Bianca: ‘We lijken veel meer op elkaar dan we dachten’
30 september 2019
Op de middelbare school werd Bianca gepest door haar klasgenoot Myrte. Haar zelfvertrouwen kreeg hierdoor een flinke knauw. Bijna dertig jaar later zocht Bianca contact met Myrte. “Ik wilde zo graag weten: waarom was juist ík degene die werd gepest?”
Op de middelbare school werd Bianca gepest door haar klasgenoot Myrte. Haar zelfvertrouwen kreeg hierdoor een flinke knauw. Bijna dertig jaar later zocht Bianca contact met Myrte. “Ik wilde zo graag weten: waarom was juist ík degene die werd gepest?”
Pestgedrag altijd bijgebleven
Bianca (40): “Ook al heb ik nu een hartstikke fijn leven, het pestgedrag van Myrte in de brugklas van de mavo is mij altijd bijgebleven. De onzekerheid die ik als dertienjarig meisje voelde, zit nu nog in me. Ik vind het bijvoorbeeld belangrijk wat mensen van mij vinden. Myrte gebruikte geen fysiek geweld, maar boorde me de grond in met gemene opmerkingen. Tijdens de gymles bijvoorbeeld, die ik daarom verschrikkelijk vond, had zij commentaar op hoe ik mij bewoog. Ze zei dat ik raar rende. Het waren losse flodders, maar ze kwamen keihard binnen. Het maakte mij heel onzeker. Ik kon niet tegen Myrte op. Als enig kind in een harmonieus gezin was ik niet gewend om mijn plek te bevechten. De vriendinnen die ik op school had, lieten me vallen. Ik was kwetsbaar en gevoelig – een makkelijk slachtoffer. Van een vrolijk en enthousiast meisje veranderde ik in een teruggetrokken, stil kind. Ik was continu op mijn hoede en hield me gedeisd om maar niet op te vallen. Thuis kon ik ontspannen. Soms deed ik alsof ik ziek was, in de hoop dat ik thuis mocht blijven. Maar mijn moeder stuurde me altijd naar school, omdat ze wist dat thuisblijven geen oplossing was. Mijn ouders wisten van het gepest. Ze vingen me op en gaven me adviezen over hoe ik beter voor mezelf kon opkomen. Thuis was ik vrolijk, had ik een leuke vriendengroep en trad ik met een balletgroep op in theaters. Niemand mocht weten dat ik werd gepest. Ik was bang dat mensen anders naar mij zouden gaan kijken als ze ervan wisten. Pas sinds kort schaam ik me er niet meer voor en kan ik er juist open over praten.
“Waarom ik?”
Nieuwsgierig naar hoe Myrte er als volwassen vrouw uitzag en hoe zij leefde, had ik haar jaren geleden al een keer op Facebook bekeken. Bij het zien van haar foto bekroop mij meteen weer dat gevoel van vroeger. Ik voelde me direct onzeker. Een paar maanden geleden keek ik nog eens. Myrte was business coach geworden, woonde in Zeeland en had een man, drie kinderen en twee honden. Ik las een persoonlijk stuk over haar leven. Het verbaasde me hoe mooi en gevoelig ze schreef. Zo kende ik haar niet. Iemand die zoiets kon schrijven, kon toch niet gemeen zijn? Ik besloot haar een berichtje te sturen. Na al die jaren brandde namelijk nog steeds de vraag: Waarom ik? Wat was er mis met mij waardoor Myrte mij anderhalf jaar pestte op school?”
Geen verrassing
Myrte (41): “Een paar weken voordat Bianca contact zocht, was ik op weg naar mijn ouders langs haar ouderlijk huis gereden. Ik dacht terug aan onze middelbareschooltijd en vroeg mij af: wat als dingen anders waren gelopen? Wat als wij vriendinnen waren geweest? We hadden misschien veel aan elkaar kunnen hebben… En toen kwam haar berichtje. Ik geloof in de wet van de aantrekking, dus het kwam niet als een verrassing.”
Bianca: “Ik schreef: ‘Ik weet niet of je me nog kent, we hebben bij elkaar op de mavo gezeten. Ik heb daar geen leuke tijd gehad en ik heb daar nog wat vragen over. Ik hoop dat je me wilt helpen en mijn vragen wilt beantwoorden.’ Ik had geen idee of Myrte daarvoor open stond. Ze schreef snel terug, maar ik wachtte twee dagen met het openen van haar reactie. Ik was bang voor de impact die het kon hebben.”
“De ongelukkigste tijd uit mijn leven”
Myrte: “Ik antwoordde dat ik laatst nog aan haar had gedacht en dat ik zelf ook geen leuke schooltijd had gehad; het was de ongelukkigste tijd van mijn leven. Dat ik heel graag met haar in gesprek wilde gaan en dat ik de afgelopen jaren aan de slag was gegaan met mijn verleden, wat mij veel goed had gedaan. Als ik haar kon helpen, dan met alle liefde en plezier. ‘Wat dapper dat je dit doet’, voegde ik eraan toe. ‘Het komt vast goed. De grootste struggles in het leven zijn vaak ook de mooiste lessen.’”
Bianca: “Ik vond haar bericht heel gaaf. Ze ontkende niet wat er was gebeurd, maar stelde zich open voor mij.”
Myrte: “Vervolgens liet ik Bianca weten dat wat haar was overkomen niets met haar te maken had, maar alles met mij. We spraken af om elkaar te ontmoeten in een cafeetje in de buurt van onze oude school.”
Lees het hele verhaal in Vriendin 40.
Tekst: Ineke van Lier. Foto’s: Ruud Hoornstra. Visagie: Lisette Verhoofstad.
Lees ook:
