Tina: ‘Mijn man vindt me te dik voor seks’

11 december 2023

Tina (44) is flink aangekomen sinds ze 21 jaar geleden met Hugo trouwde. Voor Hugo is dat reden om niet meer met haar te vrijen. Hij wil pas weer met Tina vrijen als ze dertig kilo afvalt. En dat steekt.

Tina: “Gisteravond heb ik nog een verleidingspoging ondernomen. Met het interview met Vriendin in mijn achterhoofd dacht ik: laat ik eens kijken of mijn man misschien inmiddels is bijgedraaid. Ik hulde me in een sexy zwarte kanten body en netkousen, trok hoge hakken aan en lokte Hugo naar de slaapkamer met de kreet dat er een spin op de muur zat. Hugo snelde naar boven, waar ik in het donker bevallig op bed lag met allemaal waxinelichtjes om me heen. ‘O’, zei hij alleen maar. Toen ik op hem afliep en hem begon te zoenen, zoende hij wel terug, maar hij kneep pestend in mijn vetrolletjes. ‘Je pakje zit wel strak, hè’, mompelde hij. ‘Er is nog niks af, zo te zien.’ Het spannende moment was meteen voorbij. Hugo liep weer naar beneden en ik huilde dikke tranen in mijn kussen. Om vervolgens het pak BonBonBloc te grijpen dat ik verstopt had tussen de handdoeken. Ik wist dat ik het niet moest doen als ik wilde dat Hugo ooit weer met mij zou vrijen, maar ik had het nodig. Chocolade gaf me de gewenste troost.”

Lees ook: Elsbeth: ‘Mijn man vindt me niet aantrekkelijk meer’

Uitlaatklep

“Op dit moment weeg ik honderdtwintig kilo en heb ik kledingmaat 48, 50. Een heel verschil met het maatje 40 dat ik had toen ik Hugo 23 jaar geleden leerde kennen bij de fanfarevereniging. Ik ben nogal lang – een meter tachtig – heb blond haar en Hugo viel direct voor mijn looks, bekende hij later. Hij versierde mij en ook ik was gecharmeerd van zijn uiterlijk. Bijna twee meter, donker haar en prachtige blauwe ogen. Ook zijn karakter vond ik super. Hugo is – als hij wil – lief en geïnteresseerd in anderen. Als vader is hij geweldig. We hebben twee dochters van zestien en twaalf en een zoon van negen, en hij doet alles voor zijn kinderen. Hij staat ieder weekend langs het voetbalveld, helpt ze geduldig bij hun huiswerk en hij slaat geen ouderavond over. Ons huwelijk is op zich stabiel en goed. We hebben door de jaren heen wel wat klappen gehad. Onze beide ouders zijn al overleden, maar wij bleven sterk naast elkaar. Als Hugo mij geen seks zou weigeren, zou ik niks te klagen hebben. Maar dat doet hij wel en daar heb ik ongelofelijk veel verdriet van. Als kind was ik eerder te mager dan mollig, maar ik ben blijkbaar een vrouw die na iedere zwangerschap vijf kilo extra gewicht overhoudt. Daarbij ben ik een emotie-eter, in stressvolle situaties is voedsel mijn uitlaatklep. Na drie zwangerschappen stond de teller op plus vijftien kilo, en de dood van mijn ouders zorgde ook nog eens voor tien kilo meer. De laatste jaren komen er bovendien iedere keer weer pondjes bij. Ik vind alles even lekker en geniet ervan om in het weekend mijn gezin te verwennen en uit te pakken met toast, kaas en andere hapjes. Mijn man en kinderen laten het zich goed smaken, maar komen nauwelijks aan omdat ze heel sportief zijn. Maar ik word steeds dikker, want ik ben geen voetbal- en hardloopfan. Intensief sporten kan ik ook niet meer, omdat ik last heb van mijn bekkenbodem, doordat ik jarenlang in de kinderopvang heb gewerkt en te veel heb getild. Alles bij elkaar opgeteld lijk ik nu, op mijn 44ste, in niets meer op de trouwfoto die boven de tv hangt. Hugo gooit het me vaak voor de voeten. Hij zegt dat hij terugverlangt naar die mooie bruid die zo trots en slank naast haar man staat. Ik word daar iedere keer weer heel stil van.”

