Stefanie: ‘Als ik mijn dochter bel, is ze verdrietig’

23 april 2020

Ik heb telefonisch overleg met de begeleidster van onze dochter die beschermd woont. Nu dagbesteding, sport en vrienden wegvallen, is het voor ons volwassen kind een extra moeilijke tijd.

Gisteren was ze nog bij ons en best vrolijk. Ze weet dat er ooit een einde aan deze crisis komt, maar soms ziet ze het even niet meer zitten. Als ik mijn dochter zelf bel, is ze aanvankelijk verdrietig. Uiteindelijk klinkt ze iets opgewekter en belooft mijn advies op te volgen om elke dag drie goede dingen op te schrijven. Ze doet goed haar best. Ik begrijp dat het een zware tijd is voor mensen die alleen zijn, psychische klachten hebben en voor wie het dagelijkse ritme wegvalt.

Dienstbare instelling

Adriana zit onderuitgezakt aan tafel. De motivatie voor haar schoolwerk is even ver te zoeken. Tot nu toe ging het juist zo goed. Waarschijnlijk hebben de gesprekken met en over haar zus invloed op haar stemming. Ik leef met haar mee en help haar geduldig door de leerstof heen. Even later maken we een ommetje. Als er twee mensen aankomen, gaan Adriana en ik als vanzelfsprekend op de weg lopen, zodat we met een boog om hen heen gaan. Het stel kijkt niet op en loopt zwijgend door. Ineens dringt er zich een negatieve gedachte bij mij op: waarom moet ík aan de kant? Mijn opwaartse spiraal daalt neer. Ik haat mijn dienstbare instelling, die altijd al als een rode draad door mijn leven gaat. Het lijkt wel of ik niet anders kan dan mij dienstbaar en minderwaardig opstellen.

Lees ook: ‘Het begint te knagen, maar hardop zeuren durf ik niet’

Niet in blijven hangen

Fronsend loop ik achter Adriana aan richting de vijver. ‘Kijk mama, de kuikentjes zijn er nog!’ Ik zie Adriana’s blije gezicht. Een glimlach verstoot mijn frons. Dan ben ik maar dienstbaar; omarm je eigenschappen, ook als ze irritant zijn. Heel even was ik de lieve mensen om mij heen vergeten: het complimentje van Adriana’s juffrouw dat we zo goed bezig zijn, mensen die wel vriendelijk knikken als ik hen voor laat, mijn zus die leuke tijdschriften naar Adriana stuurt. Ik ben gezond en kan ervoor kiezen om de spiraal opwaarts te laten gaan en positiviteit om mij heen te zien. Af en toe mag ik mezelf best zielig vinden, als ik er maar niet in blijf hangen. Met mijn jongste dochter bewonder ik de donzige eendjes die bewijzen dat de coronacrisis niet zo machtig is om alle rooskleurigheid te doen verbleken.

Over Stefanie

Stefanie (46) adopteerde de kinderen van haar vriend Dirk: Christianne, Deborah, Faith en Nico. Negen jaar geleden kregen zij samen Adriana. De adoptiekinderen zijn intussen uitgevlogen. Er is zowel intens als afstandelijk contact met de kinderen die het ouderlijk huis hebben verlaten, maar de verbinding met hen blijft hoe dan ook bestaan. Thuis zorgt de jongste telg voor gelukkige en knusse momenten. Na jaren worstelen gaat Stefanie steeds beter om met de balans tussen geluk en verdriet. Lees alle blogs van Stefanie op Vriendin.nl/stefanie