Zo gaat het nu met Chantal en Nikolai uit Married At First Sight

12 februari 2020

Zou jij trouwen met iemand die je helemaal niet kent? Chantal (32) en Nikolai (31) deden het in het tweede seizoen van het RTL 4-programma Married at first sight. Afgelopen maart werd hun dochter geboren.

We spraken het koppel een maand voor de bevalling, in februari 2020.

Bevalling

Chantal: “Een bevalling is de enige blind date waarvan je zeker weet dat je de liefde van je leven ontmoet, zei iemand laatst tegen Nikolai. We vonden het zo’n treffende quote. Want hoewel onze dochter nog niet is geboren, houden we nu al onbeschrijfelijk veel van haar. De liefde tussen twee potentiële partners is iets heel anders. Die is er niet meteen, maar moet groeien. Als je erover nadenkt, is liefde iets ongrijpbaars. Daarom vind ik het ook zó bijzonder dat een team van wetenschappers Nikolai en mij samenbracht. Op basis van overeenkomsten, aantrekkingskracht en toekomstwensen zouden wij bij elkaar passen. Hoewel we op papier een match waren, was het maar de vraag of de vonk tussen ons ook in werkelijkheid zou overslaan. Gelukkig voelden we allebei een klik toen we elkaar drie jaar geleden voor het eerst zagen én meteen trouwden.”

Aftasten

“Stikzenuwachtig was ik, toen mijn vader me naar Nikolai begeleidde op de grote dag. De zaal zat vol mensen, maar ik had alleen oog voor mijn aanstaande man, die ik nog nooit had gezien. Ik vond hem leuk en aantrekkelijk, maar van liefde op het eerste gezicht was geen sprake. Ook Nikolai had tijd nodig. Logisch, we moesten elkaar nog leren kennen. Gelukkig hadden we na de ceremonie vijf dagen de tijd om elkaar af te tasten. Mochten we na de huwelijksreis niet met elkaar verder willen, dan zou er een scheiding volgen.

Toen ik trouwde, was ik twee jaar single. En ik denk dat als mijn vriendin me niet voor het programma had opgegeven, ik dat nog zou zijn. Ik werkte destijds in de zorg en in mijn vrije tijd was ik met paarden bezig. Ik had helemaal geen tijd om op zoek te gaan naar een leuke man. Dus besloot mijn vriendin toen actie te ondernemen. Toen ze zei dat ze me wilde opgeven voor Married at first sight, moest ik hard lachen. Ik dacht dat ze een grapje maakte. Toen ze me naar de testdag bracht en ik vragen moest invullen over mijn interesses, achtergrond en toekomstwensen, werd me natuurlijk duidelijk dat het heel serieus was. Ik vond het alleen maar leuk en koesterde geen enkele verwachting. Bovendien: aan die testdag deden honderden singles mee. Slechts een paar vrouwen zouden worden gematcht en gevolgd voor het programma.”

Er helemaal voor gaan

“Ik was dan ook verbaasd toen ik hoorde dat er een match gevonden was. Ik wilde er helemaal voor gaan, mits mijn ouders achter het huwelijk en het programma stonden. Gelukkig vonden ze het een goed plan. Alleen mijn tante had haar bedenkingen: wat nou als ik zou scheiden? Ik legde uit dat ik dat niet erg zou vinden. Tegenwoordig zijn veel mensen gescheiden. Ik zou trouwen op huwelijkse voorwaarden en er financieel niets op achteruitgaan. Alles was goed geregeld. Nadat ik het met iedereen had besproken, moest ik aan het werk. Er was waanzinnig veel te doen: mijn jurk moest worden uitgezocht en de gastenlijst worden opgesteld. Mijn aanstaande man en ik mochten allebei dertig mensen voor de ceremonie en vijftig mensen voor het feest uitnodigen. Ook werd er een vrijgezellenfeest voor me georganiseerd.

Elke dag gierde de adrenaline door mijn lijf. Ik vond het hilarisch dat de man met wie ik zou trouwen precies hetzelfde meemaakte. Dat schiep nu al een band. Ik vond het spannend, maar ook heel leuk om aan het programma mee te doen. Bang dat ik teleurgesteld zou worden, was ik geen moment. Als het niet zou klikken, zou ik een bijzondere ervaring rijker zijn. Nikolai bleek er achteraf net zo in te hebben gestaan. We zijn allebei redelijk nuchter.”

Meteen vertrouwd

“Na de ceremonie dronken we champagne en aten we bruidstaart met onze familie en vrienden. Ook voor hen was het een bijzonder avontuur. Tussen Nikolai en mij voelde het meteen vertrouwd, alsof we elkaar al heel lang kenden. ’s Avonds hadden we een prachtig feest.

Tijdens de huwelijksnacht deed ik geen oog dicht. Het boek dat Nikolais tweelingbroer Bas had geschreven over het motorongeluk dat Nikolai vier jaar daarvoor had mee­gemaakt, las ik in één ruk uit. Nikolai had het boek meegenomen. Ik wilde het per se lezen omdat het ongeluk bepalend is geweest voor zijn leven – zijn arm raakte verlamd – en ik hem graag wilde leren kennen.

