Sharon en haar man werden betrapt door hun kind
3 oktober 2019
Hoewel Sharon en haar man de voorkeur geven aan de ochtend als het om seks gaat, zijn zij door hun kinderen vaak op de avonden aangewezen. Tot die ene zaterdagochtend en het zo erg kriebelde.
Hoewel Sharon en haar man de voorkeur geven aan de ochtend als het om seks gaat, zijn zij door hun kinderen vaak op de avonden aangewezen. Tot die ene zaterdagochtend en het zo erg kriebelde. ‘Ik voelde dat we allebei bijna op exploderen stonden, toen ik plotseling een stemmetje achter me hoorde. ‘Wat doen jullie nou?’’
We gokten erop
Sharon: “Ik hoopte dat Sam, ons zoontje van vijf, alweer vergeten was wat hij in onze slaapkamer had gezien. Maar toen we pas bij mijn schoonmoeder op bezoek waren en zij hem een standje gaf omdat hij zijn broertje nogal druk kietelde, zei hij: ‘Maar papa en mama doen dat ook.’ Ik zag dat hij uitvoerig uit de doeken wilde doen hoe hij daarbij kwam, maar ik leidde hem snel af door hem te kietelen. Toen ik daarmee stopte, was mijn schoonmoeder inmiddels in de keuken aan het afwassen en was het gevaar geweken.
Gelukkig maar, want de band tussen mijn schoonmoeder en mij is al niet zo goed. Zij vindt mij veel te uitbundig en te vrij. Zeker weten dat ze meteen in de gaten had gehad wat er was gebeurd en dat ze míj erop aangekeken had. Terwijl het toch echt mijn man, háár zoon, was die mij verleidde, die bewuste zaterdagochtend – terwijl we heel goed wisten dat de kust niet veilig was. Maar we gokten het erop, want we hadden zo veel zin. Ochtendseks is namelijk echt ons ding. Voordat we kinderen hadden, deden we het regelmatig als we net wakker waren. In het weekend tussen de eerste en tweede koffie door.
Die ene zaterdagochtend
Maar ook op werkdagen waren we vaak in voor een vluggertje als de wekker net was gegaan. Sinds de kinderen er zijn, komt het er ‘s ochtendsvroeg een stuk minder vaak van. Als baby schreeuwde Sam ons elke ochtend om half zes wakker – zelfs voor óns te vroeg om aan seks te denken – en zodra hij zelf uit bed kon klimmen, stond hij bij het krieken van de dag naast ons hoofdeinde. Zijn broertje, een jaar jonger, is al net zo’n vroege vogel. Voor intimiteit zijn we tegenwoordig dus op de avond aangewezen.
Maar die ene zaterdagochtend kriebelde het te erg. We hadden al ontbeten – Sam had ons trots dik besmeerde boterhammen met pindakaas gebracht, en daar hadden we met hem en onze jongste van gesmuld. Terwijl zij beneden in de woonkamer speelden, lagen wij in elkaars armen plannen voor de zomervakantie te maken. Mijn man speelde met mijn tepels en ik raakte opgewonden. ‘Niet doen’, zei ik. ‘Straks worden we betrapt.’ Maar toen zijn hand naar beneden afdwaalde, zei ik niets meer. Dit was wel heel erg fijn. En ach, de kinderen keken tv, ze hielden zichzelf wel bezig.
‘Wat doen jullie nou?’
Al snel vergat ik alles en kroop gepassioneerd op mijn man. Ik voelde dat we allebei bijna op exploderen stonden, toen ik plotseling een stemmetje achter me hoorde. ‘Wat doen jullie nou?’ vroeg Sam vanuit de deuropening. Ik schrok enorm, al mijn opwinding was in één klap weg. Gelukkig reageerde mijn man ad rem. ‘We zijn aan het stoeien’, zei hij, terwijl hij mij stevig vastpakte en onder hem rolde, met de dekens over ons heen. ‘Kijk maar, net leek het er nog op dat mama aan het winnen was, maar nu heb ik haar stevig te pakken!’ ‘Stoeien houdt ons jong,’ wist ik uit te brengen – een zin waar mijn man en ik ons later om bescheurd hebben. ‘Ik ook, ik wil meedoen!’ riep Sam, en dook op ons bed, met zijn broertje in zijn kielzog. En zo kwamen we er goed mee weg – maar we zeiden later tegen elkaar dat we dit risico echt niet meer moeten nemen. Als ze straks ouder zijn, mogen ze heus wel weten dat wij vrijen, maar ons betrappen terwijl we bezig zijn, nee, dat kan echt niet.
Nu doen we het dus weer gewoon ’s avonds, als onze zoontjes als marmotjes liggen te slapen. Jammer, want ik merkte die ochtend wel weer dat er niets boven een heerlijke vrijpartij op de vroege ochtend gaat. Ik denk dat we de kinderen nodig weer eens een weekendje naar mijn schoonmoeder moeten brengen. Zodat we het er samen goed van kunnen nemen.”
Tekst: Lydia van der Weide. Om privacyredenen zijn alle namen veranderd. De echte namen zijn bekend bij de redactie.