Pijn verzachten

“In onze verkeringstijd en toen we nog geen kinderen hadden, vreeën we elke dag. Daarna deden we het twee keer per week en het was altijd oké. Wel kreeg ik soms ademhalingsproblemen als het te lang duurde en niet alle standjes lukten meer. Mijn buik zat in de weg of ik hield het niet langer vol door mijn slechte conditie. Ik denk dat het nu een jaar of vijf geleden is dat we echt nog een regelmatig en normaal seksleven hadden. Hugo maakte steeds meer opmerkingen over mijn lichaam tijdens een vrijpartij. Hij vroeg of ik mijn buik niet even kon inhouden, lachte omdat mijn armen flabberden, zei dan: ‘Het zijn net speklapjes.’ En tussen het zoenen door vroeg hij wat ik die dag allemaal had gegeten. Ook klaagde hij dat hij pijn in zijn rug kreeg, omdat ik veel te zwaar was. Ik schaamde me diep en zijn opmerkingen werkten ook niet echt libidoverhogend. Mijn suggestie om dan andere standjes te proberen, één waarbij ik onderop lag en niet meer bovenop bijvoorbeeld, wuifde hij weg. Hij haakte gewoonweg af. Geen zin meer. Sindsdien vrijen we alleen nog maar als hij dronken is of heel opgewonden. Ik schat eens per half jaar. En dan nog is het vaak wat handwerk van mijn kant en weinig gemeenschap, omdat hij me te afstotelijk vindt. Iets wat me tot op het bot krenkt en waar ik heel veel verdriet van heb. Maar als ik in tranen uitbarst, wordt hij boos. Ik moet me niet aanstellen. Ik moest maar eens in zijn schoenen gaan staan. Hij roept altijd dat hij immers nog steeds de atletische, aantrekkelijke man is op wie ik verliefd werd, terwijl hij leeft met een vrouw die rondloopt in seksloze, grote gewaden. Ook zegt Hugo zich te schamen om naast me te lopen op straat en heeft hij liever niet dat ik meega naar evenementen van zijn werk. Dat vindt hij gênant ten opzichte van zijn collega’s. Dus gaat hij alleen naar het kerstfeest en de nieuwjaarsborrel. Ik trek dan van ellende weer een zak M&M’s open om de pijn te verzachten.”

Lees ook: Judith: ‘Als hij niet afvalt, ga ik bij hem weg’

Zelfvertrouwen

“Zelf heb ik veel minder moeite met mijn gewicht dan mijn man. Het klopt dat ik vroeger leuke strakke rokjes en jurkjes aan kon en nu veroordeeld ben tot de grote-matenwinkels. Maar ook daar kun je best leuk slagen. Ik gebruik veel kleur en accessoires en zorg dat ik me goed verzorg. Als hij klaagt over vormeloze tenten, overdrijft hij, want daar waak ik juist voor. Ik heb mooie vrouwelijke vormen: borsten, billen en heupen, ik draag hoge hakken en voel me op-en-top vrouw. Laatst moest ik me voor mijn werk laten keuren, en ik ben zo gezond als een vis: mijn cholesterol is keurig, mijn bloeddruk laag, mijn hart uitstekend. Voor mij is slank zijn niet zaligmakend. Natuurlijk, het zou mooi meegenomen zijn als ik rond mijn taille een paar pondjes minder zou hebben. Maar ik eet gewoon liever een paar boterhammen extra dan dat ik mezelf moet uithongeren en moet leven op komkommers en sla. Voor mij staat eten synoniem voor gezelligheid. Daarbij merk ik aan reacties op straat dat ik er nog steeds mag zijn. Mannen kijken heus nog naar me om. Ik ben een verschijning. Ik ben lang, als ik hakken draag, lijk ik nog langer. Ik krijg vaker goedkeurende blikken dan afkeurende. En ik weet van tv en internet dat er genoeg mannen zijn die van wat vlees op de botten houden. Af en toe surf ik naar forums en datingsites voor een maatje meer. Op één site heb ik zelfs een foto van mezelf geplaatst met een nepprofiel. Ik weet dat ik daarmee een grens overschrijd, maar ik doe er niets onbehoorlijks mee. Ik ga niet vreemd, ik ga niet op dates, ik vind het gewoon leuk om complimenten en positieve reacties te krijgen. Ik geniet ervan als een man me mailt dat hij gecharmeerd is van mijn stralende lach en mijn grote boezem. Of fantaseert over een vrijpartij met mij. Het geeft me zelfvertrouwen en het is een gaaf idee dat er mannen zijn die liever een volle vrouw hebben dan eentje die vel over been is. Helaas ben ik nou net met een man getrouwd die exact het tegenovergestelde vindt.”

