Stefanie: ‘Je kunt verder leven, maar af en toe komt er een rouwmomentje voorbij’
7 mei 2020
Door de zolder op te ruimen sluit ik mij aan bij het kuddegedrag tijdens de coronacrisis. We hebben ook zoveel overbodige spullen.
Pluche beesten mogen niet weg van Adriana, al komt de vulling uit hun oren. Gelukkig wil mijn jongste dochter wel afstand doen van de K3-mat en een oud poppenwagentje.
Terug in de tijd
Zonder aarzelen zet ik de pasta- en ijsmachine bij de dingen die weg kunnen. Versleten dekbedovertrekken gaan in een vuilniszak. Ik handel supersnel. Maar dan open ik een doos. ‘Vader Stefanie’ staat erop. Ik beland tien jaar terug in de tijd. De doos bevat bankgegevens van mijn vader die in 2009 is overleden. Die gegevens kunnen nu weg. Tussen de afschriften liggen foto’s en brieven. Hoewel er ‘vader’ op de doos staat, kom ik een krantenartikel van mijn moeder tegen. Op de bijbehorende foto staat een donker bruidje in mijn moeders trouwjurk. Mijn moeder gaf haar bruidsjurk via een organisatie aan de armen. ‘Zwarte bruidjes’ luidt de krantenkop. Zo’n titel zou nu echt niet meer kunnen. De jurk waarin mijn zussen en ik gedoopt zijn heeft mijn moeder ook weggegeven. Ooit vond ik dat jammer. Maar jurken zijn dode dingen.
Lees ook haar vorige blog: ‘Ik kan geen klas vol leeftijdsgenootjes vervangen’
Rouwmomentje
Ik kan mij ook gemakkelijk ontdoen van onze spullen, behalve van deze documenten met emotionele waarde. Ik heb alles al eens door mijn handen gehad, toch raakt het mij opnieuw wanneer ik mijn vader als zevenjarig jochie in een soort schippersuniform tegenkom. Ik lees een brief van de bisschop van Breda die aan de nabestaanden van mijn vader is gericht. Vroeger was deze bisschop pastoor in de kerk waar mijn vader orgel speelde. In brief staat dat hij zich mijn vader herinnert als een bescheiden man die alles zo goed mogelijk wilde doen en zeggen. Een prachtige bewaarbrief. De rapportage van de thuiszorg ligt ook in de doos. Ik word akelig als ik teruglees hoe verward en angstig mijn vader in de laatste maanden van zijn leven was. Toch ben ik er nog niet aan toe om deze informatie weg te doen. Rouwen duurt nou eenmaal lang. Dat geeft niets. Je kunt intussen gewoon verder leven, maar af en toe komt er een rouwmomentje voorbij.
Bijzonder onderonsje
Ik ben terug in de coronatijd. Een tijd die mijn vader en moeder niet hebben gekend. Het was een bijzonder onderonsje op zolder met mijn overleden ouders. Nu moet het afval naar het stort, waar Dirk twee uur (!) in de file staat. Banaal kuddegedrag tijdens de bijzondere coronacrisis.
Over Stefanie
Stefanie (46) adopteerde de kinderen van haar vriend Dirk: Christianne, Deborah, Faith en Nico. Negen jaar geleden kregen zij samen Adriana. De adoptiekinderen zijn intussen uitgevlogen. Er is zowel intens als afstandelijk contact met de kinderen die het ouderlijk huis hebben verlaten, maar de verbinding met hen blijft hoe dan ook bestaan. Thuis zorgt de jongste telg voor gelukkige en knusse momenten. Na jaren worstelen gaat Stefanie steeds beter om met de balans tussen geluk en verdriet. Lees alle blogs van Stefanie op Vriendin.nl/stefanie