Lezeressen vertellen: ‘Mijn partner is soms maanden van huis’

20 december 2019

Hun mannen zijn weken, soms zelfs maanden voor hun werk van huis. Dat is niet altijd even leuk, maar hé, er zitten ook voordelen aan: ‘Voor ons geen sleur!’

Hun mannen zijn weken, soms zelfs maanden voor hun werk van huis. Dat is niet altijd even leuk, maar hé, er zitten ook voordelen aan: ‘Voor ons geen sleur!’

‘Tweeënhalve week hadden we samen na Sems geboorte’

Jennie (30) en Bono (35) zijn de ouders van Sem (2). Jennie is bedrijfsmaatschappelijk werker en Bono werkt als baggeraar over de hele wereld. Daardoor is hij steeds 6 weken weg en daarna 6 weken thuis.

Jennie: “Toen ik Bono in 2014 leerde kennen en hij over zijn werk vertelde, wist ik meteen dat dit van mij ook wel wat zou vragen, mochten we een relatie krijgen. Toen het zover was, heb ik er echt wel even aan moeten wennen. Ik vond vooral de zondagen lastig: de dag waarop je normaal gesproken samen met je partner iets leuks doet. Ik zat dan regelmatig alleen te Netflixen op de bank.”

Was je maar hier

“Na een half jaar was ik eraan gewend, maar nog steeds heb ik momenten waarop ik denk: was je maar hier. Bijvoorbeeld toen ik zwanger was van Sem. Ik maakte me zorgen: wat als er iets zou gebeuren terwijl Bono in het buitenland zat?

Hij kwam met 36 weken terug voor de bevalling. We hoopten dat de baby iets eerder zou komen, zodat we zo lang mogelijk samen van hem konden genieten, maar hij bleef juist nog een paar dagen langer zitten. Daardoor hadden we na Sems geboorte nog maar tweeënhalve week met z’n drietjes. Ik heb het daar wel moeilijk mee gehad, ook omdat ik lichamelijk nog niet de oude was.

De periode alleen met Sem was voor mij intens en ook Bono vond het moeilijk. Zes weken later haalden we hem op Schiphol op en stond ik daar, met een baby van bijna twee maanden. Sem was in die tijd natuurlijk enorm veranderd. Dat was een heel bijzonder moment.”

Ook wel spannend

“Toen Sem rond de acht maanden was, heb ik het een tijdje best zwaar gehad. Ik wist niet zo goed of ik nog wel wilde dat Bono zo veel van huis was nu we een kind hadden. We hebben er toen veel over gesproken. Want er zijn natuurlijk ook voordelen: Bono’s werk houdt onze relatie spannend. Het is zó fijn om elkaar na al die weken weer te zien. En hij vindt zijn werk ook ontzettend leuk.

Als hij thuis is, is hij ook écht thuis. We proberen dan zo veel mogelijk leuke dingen te doen: met Sem naar de dierentuin of lekker naar het bos. En we gaan altijd wel een dagje naar de sauna of lekker uit eten.

Sem krijgt er, nu hij wat ouder wordt, wel steeds meer van mee dat zijn vader veel weg is. Laatst las ik hem een boekje over papa Beer voor en werd hij ineens helemaal verdrietig. ‘Ik vind het niet leuk’, zei hij. Op zulke momenten moet ik ook wel even slikken.”

‘Na vijf weken denk ik: kom nou maar weer terug!’

Linda (45) en Rik (42) hebben drie kinderen: de tweeling Thomas en Matthijs (11) en Sebas (7). Linda werkt als casemanager en Rik is kapitein op een tanker. Hij is steeds 7 weken weg en dan weer 7 weken thuis.

Linda: “Mijn vader was militair en mijn broer vaart. Voor mij is het dus een bekend fenomeen, een man die veel weg is. Ik heb me nooit eenzaam gevoeld als Rik er niet is. Wel denk ik zo rond de vijf, zes weken: kom nou maar weer terug! Met drie jongens die allemaal sporten, muzieklessen en school hebben, kan ik dan wel weer wat ondersteuning gebruiken.

Als Rik dan thuis is, denk ik overigens ook zo rond de vijf weken: ga maar weer weg! Dan heb ik behoefte aan mijn eigen structuur. Als ik alleen ben, is het allemaal veel overzichtelijker, vind ik. Dan staan Riks schoenen niet in de weg, haha!”

