Laura: ‘Mijn moeder en schoonmoeder doen een wedstrijdje: wie is de leukste oma?’

17 april 2024

Elkaar aftroeven met cadeaus, meer oppastijd opeisen: de moeder en schoonmoeder van Laura (31) wedijveren met elkaar wie de leukste oma is voor Lizzy (3). “De onderlinge kinnesinne verpest onnodig de sfeer. Hun gedrag is soms op het kinderachtige af.”

‘Jaloerse gedoe’

Laura: “Het jaloerse gedoe tussen mijn moeder en mijn schoonmoeder begon toen ik zwanger was van Lizzy. De hele familie was door het dolle, want dit zou het eerste kleinkind worden aan beide kanten. Iedereen leefde mee en wilde iets bijdragen. Zo wilde mijn moeder ons graag het bedje geven voor in de babykamer. Ze had mijn oude rieten wieg altijd bewaard en liet die nu voor ons opknappen, wit schilderen en voorzien van een nieuw lakensetje. Superlief.

Toen ik dat aan mijn schoonouders vertelde, bood mijn schoonmoeder direct aan dat zij dan de kinderwagen zou betalen. Mijn man Jasper en ik vonden dat veel te gek. De kinderwagen die wij op het oog hadden, kostte met toebehoren bijna duizend euro.  Maar mijn schoonmoeder was vastbesloten: zij schonk de wagen.

Daarna kwam ook mijn vader, al jaren gescheiden van mijn moeder, op de proppen: hij stond erop een veilige autostoel en de maxicosi te schenken. Door die kostbare cadeaus voelde mijn moeder zich achtergesteld, want mijn oude wieg kwam aan materialen op niet meer dan vijftig euro. En dus vond zej dat zij dan ook maar de commode moest betalen. Omdat ik bang was voor een domino-effect en wist dat mijn moeder het financieel niet breed heeft, ben ik daar echt voor gaan liggen. Heb gezegd: ‘Mam, koop in plaats daarvan rompertjes voor ín de commode.’

Daarna dacht ik dat ik het wel gehad zou hebben met de competitie tussen de grootouders. Maar eigenlijk is het juist de start geweest van een constante strijd die zich vooral tussen mijn moeder en mijn schoonmoeder afspeelt. Beide vrouwen lijken er een soort levenstaak van te hebben gemaakt wie de liefste, leukste en meest verwennende oma is van onze dochter Lizzy.”

Kinderachtig kinnesinne

“Jasper en ik waren al zes jaar samen voordat onze dochter werd geboren. Voor die tijd heb ik nooit iets kunnen merken van eventuele jaloezie tussen mijn schoonmoeder en mijn moeder. Ze konden het juist goed met elkaar vinden. Ooit in een ver verleden hebben ze in hetzelfde bedrijf gewerkt, zij kenden elkaar al voordat Jasper en ik een relatie kregen. Op verjaardagen zochten ze elkaar op en ging het er harmonieus aan toe. Ook rondom ons huwelijk was er geen rivaliteit, maar dat komt omdat we dat niet groots hebben gevierd. We zijn op een dinsdagochtend getrouwd, zonder veel poespas. En ze gaven ons toen gezamenlijk en in volle harmonie één cadeau: een tuinset.

Maar toen ik zwanger werd, is er schijnbaar bij allebei een knop omgegaan. Sinds we de familie verrasten met een zelfgebakken cake, versierd met blauwe en roze muisjes, lijken beide vrouwen uit geluk helemaal doorgedraaid. Voor beide oma’s was Lizzy dus het allereerste kleinkind. Mijn schoonmoeder is zes jaar ouder dan mijn moeder, zij wachtte er naar eigen zeggen al jaren op. Mijn zwager valt op mannen en heeft geen kinderwens, dus mijn schoonmoeder had al haar hoop op Jasper gevestigd. Zelf ben ik enig kind en mijn moeder droomde er al sinds mijn geboorte van ooit oma te worden. En dan maakten wij het hen nog extra lastig door eerst jaren te gaan reizen en sparen, voordat we aan het hoofdstuk kinderen begonnen.

