Laura was verslaafd aan eten: ‘Door mijn kinderwens ging de knop om’
6 april 2020
Laura heeft altijd een haat-liefdeverhouding gehad met eten. Om zwanger en gezond moeder te worden viel ze ruim zestig kilo af. En… raakte zwanger!
Laura: “Acht jaar geleden wilde ik al moeder worden. Ik was 27 jaar en net getrouwd met Patrick. Wat de gelukkigste tijd uit mijn leven had moeten zijn, werd misschien wel de donkerste. Mijn moeder was net overleden en in de maanden na ons trouwen klaagde Patrick dat hij niet lekker in zijn vel zat. Hij was depressief, maar wilde dat niet laten merken voor de buitenwereld. Hij weigerde ook hulp te zoeken. In plaats daarvan wilde hij alles zelf oplossen, wat niet echt lukte. Ondanks dat de omstandigheden dus verre van ideaal waren – ik studeerde ook nog – liet ik in die periode mijn spiraaltje verwijderen. Onder het motto: we zien wel wat ervan komt. Word ik zwanger dan is dat mooi, gebeurt het niet, dan is het nog niet onze tijd.”
Overgewicht
“Ik was toentertijd iets te zwaar, maar nog niet zo veel dat zwanger worden niet kon. Mijn gewicht is overigens altijd een dingetje geweest. Ik had een haat/liefde verhouding met eten. It runs in the family, zullen we maar zeggen. Ik kom uit een warm en fijn gezin. Alleen werd bij ons thuis alles gevierd en getroost met eten. Niet vreemd dat mijn broertje en ik binnen de kortste keren – net als onze moeder – kampten met overgewicht. Dat mijn moeder worstelde met haar kilo’s, heeft invloed gehad op de manier waarop ik als volwassene met eten omging. Ik herinner me dat we als gezin vaak aan het lijnen waren. Dan gingen we weer een tijdje supergezond doen, tot het weer vakantie was en we de touwtjes mochten laten vieren. Uiteindelijk zorgde dat ervoor dat ikzelf ook alles ben gaan oplossen met eten. Als ik verdrietig was, me alleen voelde of angstig was, ging ik eten. Dat was voor mij een manier om mijn gevoel te dempen. Ik was begin twintig toen ik voor het eerst besloot hulp te zoeken voor mijn eetbuiten. Een maagband zorgde er destijds voor dat ik ook daadwerkelijk wat kilo’s kwijtraakte.”
Rustig van eten
“Ik bleef vervolgens redelijk op gewicht, maar door alle stress rondom het overlijden van mijn moeder én Patrick die totaal zichzelf niet was, kreeg ik toch weer last van eetbuien. Ik wist dat je chocola en ijs prima door een maagbandje heen kunt eten omdat het vloeibaar wordt. Door de stress vlogen de kilo’s er weer aan.
Dat kwam tot een hoogtepunt toen Patrick suïcide pleegde. Dat was afschuwelijk om mee te maken. Ik vond hem op een dag in ons eigen huis. Ongelooflijk. Hij was zo’n stoere brandweerman. Had hij maar opengestaan voor hulp. Ikzelf zakte na zijn overlijden nog verder weg. Eén van de dingen die mij overeind hielp, was eten. Daar werd ik rustig van. Het was verslavend. Als er geen eten in huis was, raakte ik in paniek. Ik ben in die tijd vreselijk veel aangekomen. Op een gegeven moment woog ik zo’n 140 kilo. Veel te zwaar natuurlijk.”
Verliefd op een vrouw
“Ondertussen probeerde ik zo goed en kwaad als het ging mijn studie te vervolgen. Een docente – Karin – op school zag dat ik worstelde met het overlijden van Patrick en mijn moeder, zo vlak achter elkaar. Ze stelde voor eens te praten. We hadden een fijn gesprek over van alles en nog wat en ontdekten dat we veel met elkaar gemeen hadden. Ik opperde voorzichtig: misschien kunnen we wel vaker afspreken? Als vriendinnen? Karin besloot op school aan te geven dat ze mij geen les meer wilde geven zodat dingen niet door elkaar zouden gaan lopen. Het was overigens toen nog echt vriendschappelijk tussen ons. Ik was nog niet eerder verliefd geweest op een vrouw, hoewel ik die mogelijkheid nooit heb uitgesloten. Karin en ik zagen elkaar daarna regelmatig. En langzaamaan ontstond er verliefdheid en kregen we een relatie. Ik denk niet dat ik zo snel iets met een andere man had kunnen beginnen, maar met een vrouw voelde anders. Het ging makkelijker. We besloten het rustig aan te doen. Het moest vooral leuk zijn, we moesten er beiden energie van krijgen.”
Lees ook: ‘Ik verloor 30 kilo én mijn beste vriendin’
Stok achter de deur
“Wel heb ik Karin meteen verteld dat ik een kinderwens had. Zij is vijftien jaar ouder dan ik en had toen al twee pubermeiden uit een eerdere relatie. Ze begreep heel goed dat ik moeder wilde worden en steunde me daarin. Dat het met mijn overgewicht niet makkelijk ging worden, wisten we ook. Ik hield mezelf voor: als ik moeder wil worden, dan moet ik eerst een gezond lichaam hebben. Ik heb een eetprobleem. Dat moet ik oplossen. Die kinderwens was voor mij echt een stok achter de deur om het nu serieus en grondig aan te pakken. In eerste instantie probeerde ik via groepstherapie af te vallen, maar dat werkte niet voor mij. Vervolgens volgde ik twee jaar lang intensieve individuele therapie. Ik wilde van mijn eetstoornis af. Dat betekende dat ik mijn gedachten over eten moest ombuigen. Als het om eten ging, was het bij mij altijd aan of uit. Of ik was heel streng voor mezelf en mocht ik alleen supergezond eten, of ik schoot door in eetbuien en dan was alles wat ik at fout. Ik leerde zes keer per dag te eten. Drie maaltijden en drie gezonde tussendoortjes. En daar mag best eens een koekje of een chocolaatje bij zitten. Als je het maar bij één koekje houdt en niet doorslaat. Dan is er niks aan de hand.”