In het boek las ik hoe de broers op hun motoren reden toen Nikolai een aanrijding kreeg. Hij raakte ernstig gewond en had een slagaderlijke bloeding. Bas wist de bloeding te stoppen door Nikolais been af te binden. Als hij dat niet had gedaan, was Nikolai er waarschijnlijk niet meer geweest. Hij had dus zijn leven gered en het boek voor hem geschreven, zodat hij wist wat er allemaal was gebeurd, maar ook voor zijn eigen verwerkingsproces. Als ik nadenk wat Nikolai allemaal heeft moeten doorstaan, ben ik opgelucht dat ik hem destijds niet kende. Ik weet niet of ik het had aangekund hem bijna te verliezen.”

Mooi, maar hectisch

“Tijdens onze huwelijksreis hebben we veel gepraat. Nikolai vertelde dat zijn ongeluk er ook voor zorgde dat hij anders in het leven kwam te staan. Daarvoor was hij voornamelijk met zichzelf bezig geweest. Hij leidde een snel leven, was altijd aan het werk of op vakantie. Toen hij niet meer kon werken omdat hij volledig werd afgekeurd, moest hij zichzelf opnieuw uitvinden. Hij leerde zijn echte vrienden kennen, op een positieve manier. Iedere dag zaten er mensen aan zijn bed. Nikolai werd zachter en kreeg meer oog voor anderen.

Vijf dagen na onze bruiloft wilden we allebei met elkaar verder. En ja, we werden verliefd. Dat was een mooie tijd, maar ook die was hectisch. Want we moesten elkaar én elkaars familie en vrienden leren kennen. Onze weekenden zaten bomvol afspraken. En zoals in iedere relatie hadden we ook strubbelingen. Toen de camera’s weg waren en het gewone leven begon, kwamen de irritaties. We besloten ze niet te veel aandacht te geven en open naar elkaar te blijven kijken. Het hielp ontzettend dat we al getrouwd waren. We wilden voor onze relatie vechten omdat we elkaar dat hadden beloofd. Doordat we zo’n serieuze verbintenis met elkaar waren aangegaan, wilden we van ons huwelijk een succes maken. Er was een commitment die we met voorgaande partners niet hadden. Als het moeilijk werd, zetten we tóch door.”

Waanzinnig trots

“Toen we zeker wisten dat we samen verder wilden, kwam de vraag waar we een toekomst wilden opbouwen. Ik had een fijn huis en een mooi leven in Brabant, dat ik niet zomaar wilde opgeven. Nikolai was gehecht aan de stad, ruim een uur van mij vandaan. Uiteindelijk ben ik in de stad gaan wonen, omdat Nikolai een baan vond in de detachering. Ik was waanzinnig trots op hem! Hij is volledig afgekeurd, maar wil per se werken, omdat hij graag bezig is en met mensen omgaat.

Toen hij vroeg of ik bij hem kwam wonen, zei ik dat dit alleen zou gebeuren als hij een baan en een huis voor me vond. Zo had ik tijd genoeg om aan het idee te wennen. Dacht ik… want binnen twee weken had Nikolai het geregeld! Hij had een appartement voor ons gevonden en voor mij een baan in de thuiszorg. Ik was behoorlijk overdonderd, maar ik besloot ervoor te gaan, net als bij ons huwelijk.

Het scheelde veel dat ik in een warm bad terechtkwam. Nikolais familie en vrienden zijn allemaal ontzettend aardig. En ik had Beer, Nikolais superlieve labrador. Die had hij sinds zijn revalidatie, zodat hij elke dag zou moeten wandelen. Die twee zijn erg op elkaar ingespeeld en hebben een heel bijzondere band. De laatste tijd is Beer heel beschermend naar mij. Buiten blaft hij tegen honden die in mijn buurt komen. En als we hem kwijt zijn, ligt hij vaak in de babykamer. Alsof hij voelt dat er straks een baby komt.”

Prachtig avontuur

“Nikolai en ik wilden allebei graag kinderen. Ik wist meteen dat hij een goede vader zou zijn. Als ik hem zag spelen met zijn nichtje, smolt ik. Nikolai is gek op kinderen en zij op hem. Helaas werd ik niet spontaan zwanger. Na een jaar proberen werden we door­verwezen naar het ziekenhuis. Dat was best pittig. Gelukkig was ik na de eerste behandeling zwanger.

Het medische proces dat we moesten meemaken, zorgde ervoor dat we nóg meer beseften hoe bijzonder het is om een kind te krijgen. Ook onze families waren zó blij. Beide moeders kwamen met stapels schattige kleertjes aanzetten. Onze dochter wordt straks omgeven door mensen die van haar houden. We hopen dat ze gezond is en gelukkig wordt. Later, als ze groot genoeg is om het te begrijpen, zullen we haar uitleggen op wat voor speciale manier wij elkaar hebben ontmoet en meegeven dat het leven een prachtig avontuur is als je je durft open te stellen voor de liefde.”

Update: Afgelopen maart werd de kleine Fenne geboren.

Lees ook: kijkers MAFS hebben medelijden met Henk: ‘Arme man’