Stefanie: ‘Ze heeft de vreugde van het geven ontdekt’
28 november 2019
In de namiddag fiets ik, met Adriana achterop, vanuit het centrum richting huis. Adriana heeft nieuwe schoenen gekregen. Natuurlijk zijn we ook even een speelgoedwinkel binnengelopen.
In de namiddag fiets ik, met Adriana achterop, vanuit het centrum richting huis. Adriana heeft nieuwe schoenen gekregen. Natuurlijk zijn we ook even een speelgoedwinkel binnengelopen.
Veulen
Mijn dochter smeekte om een handbeschilderd, kunststof paardje. Een veulen. Ze wilde het wel van haar eigen geld kopen, want ze heeft precies vijf euro in haar spaarpot. Ik hield vol dat ze voor Sinterklaasavond niets meer mag kopen. Vanbinnen moest ik lachen, omdat het veulen, dat ook op haar verlanglijstje staat, thuis al lang ingepakt in de kast ligt.
Kerstballen
We zijn moe en dorstig, maar moeten nog naar de dierenwinkel om caviavoer te kopen. Gelukkig ligt de winkel op de route.
Voordat ik het voer afreken, valt Adriana’s oog op een stelling met kerstballen in open, rode doosjes.
´Oh´ zegt ze vertederd. Op de ballen staan foto´s van huisdieren. Wij hebben thuis een kat en cavia’s. Die zitten er ook bij. Dan ziet Adriana een robuuste hondenkop. ´Kijk!´ zegt ze, ´dat lijk Bo wel.´
Inderdaad, het is alsof de hond van onze buren voor deze kerstbal geposeerd heeft. Met zijn trouwe ogen kijkt hij ons vanaf de stelling aan.
´Die wil ik voor buurman en buurvrouw kopen´ zegt Adriana.
Eigenlijk mocht ze niets meer kopen. Bovendien vind ik de kerstballen belachelijk duur; vijf euro voor één exemplaar!
‘Dan is al je geld op,’ zeg ik.
‘Dat geeft niet. Ik krijg toch cadeautjes op Sinterklaas. En buurman en buurvrouw geven mij ook zo vaak iets.’
Adriana meent het zo oprecht, dat ik er wel mee in moet stemmen.
Adriana’s ogen stralen van vreugde. Dit moment zou ik voor altijd willen vasthouden. Het is een bewustzijnsmoment van mijn dochters kinderjaren die ooit voorbij gaan. Ik zie de puurheid van het geven, zoals alleen een kind dat kan, al is een volwassene nog zo gul.
Vreugde van het geven
Ik stop de zak met caviavoer in de fietstas. Adriana wil de kerstbal achterop de fiets vasthouden.
Het is intussen fris geworden.
‘Ik heb koude handen,’ zegt Adriana. Toch wil ze het doosje in haar handen houden.
Eenmaal thuis, gaat ze met de bijzondere bal in haar koude handen direct een deur verder.
Natuurlijk is mijn dochter gewoon een hebberig kind als ze in een speelgoedwinkel staat, maar diep in haar hartje heeft ze de vreugde van het geven ontdekt. En Dirk en ik zullen die vreugde ook beleven als we dit weekend het paardje, dat Adriana zo graag wil hebben, in haar schoen stoppen.
Over Stefanie
Stefanie (46) adopteerde de kinderen van haar vriend Dirk: Christianne, Deborah, Faith en Nico. Acht jaar geleden kregen zij samen Adriana. De adoptiekinderen zijn intussen uitgevlogen. Er is zowel intens als afstandelijk contact met de kinderen die het ouderlijk huis hebben verlaten, maar de verbinding met hen blijft hoe dan ook bestaan. Thuis zorgt de jongste telg voor gelukkige en knusse momenten. Na jaren worstelen gaat Stefanie steeds beter om met de balans tussen geluk en verdriet. Lees alle blogs van Stefanie terug.
Lees ook: Stefanie: ‘Deze was nieuw voor mij: de sneeuwschuifmoeder’
