Stefanie: ‘Deze tijd zal de geschiedenisboeken ingaan’

19 maart 2020

Adriana schrijft woorden van een lijstje over en maakt daar zinnetjes mee. IJverig werkt ze aan deze taak uit het werkboekje voor week één.

In het thuiswerkdagboek schrijft ze enthousiast over de eerste dag. ‘Werken vind ik heel erg leuk’ zet ze erin en ze maakt er een tekening van een zeemeermin bij. Tussen het huiswerk door zet ik de radio aan en gaan we dansen. Ook eten we studentenhaver. Dat past wel bij mijn kleine student in de dop. Maar voor nu is het genoeg, want het zonnetje wenkt.

Zwaaien naar bejaarden

We maken een ommetje. Als we langs het zorgcentrum komen, zwaaien we naar bejaarden die voor hun raampjes zitten. Dat doen we altijd, maar deze keer net een beetje uitgebreider. De oude mensen zwaaien vrolijk terug. Het weer is zo mooi, dat ik voorstel om naar het bos te rijden. Aangezien we geen avontuurlijke wildplassers zijn, gaan we eerst goed plassen, want we zullen
nergens naar de wc kunnen.

Lees ook: ‘Het lijden van mijn kinderen doet pijn, maar ik heb er geen controle over’

Grote plas

De restaurantjes aan de rand van het bos liggen er verlaten bij. Op de parkeerplaats staan wel een aantal auto’s. Er zijn blijkbaar meer mensen die het bos en de weidse zandvlakte veilig achten. In het midden van de vlakte ligt een grote plas, ontstaan door de vele regen van de afgelopen tijd. Adriana kent de plas niet. De keren dat we hier kwamen was het steevast droog. Maar toen ik hier als kind kwam, lag er altijd water. Ik zwom er zelfs in. Nu wagen zich alleen een paar grote honden in het water.

Onbestemd gevoel

Er zijn veel mensen met honden en ouders met kinderen. Het is niet extreem druk, maar wij zijn zeker niet de enigen. Adriana hangt aan een tak van een oude boom. Even later graaf ik haar benen in met zand. Het is heerlijk, maar er klopt iets niet. Ik heb een onbestemd gevoel: het weer is te mooi, de dag lacht te lief en ik zou op mijn werk moeten zijn. Er zijn mensen op wie druk wordt uitgeoefend, omdat ze in de zorg werken. En personen die getroffen zijn door het coronavirus.

Surrealistische dag

Ik probeer te doen wat goed is en er het beste van te maken. Adriana is zich bewust van het coronavirus en de onrust die het teweeg brengt. Toch geniet ze van deze surrealistische dag. Niemand weet hoe het verder zal gaan en hoe omvangrijk het zal worden. Deze tijd zal in ieder geval de geschiedenisboeken in gaan. Dat is zeker.

Lees ook: ‘Maar dan is mijn zondagochtendgevoel abrupt verdwenen’

Over Stefanie

Stefanie (46) adopteerde de kinderen van haar vriend Dirk: Christianne, Deborah, Faith en Nico. Negen jaar geleden kregen zij samen Adriana. De adoptiekinderen zijn intussen uitgevlogen. Er is zowel intens als afstandelijk contact met de kinderen die het ouderlijk huis hebben verlaten, maar de verbinding met hen blijft hoe dan ook bestaan. Thuis zorgt de jongste telg voor gelukkige en knusse momenten. Na jaren worstelen gaat Stefanie steeds beter om met de balans tussen geluk en verdriet. Lees alle blogs van Stefanie op Vriendin.nl/stefanie.