Het zijn allebei ontzettende lieve en betrokken oma’s, net als onze vaders prima opa’s zijn. Lizzy mag zich heel gelukkig prijzen met zulke grootouders. Maar de onderlinge kinnesinne is echt jammer en verpest onnodig de sfeer. Hun gedrag is soms op het kinderachtige af. Net nadat Lizzy geboren was, deed ik haar de door mijn moeder gehaakte mutsjes op, die mijn schoonmoeder dan steevast meteen weer van Lizzy’s hoofd aftrok, omdat oververhitting wiegendood zou veroorzaken. En als mijn moeder oppaste, kleedde ze Lizzy meteen om in een setje dat zij ooit had gegeven. Uit angst dat Lizzy misschien iets aan had van de andere oma.”

Lees ook: Diana: ‘Zijn vriendin heeft mijn zoon volledig in haar greep’

Wie geeft het mooiste cadeau?

“Afgelopen september werd Lizzy drie. Omdat ik vanuit het verleden wist hoe er door beide oma’s geknokt werd om het mooiste cadeau, dacht ik het dit jaar slimmer aan te pakken. Ik had verlanglijstje.nl ingeschakeld, online een heleboel cadeaus ingevuld en die naar de familie gestuurd. Zo konden de oma’s naar eigen budget een keuze maken en niet gebaseerd op dat wat de ander gaf. Mijn schoonouders hebben een dubbel pensioen en AOW, zij hebben het vrij goed, terwijl mijn moeder nog steeds halve dagen moet werken en sappelen om rond te komen.

Voorheen werd ons bij verjaardagen en feestdagen altijd vooraf geïnformeerd: ‘Wat geeft Annie?’ of ‘Wat krijgt Lizzy van jouw moeder?’ Dit keer wist ik van niks en konden ze zelf – anoniem – hun cadeau kiezen. Er stond een vrij dure babypop op, die was meteen afgekruist zag ik. Uiteraard door mijn schoonmoeder. Mijn eigen moeder had daarentegen wel tien kleine cadeautjes uitgekozen, zoals potloden, vingerpoppetjes en jurkjes voor de pop. Maar daardoor ontstond er op de verjaardag zelf weer een strijd. De ene oma gaf dan wel de prijzige pop die echt kon plassen en huilen, maar de andere oma had een reuze stapel aan mooi versierde en kleurige pakjes bij zich. Iets waar Lizzy op afstormde, de babypop bijna onaangetast achterlatend. Mijn moeder zat er met een triomfantelijk gezicht bij. Ik vond het zielig voor mijn schoonouders, maar heb er omwille van de lieve vrede niets van gezegd.

Sowieso durf ik er amper mijn mond over open te trekken. Het is zo’n gevoelig onderwerp. Ik geloof ook niet dat ze expres zo competitief zijn naar de ander, maar dat het iets is wat ze onbewust doen. Soms zeg ik voorzichtig tegen mijn moeder dat ze er niet zo’n punt van moet maken. Mijn schoonouders hebben nou eenmaal meer geld. Ik wil niet dat zij op zichzelf beknibbeld om dingen te kopen voor haar kleindochter. Liefde zit absoluut niet in geld. Dat vertel ik haar regelmatig: Lizzy wordt blijer van een middagje voorlezen in de bieb, dan van een of ander duur poppenhuis. Dan knikt mijn moeder wel van ja, maar ondertussen gaat ze toch weer de strijd aan met mijn schoonmoeder.”

Oppas op een weegschaal

“Zijn ze niet jaloers op elkaars cadeaus, dan gaat het weer om de oppasdagen. Om ellende te voorkomen hebben we van tevoren de dagen keurig verdeeld: op maandag past mijn schoonmoeder op, op vrijdag brengen we Lizzy naar mijn moeder. Beide oma’s wonen bij ons in hetzelfde dorp, maar ho maar dat ze elkaar willen tegenkomen op hun oppasdagen. Ze mijden de supermarkt of elkaars wijken. Ze willen die dag hun kleinkind gewoon helemaal voor zichzelf houden.

Het is al een paar keer voorgekomen dat mijn moeder aanbiedt dat Jasper en ik op vrijdagavond samen lekker een hapje moeten gaan eten, en Lizzy later ophalen. Ook als we een feestje hebben of een verjaardag mag ze bij oma blijven slapen en kunnen we haar zaterdagochtend ophalen. Superlief, maar omdat te veel logeerpartijtjes daar weer oneerlijk is voor mijn schoonmoeder, moeten we Lizzy ook af en toe op zaterdag voor een nachtje naar mijn schoonouders brengen. Anders voelen zij zich weer achtergesteld. Maar als mijn moeder dat hoort, is zij juist weer boos: want dat betekent immers dat mijn schoonouders weer een hele extra dag hebben mogen oppassen. Zucht. Het gaat maar door!