Er alleen voor staan

“Ik vind het niet onprettig om alleen te zijn, ik ben een onafhankelijk type. Dat moet je ook wel zijn als je je leven met een zeeman deelt. Ik kan Rik soms dagen niet appen of bellen, dan zit hij te ver op zee. Daar heb ik geen problemen mee. Ik weet dat ik hem in geval van nood via de rederij kan bereiken.

Ik mis hem het meest als ik grote beslissingen in mijn eentje moet nemen. Toen we een nieuw huis zochten, bijvoorbeeld. Of toen mijn auto stuk ging en ik een nieuwe moest uitzoeken. En ik vond tijdens mijn eerste zwangerschap de weken zonder Rik lastig. Er waren wat zorgen en daar stond ik toen alleen voor. De tweeling werd in september geboren en eind november verhuisden we. Rik zat toen weer op zee. Dat is echt een heel zware periode geweest. Ik was compleet uitgeput en heb in die tijd flinke huilbuien gehad.”

Klein feestje

“De kinderen zijn altijd hartstikke blij als hun vader thuiskomt. Dat vieren we dan met een klein feestje, bijvoorbeeld met z’n allen naar McDonalds. Hij neemt dan ook vrijwel al mijn taken met de kinderen over. In die zeven weken is Rik taxichauffeur en rijdt hij ze van de muziekles naar sportvereniging. Hij ontlast me in het huishouden en kookt vaak.

Als hij weer gaat, hangt er altijd een wat stemmig sfeertje in huis, maar het vertrek gaat niet gepaard met tranen. De kinderen weten niet beter, ze vinden het de normaalste zaak van de wereld. Ik weet ook niet of ik het leuk zou vinden als Rik een baan van negen tot vijf zou hebben. Dit leven past bij ons, hoewel ik het echt ideaal zou vinden als hij drie weken weg, drie weken thuis zou zijn.”

‘Als hij thuis is, is hij er ook echt voor ons’

Fafá (34) en Bart (36) zijn de ouders van Boaz (7) en Febe (5). Fafá heeft een webshop, Bart is assistent driller op een booreiland. Hij is steeds 3 weken van huis en daarna 3 weken thuis.

Fafá: “Bart is pas in de boring gaan werken toen Boaz een half jaar was. Het was een behoorlijk avontuur dat we aangingen. In het begin moest hij nog allemaal cursussen volgen, waardoor hij soms wel acht weken weg was – dan zat hij in Amerika. Dat was met twee kinderen echt wel even stoeien.”

Onrustig

“Het is niet alleen voor mij lastig dat ik hem zo lang niet zie, ook voor Bart is het moeilijk dat hij zijn gezin iedere keer weer moet achterlaten. Ik stuur hem zo veel mogelijk foto’s en filmpjes. We hebben ook wel geprobeerd te skypen, maar daar werden de kinderen alleen maar onrustig van. Dat zal wel veranderen als ze wat ouder zijn. Ze missen hem heel erg, vooral het laatste weekend. Ik maak aftelkalenders, zodat ze precies weten waar ze aan toe zijn.

Toen Bart net op het booreiland werkte, overleed mijn oom en belandde Boaz in het ziekenhuis. Zeg je baan op en kom naar huis, heb ik toen gedacht. Hij kon niet terugkomen, dat vond ik heel moeilijk. Toen zijn moeder overleed, werd hij overigens wel met de eerstvolgende helikopter teruggevlogen. Als er echt nood is, doen ze dat.”

Vol trots

“Bart vindt zijn werk geweldig. De kinderen vertellen altijd vol trots dat papa met de trein, het vliegtuig, de taxi en de helikopter naar zijn werk gaat. Maar als hij weer gaat, zijn de kinderen vaak in tranen.

Ik niet, hoewel ik het wel iedere keer jammer vind. Barts werk kan trouwens ook heel gevaarlijk zijn. Hij volgt bijvoorbeeld trainingen in wat hij moet doen als er een helikopter te water raakt – daar moet ik maar niet te lang over nadenken! Gelukkig kan ik het goed loslaten. Een ongeluk kan overal gebeuren en op het booreiland werken ze met strenge safetyprotocollen.

Ik heb geleerd te kijken naar de voordelen. Als Bart thuis is, is hij er ook echt voor ons. Hij gaat mee naar de spelletjesochtend op school en is er als de kinderen moeten sporten. Bart en ik nemen het er samen ook van in die weken. Dan gaan we lekker een dagje naar zee of in een andere stad samen lunchen. Voor ons geen sleur!”

Lees ook: lezeressen vertellen: ‘Van dit trekje van mijn man word ik gillend gek’