Merel: ‘Mijn zoon (13) wil bij zijn vader wonen’

18 juli 2023

Over een paar maanden gaat Bobby (13), de zoon van Merel (42), bij zijn vader wonen. “Ik word er heel verdrietig van als ik er aan denk dat ik hem dan veel minder vaak ga zien. Het voelt als falen.”

Merel: “Erik en ik zijn nu acht jaar gescheiden. Bobby was vijf, een kleuter nog. Hij kan zich er weinig tot niets van herinneren. Onze dochter Charly was bijna negen. Zij herinnert zich het verdriet wel. Zij heeft het er, zeker in het begin heel moeilijk mee gehad. We gingen niet zonder slag of stoot uit elkaar, om1 voorzichtig uit te drukken. Erik was vreemdgegaan. Ik kwam er bij toeval achter, zij appte hem en hij liet mij toevallig net op dat moment een foto van de kinderen zien. Haar woorden kwamen letterlijk het scherm binnen rollen. Het bloed trok uit mijn hoofd weg en ik was meteen, binnen een seconde kotsmisselijk. Het bericht liet geen twijfel.

‘Wie appt jou daar?’, vroeg ik, geëmotioneerd. Erik werd vuurrood en probeerde zich eruit te praten met een smoesje, maar daar liet ik geen ruimte voor. Ik was heel sterk, ondanks de shock. ‘Je vertelt mij nu wat er aan de hand is of daar is het gat van de deur.’ Ik meende ieder woord.

Hortend en stotend kwam het verhaal eruit. Hij had een affaire met Joyce, een oud-klasgenoot. Hij had via Facebook weer contact met haar gekregen en na wat uitwisselen van berichtjes besloten af te spreken. ‘Gewoon om bij te kletsen’, zei hij. Hij had mij alleen niet van die afspraak op de hoogte gesteld. Dat deed hij heel bewust als je het mij vraagt; hij had misschien al het vermoeden van wat er kon gebeuren.”

Omgangsregeling

“Ze bleken elkaar leuk te vinden. Zo leuk, dat Erik er zijn huwelijk voor op het spel zette. Joyce was vrijgezel en had niets te verliezen. Dat ze een gezin kapotmaakte, deerde haar blijkbaar niet. Ik vroeg hem wat hij wilde; verder met haar of met mij. Hij kon me geen antwoord geven. Hij wist het écht niet, bleef hij maar herhalen. Voor mij was het duidelijk. Ik zou hem nooit meer kunnen vertrouwen en bovendien; zijn hart lag niet langer meer alleen bij mij, zo bleek. Hij deed niets om zijn fout te herstellen. Hij vocht niet voor ons. Nog die avond is Erik vertrokken. Naar zijn ouders, zei hij. Maar toen ik zijn moeder die avond een berichtje stuurde, wist ze nog van niets. Ik ben heel slecht behandeld, waar ik niet te veel over wil uitweiden. Ik geloof ook zeker wel dat onze relatie niet perfect was, maar het bedrog waar ik mee werd geconfronteerd, verdiende ik niet.

We gingen uit elkaar, en er kwam een omgangsregeling waarbij de kinderen iedere woensdag en om het weekend bij Erik waren. Bobby ging ook nog weleens tussendoor naar zijn vader. Ik zat de eerste jaren vol woede, kon niet meer aardig tegen Erik doen. Dat hij en Joyce meteen gingen samenwonen en zij binnen een jaar zwanger van hem was, deed de zaak geen goed. Ik was jaloers op het gezinsgeluk dat zij hadden en zo verdrietig om wat mij was ontnomen. Er was zeker sprake van enorm veel zelfmedelijden, ja. Ik denk niet dat ik in die periode een heel leuke vrouw ben geweest. Als het even kon, spuwde ik mijn gal over Erik. En dat heb ik ook in bijzijn van de kinderen gedaan.”

Kant kiezen

“Charly heeft ‘mijn kant’ gekozen. Ze was op die leeftijd nog beïnvloedbaar en tegelijkertijd ook oud genoeg om te begrijpen wat er speelt. Ze was boos op Erik. Hun relatie is lange tijd heel moeizaam geweest en ik reken mezelf dat aan. Bobby werd juist boos als ik negatief over zijn vader sprak. Hij vond het bij papa, Joyce én babybroertje alleen maar hartstikke leuk.