Niet zomaar weggooien

“Ondanks het gemis aan intimiteit in de slaapkamer zijn Hugo en ik er allebei van overtuigd dat we samen blijven. We willen na 21 jaar ons huwelijk niet zomaar weggooien. We houden veel van elkaar en hebben samen drie kinderen die we een gelukkige jeugd willen geven. Ik zeg altijd plagend dat hij ‘door dik en dun’ van me moet houden, maar daar wil hij niks van weten. Voor Hugo is het vrij simpel. Als ik afval en onder de negentig kilo weeg, wil hij meteen weer seks. De bal ligt bij mij, vindt hij. Ik moet gewoon gaan lijnen en meer bewegen. Hij denkt mij te helpen door me te controleren. Iedere avond vraagt Hugo wat ik die dag allemaal heb gegeten en hij checkt de vuilnisbak op snoeppapiertjes en lege chipszakken. Ik mag geen koolhydraten meer van hem, moet mijn vlees zonder vet in de oven bakken, en ik mag geen normale cola meer, alleen cola light. Eigenlijk mag ik van hem alleen in het weekend zondigen en met het gezin mee-eten. Maar als we dan in een restaurant zijn, kijkt hij de patat van mijn bord en schudt hij zijn hoofd als ik nog een keer extra friet opschep. Juist door zijn controlerende gedrag ga ik stiekem snaaien. Onderweg van de supermarkt naar huis eet ik saucijzenbroodjes of gevulde koeken. De lege verpakkingen gooi ik gauw weg in een vuilnisbak bij een bushalte. Als ik onze zoon naar school breng, rijd ik op de terugweg langs het benzinestation en haal ik een zak drop. En de chocoladerepen die ik nodig heb om me te wapenen tegen zijn kwetsende opmerkingen, verstop ik in de kast, tussen het beddengoed. Hugo snapt niet dat ik geen gram afval. Hij rekent keurig uit wat ik binnenkrijg op een dag en dat zou inmiddels zijn vruchten moeten afwerpen. Maar ja, voor zover hij weet, kom ik per dag aan niet meer dan duizend calorieën. In werkelijkheid zit ik waarschijnlijk op het drievoudige.”

Vicieuze cirkel

“Dat ik hem en mezelf daarmee voor de gek houd, besef ik goed. Helemaal nu hij – doordat ik maar niet afval – is gaan vermoeden dat er iets aan de hand is met mijn stofwisseling of hormoonhuishouding en daardoor milder is geworden over mij. De laatste tijd zegt hij zelfs soms dat mijn overgewicht misschien wel niet aan mijn eetgedrag te wijten is, maar aan een schildklierprobleem. Hij maakt zich zorgen en wil graag dat ik naar de huisarts ga. Zijn bezorgdheid doet me goed. Hij mag ook wel iets minder fel zijn op mij, vind ik. Hij doet alsof afvallen een eitje is. Maar eerlijk is het natuurlijk niet. Op dit moment weet ik echter niet hoe ik die vicieuze cirkel kan doorbreken. Moet ik hem alles opbiechten, met het gevaar dat hij daarna nog bozer wordt en me nog meer in de gaten gaat houden, of moet ik toegeven aan zijn wens en professionele hulp zoeken in de vorm van een diëtist? Als ik mijn seksleven uit het slop wil halen en weer pret tussen de lakens wil, is dat laatste waarschijnlijk de enige optie. Maar ik ben bang dat ik nog niet zover ben dat ik radicaal afstand kan doen van mijn bourgondische levensstijl.”