handen, het volgende moment wordt het contact verbroken en word je de grond in geboord.´ Het is de kunst om je daar niet door te laten leiden en jezelf te blijven. Ik raakte mezelf behoorlijk kwijt door de moeilijke gezinssituatie en heb veel moeite gedaan mezelf terug te vinden.

Lees ook: Stefanie: ‘De dood is onderdeel van het leven en dat mag een kind weten’

De belofte om moeder te zijn

De kinderen zijn intussen volwassen en zelf verantwoordelijk voor hun leven, ook al duurt de zoektocht naar emotionele verbondenheid soms een leven lang. Daarbij wens ik mijn kinderen veel wijsheid en liefde, want ieder mens wil gewoon een beetje gelukkig zijn. Dat hebben we met z´n allen gemeen.

Op mijn verjaardagsfeestje dartelt er tussen de volwassenen één minderjarig kind rond. Alleen haar ben ik verplichting verschuldigd en die vervul ik met liefde. De anderen zijn niet meer afhankelijk van mij. Maar toen ik in 2006 de adoptiepapieren tekende, deed ik een belofte aan mezelf, die mij levenslang geketend heeft. Het is de belofte om moeder te zijn. Ik voel dat ik vijf kinderen heb, ook al is er bij twee van hen afstand. De manier waarop dat gaat, blijft verdrietig, maar gelukkig kan ik genieten als ik naar de mensen rondom de tuintafel kijk, op deze zwoele, nee… zoete avond.

Lees ook: Stefanie: ‘Ik heb het gehad met de zomer, laat de herfst maar komen!’

Over Stefanie

Stefanie (46) adopteerde de kinderen van haar vriend Dirk: Christianne, Deborah, Faith en Nico. Acht jaar geleden kregen zij samen Adriana. De adoptiekinderen zijn intussen uitgevlogen. Er is zowel intens als afstandelijk contact met de kinderen die het ouderlijk huis hebben verlaten, maar de verbinding met hen blijft hoe dan ook bestaan. Thuis zorgt de jongste telg voor gelukkige en knusse momenten. Na jaren worstelen gaat Stefanie steeds beter om met de balans tussen geluk en verdriet.

Lees ook: Stefanie: ‘Ik heb een gebrek aan gezag’