De jaren verstreken en mijn woede nam heel langzaam af. Dat was niet alleen voor de gehele situatie, maar ook voor mij prettig. Boosheid vreet energie. Ik heb wat nachten wakker gelegen en me van alles in mijn hoofd gehaald. Het kon er niet in dat ik zo aan de kant was geschoven, ingeruild voor een andere vrouw. Erik en ik hadden twee kinderen samen; dat gooi je toch niet zomaar weg? Ik moest niet aan een nieuwe partner denken. Ik had nog veel te veel te verwerken. Zo’n drie jaar geleden veranderde dat. Op aanraden van een vriendin schreef ik me in op een datingsite. En zo ontmoette ik Roger.

Roger gaf mij het laatste zetje de donkere periode uit, want zo omschrijf ik de eerste vijf jaar na de scheiding. Als een donkere periode. Ik deed wat ik moest doen; ik zorgde voor de kinderen, werkte en deed mijn huishouden. Maar ik was mezelf als vrouw kwijt. Ik sportte niet meer en ging nauwelijks uit. Voor mijn eerste date met Roger ben ik een dag met een vriendin gaan winkelen. Ik had niets leuks meer in de kast hangen. Ik had mezelf echt een beetje verwaarloosd.”

Pubers

“Ik werd verliefd en het was wederzijds. Roger en ik waren dat eerste jaar net twee pubers. Ik dacht niet meer aan Erik, althans, niet meer vol wrok en haat. Charly vond het geweldig mij zo gelukkig te zien. Zij en ik zijn zo close, ik deel alles met haar. Zij was ook verliefd en begreep mijn gevoel daardoor. Bobby was minder enthousiast. Hij vond het maar niets, een nieuwe man in huis.

Hoe hard Roger ook zijn best deed, Bobby bleef dwarsliggen. Zoiets hou je even vol, dat geef je even de ruimte, maar daarna is het wel klaar natuurlijk. Roger liet zich niet behandelen als oud vuil. En toen hij na een jaar bij ons kwam wonen, leefden we uiteraard niet meer alleen volgens mijn, maar ook volgens zijn regels. Dat vond Bobby maar niks. Dat hij in die tijd begon te puberen, maakte het nog erger.

Het was heel lastig; ik was dolgelukkig op liefdesgebied weer ‘compleet’ te zijn. Tegelijkertijd voelde ik hoe de band met mijn jongste kind verslechterde. Bobby zette zich steeds vaker tegen mij af. Ik probeerde van alles, maar hoe meer aandacht ik hem gaf, hoe erger het leek te worden. Uiteindelijk klopten we ten einde raad bij een gezinstherapeut aan. Dat vond ik vreselijk. Waarom kreeg ík ook nog eens deze ellende voor mijn kiezen? Bij Erik en zijn nieuwe geluk had Bobby zich nooit zo misdragen. De therapie hielp maar een klein beetje. De spanningen waren er nog steeds.”

Lees ook: Patty’s vriend ging vreemd met meerdere vrouwen

Droomhuis

“Enkele maanden geleden hebben Roger en ik ons droomhuis gevonden. Ik zat in een vrij kleine en oude huurwoning, waar we weinig woongenot meer van hadden. Het nieuwe huis ligt in een dorp verderop, heeft veel ruimte en een prachtige tuin. We vertelden het de kinderen. Charly reageerde heel enthousiast. Ik had niet anders verwacht; haar vriendje woont in het dorp waar het nieuwe huis staat en de afstand naar haar school verandert er niet door. Bobby werd woest.

‘Als je maar niet denkt dat ik meega!’, schreeuwde hij. Hij zag er geen enkel voordeel in. Het was verder bij zijn vrienden vandaan. Hij moest langer fietsen naar school. Maar het ergste; hij kon niet meer zomaar nog even bij zijn vader langs.

Ik reageerde begripvol, ik had de weerstand natuurlijk wel zien aankomen. Alle keren dat we eerder over verhuizen spraken, eindigde het in ruzie. Roger en ik droegen allemaal oplossingen aan. We zouden hem met de auto naar Erik brengen. Hij zou een busabonnement krijgen. En over een paar jaar een scooter. Maar niets hielp. De boosheid was zo groot, dat we het gesprek hebben gestaakt. Ik hoopte dat Bobby zou kalmeren en dan ook de voordelen van de verhuizing zou inzien. Dat gebeurde niet.