Gastric bypass
“Daarnaast moest ik leren omgaan met mijn emoties. Anderen durven vragen om hulp, maar ook op moeilijke momenten iets anders gaan doen dan eten. Dus in plaats van snoepen, wandelen of Karin bellen. Ik ben echt gezond, regelmatig en voldoende gaan eten. Alleen viel ik niet af. Ik had zo veel gelijnd en gerommeld met mijn gewicht dat mijn was metabolisme verstoord. Daarom wilde ik een gastric bypass, een operatie waarbij je maag wordt verkleind en het spijsverteringskanaal wordt omgelegd. Dat zag ik als de oplossing om kilo’s te verliezen. De therapeuten wilden er in eerste instantie niet aan. Was dit weer een verkapte poging van mij om extreem te lijnen? ‘Accepteer eerst maar wie je bent, ook mét veel kilo’s’, zeiden zij. Daarom heb ik de therapie eerst afgemaakt en me toen pas aangemeld in het ziekenhuis voor een operatie.”
Geschikte donor
“Omdat ik al een heel therapietraject erop had zitten en gezond at, was ik snel aan de beurt. Drie jaar geleden kreeg ik de gastric bypass. Dat hielp. In een jaar tijd ben ik ruim zestig kilo afgevallen. Ik ben een ander mens geworden. Ik heb meer energie, pas leukere kleren en kan weer hardlopen. Ik wist dat ik nog zeker tot een jaar na de operatie moest wachten met zwanger worden. Zo veel afvallen en zwanger zijn, dat gaat niet samen. Dat gaf ons mooi de tijd op zoek te gaan naar een geschikte donor. Zoiets kost tijd. We hadden al wel wat mannen in onze omgeving benaderd, maar de juiste nog niet gevonden. Tot Karin opperde of Patricks broer misschien een optie was. Ik heb hem pas leren kennen op de uitvaart van Patrick, omdat Patrick geen contact had met zijn familie. Het voelde toen direct goed tussen ons. Daarna kwamen Karin en ik geregeld bij hem en zijn vrouw over de vloer en werden we dikke vrienden. We hebben geen bloedband, maar ze voelen wel als familie. We hebben Patricks broer heel voorzichtig gevraagd. Hij viel helemaal stil, moest er even over nadenken, maar kwam toen met een uitbundige ja. Voor hem voelt het als iets heiligs dit te doen voor de vrouw van zijn overleden broer. Ik zie het als een positieve draai geven aan iets wat heel vervelend is geëindigd. Het was voor iedereen meteen duidelijk dat Karin en ik de moeders zouden worden. En ons donorgezin alleen op een natuurlijke manier als familie in beeld zou zijn.”
Ook interessant: ‘Toen ik mijn kinderwens losliet, werd ik zwanger’
Hormoonmedicatie
“In eerste instantie heb ik zelf geprobeerd zwanger te worden zonder tussenkomst van een kliniek. Je kunt je eisprong goed in de gaten houden via een test en zelf zaad inspuiten. Maar toen ik na een half jaar nog niet zwanger was, zijn we toch naar een fertiliteitskliniek doorverwezen. Ik bleek PCOS te hebben. Ik maak te veel eitjes aan die vervolgens niet groeien. Met elkaar ontwikkelen die eitjes net voldoende hormonen om een positieve eisprongtest te geven, terwijl er geen enkel eitje springt. Ik moest aan de hormoonmedicatie – pillen, Clomid, Letrozol en uiteindelijk injecties – om de eitjes te laten groeien. Al die tijd bleven we proberen. Je weet dat als het niet lukt, er nog van alles mogelijk is – IUI en IVF – maar je hoopt toch elke keer dat het raak is. Pas nadat ik mezelf ging injecteren, was er sprake van een fatsoenlijke eisprong. Poging één mislukte, maar bij poging twee was het bingo. Ik was zwanger en door het dolle heen. We zijn nu vijftien weken verder en ik voel me goed. Er was in de eerste weken nog wel een complicatie met de gastric bypass. Omdat alles naar boven opschuift, zat er een stukje darm klem. Dat komt vaker voor bij zwangere vrouwen met een gastric bypass en is verholpen. Als het goed is, gebeurt het niet nog een keer.
Onder controle
“Op dit moment geniet ik volop van het zwanger zijn. Ik zie uit naar de dag waarop ik ons kind kan vasthouden en knuffelen. Alle therapieën, de gastric bypass en het afvallen liggen achter mij. Voor mij had het maar één doel en dat was gezond moeder worden zodat ik mijn kind niet belast met eetpatronen die ik heb geërfd uit mijn jeugd. Voor mij is een kind krijgen altijd de stip op de horizon geweest, het lange termijndoel. Het leek ver weg, ongrijpbaar, maar het was wel de reden waarom ik volhield. En waarom bij mij de knop nu wél definitief omging. Ik ben sterker in mijn hoofd geworden, heb mezelf meer onder controle. En tegelijkertijd ben ik ook milder voor mezelf. Liever. Als ik eens iets lekker wil, mag dat. Als ik geen zin heb om te sporten, hoeft dat niet. Het obsessieve ligt achter me.”
Heb je suïcidale gedachten? Praat er dan over. Bel 0900-0113 of kijk op www.113.nl.
Interview: Jolanda Hofland. Fotografie: Yasmijn Tan. Visagie: Wilma Scholte.