Ik weet gewoon niet goed hoe ik dit moet omkeren. Aan de ene kant vind ik het ontzettend leuk dat de oma’s zo stapel zijn op onze dochter. Dat ze betrokken zijn en altijd voor ons klaar staan. Echt niks is hen te veel. Ben ik een keer ziek of is er iets op mijn werk waardoor ik extra moet komen, passen zij direct hun agenda’s aan. Dat is echt uniek. Lizzy heeft daardoor een speciale band met haar grootouders.

Ik zie bij vriendinnen dat het ook anders kan: grootouders die veel hechten aan hun vrijheid en af en toe een uurtje willen oppassen, maar geen hele dag. Dat maakt ook dat ik niet zo hard kan zijn als ik soms zou willen en me dus maar in allerlei bochten wring om beide oma’s tevreden te stellen. Mijn man snapt alle gevoeligheden en steunt me. Hij heeft ook geen idee hoe we hier het beste mee om kunnen gaan. We wegen nu maar alles af op een denkbeeldige weegschaal.” 

Opbiedshow

“Voor de feestdagen geldt hetzelfde verhaal. Het liefst vierden we één dag met alle grootouders samen en hebben we één dag voor ons gezin. Maar dat lukt niet. Beide oma’s staan erop dat we bij hun kerstdiners aanschuiven. Lizzy moet op de foto bij hun kerstboom en wordt ook bij elke oma weer verwend met stapels cadeaus. Nu moet ik wel zeggen dat ik het fijn vind dat we die kerstcadeaus niet samen doen, want anders wordt het weer zo’n grote opbiedshow!

Nu doen we het zo: mijn vader komt standaard alleen, op kerstavond. De kerstdagen wisselen we af: het oneven jaar eerste kerstdag bij mijn schoonouders, de tweede bij mijn moeder. In het even jaar precies andersom. Het liefst willen de oma’s ook nog dat we Oudjaarsavond bij hen vieren, maar dat hebben we tot nu toe steeds weten af te houden. Wij blijven lekker thuis met ons gezinnetje en zij zijn op 1 januari bij ons welkom voor een oliebol.

Ach, zo is er eigenlijk wel altijd iets waar ze om vechten. Laat ik het nog maar niet eens hebben over Moederdag. In plaats dat het om míjn dag gaat, ik ben namelijk de moeder van Lizzy, is het elk jaar weer een gevecht welke oma we als eerste een bezoek brengen en welke oma dus het eerst met Lizzy mag knuffelen. Om doodmoe van te worden.”

Lijmbaby

“Voor een ander klinkt dit misschien als een luxe probleem. Zeker als vrouwen zelf geen ouders meer hebben of als haar kinderen nooit verwend worden. Maar het voelt soms echt alsof ik in een spagaat zit. Ik moet bijvoorbeeld altijd oppassen dat ik niet te enthousiast ben over iets wat de ene oma heeft gedaan heeft, want dan zie ik al meteen teleurstelling op het gezicht van de andere. En dan moet ik snel weer iets verzinnen waardoor de andere oma toch weer overtroffen kan worden.

Op dit moment ben ik weer zwanger en ik zie dat de geschiedenis zich herhaalt. We weten dat het een jongetje wordt. Hartstikke leuk, maar dat betekent voor beide oma’s ook weer de allereerste kleinzoon. En dus zijn de dames alweer helemaal druk met auto’s, treinen en stoere boxpakjes.

Wel heb ik goede hoop dat onze zoon straks voor wat meer lucht kan zorgen. Twee kinderen kun je makkelijker ‘verdelen’ zonder scheve gezichten. Op verjaardagen kan elke oma een kind op schoot, bij een avondje uit kan elke oma een logeetje krijgen. Misschien wordt onze zoon wel een lijmbaby: gaat hij ervoor zogen dat de gemoederen straks bedaren en dat ze gewoon lieve oma’s kunnen zijn, zonder een constante strijd te voeren. Ik kijk er nu al verlangend naar uit!”

Lees ook: Marcella: ‘Ik weet het zeker: mijn schoonmoeder zit achter onze scheiding’

Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een digitaal abonnement op Vriendin.