Ik belde Erik ten einde raad op. Hoewel we nog altijd niet bij elkaar op de koffie gingen, konden we wel inmiddels weer als volwassenen overleggen. Hij had uiteraard allang van onze plannen gehoord. ‘Van mij mag hij bij ons komen wonen’, reageerde hij nuchter. Ik was met stomheid geslagen. Was dit zijn oplossing?”

Oneerlijk

“Erik vertelde dat Bobby het al heel serieus bij hem op tafel had gelegd. ‘Dan ga ik om de twee weken een weekend naar mama’, had hij gezegd. Tot dan waren de kinderen nog steeds veel vaker bij mij dan bij hun vader. Zo gaat het bij de meeste gescheiden ouders. Natuurlijk had ik er weleens bij stil gestaan hoe krom dat is, maar nu het ineens omgekeerd leek te worden, voelde ik pas hoe oneerlijk het is.

‘Ik wil Bobby niet kwijt’, begon ik te snikken. Erik probeerde me gerust te stellen door te zeggen dat het echt niet het geval zou zijn. Dat landde niet bij me. Mijn kind wilde twaalf dagen bij zijn vader zijn en slechts twee bij mij. Ik kon het niet verkroppen.

Online las ik dat Erik en ik tot zijn zestiende naar de wensen van Bobby moesten luisteren. Wij hadden dan wel het eindoordeel, maar als we er niet uit zouden komen, had hij goede kans bij de kinderrechter alsnog zijn zin te krijgen. Dat wilde ik, koste wat het kost, voorkomen.

Waarom hadden we dat huis gekocht? Ik wilde het niet meer! De koopovereenkomst was echter al getekend en bovendien; er speelde meer dan alleen de afstand. Bobby was duidelijk niet op zijn plek bij mij en Roger. Als de kinderen bij Erik waren, merkten we pas hoe relaxed de sfeer ook kon zijn. Ik voelde me daar heel schuldig over; dat ik ‘opgelucht’ was als Bobby even weg was. Maar dat was dan tijdelijk. Nu wilde hij officieel bij zijn vader gaan wonen, dat was van totaal andere orde.”

Standvastig

“Bobby’s plannen wijzigden niet. Sterker nog; hij werd er alleen maar standvastiger in. Het lag niet aan mij, zei hij Het was een samenloop van heel veel zaken. Het gesprek erover verzachtte wat. Het was niet langer alleen maar schreeuwen en emotie. Ik zag in dat het geen nut had hem tegen te houden. Het cliché is waar; je wil vooral dat je kind gelukkig is. Het is alleen heel pijnlijk als hij dat geluk meer vindt bij zijn vader dan bij jou. Wat dat betreft heeft een scheiding soms een heel lange nasleep.

Het nieuwe huis is inmiddels opgeleverd en we zitten midden in de verbouwing. De komende maanden houden we mijn huis nog aan en hebben Erik en ik met Bobby een soort overgangsregeling opgesteld. Hij is nu een week bij mij en een week bij Erik. Dat hebben we ook gedaan om te kijken of Bobby zich misschien wel bedenkt. Ik reken er niet op, hij vindt het prima zo.

Ik word er heel verdrietig van als ik eraan denk dat ik mijn zoon over een tijdje veel minder ga zien. Ik kan me wel voornemen hem veel te appen of veel tussendoor af te spreken, maar daar zit een puber helemaal niet op te wachten. ‘Houden van is loslaten.’ Deze dooddoener gooide mijn moeder er vorige week nog in. Het zal wel. Het voelt als falen. Mijn kind kiest niet voor mij. Tegelijkertijd kiest hij wél voor zijn vader, iemand die evenveel ‘recht’ op hem heeft natuurlijk. En omgekeerd blijft Charly wel bij mij. Wat misschien nog wel het meest pijn doet, is dat Joyce Bobby nu meer zal zien dan ik. Ik ben zijn moeder! Ik moet er maar niet te veel op die manier over nadenken.”

Tekst: Hester Zitvast

Lees ook: Jantiens ex ging vreemd met haar beste vriendin: ‘Haar vergeven? Nooit!’

Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een abonnement op Vriendin.