Stefanie: ‘Dit is een van de weinige momenten sinds de coronacrisis dat ik alleen ben’
14 mei 2020
Ik heb Adriana bij het hek van de manege afgezet. Fijn dat ze weer mag paardrijden, maar jammer dat de kantine gesloten is. Voor de coronatijd dronk ik daar met andere ouders een kopje thee en terwijl we naar onze ruitertjes keken kletsten we wat.
Nu heb ik mijn auto vlak bij de manege aan de rand van een weggetje gezet. Ik zie geen ouders meer. Misschien zijn die naar huis gegaan. Ik rijd niet heen en weer, maar heb een boek meegenomen.
Knetterorkest
Het is om 09:00 uur al warmer dan ik dacht. Ik open het autoraampje en wordt getrakteerd op een kwetterorkest, maar zie geen vogels. De orkestleden houden zich schuil in de bomen.
De zon verschuilt zich niet. Met haar krachtige stralen laat zij het gras van de wei glinsteren. Ik hoor een paard hinniken en in de verte klinkt het geluid van een landbouwwerktuig. Verder zijn het de vogels die de ether vullen.
Mijn hartslag komt tot rust. Even een uurtje weg uit de jachtige wereld.
Ineens verschijnt er een zwart met wit vogeltje naast de auto. Een kwikstaartje of zo, maar precies weet ik het niet. Wat ken ik de natuur eigenlijk slecht.
Alleen
Ik heb nog geen letter gelezen. Met mijn geopende boek op schoot kijk ik uit over verlaten weilanden vol hoog bloeiend gras. Verderop ligt een boerderijtje, dat zich verlegen schuil houdt achter een paar boompjes.
Dit is een van de weinige momenten sinds de coronacrisis dat ik alleen ben. Met een uitzonderlijk rustig gevoel kijk ik naar de uitgebloeide, pluizige paardenbloemen op het veld. Weet je wat, ik blijf hier de hele dag.
Dan stopt er een auto en nog één. Kinderen met zwarte capjes op stappen uit. Ik hoor geroep, een claxon, gelaarsde voetjes hollend over het grind. Het zijn kinderen voor de volgende les.
Wat gaat dat uur snel, zelfs in de natuur.
Adriana komt aanrennen. Ze stapt in en vertelt over de pony op wie ze mocht rijden.
Ik besluit toch maar naar huis te rijden in plaats van mijn dag te vullen met kijken naar paardenbloemen en luisteren naar vogels.
Wandelen
Eén van de paardrijdmoeders appt of ik volgende week tijdens de les wil wandelen.
‘Het is daar zo mooi.’
Ik stem ermee in; bewegen in de natuur en gezellig kletsen, de ideale combinatie. Even alleen zijn is fijn, maar gezelligheid om mij heen ook. Het is de kunst om balans tussen die twee noodzakelijke behoeftes te vinden.
Over Stefanie
Stefanie (46) adopteerde de kinderen van haar vriend Dirk: Christianne, Deborah, Faith en Nico. Negen jaar geleden kregen zij samen Adriana. De adoptiekinderen zijn intussen uitgevlogen. Er is zowel intens als afstandelijk contact met de kinderen die het ouderlijk huis hebben verlaten, maar de verbinding met hen blijft hoe dan ook bestaan. Thuis zorgt de jongste telg voor gelukkige en knusse momenten. Na jaren worstelen gaat Stefanie steeds beter om met de balans tussen geluk en verdriet. Lees alle blogs van Stefanie op Vriendin.nl/stefanie
Lees ook: Stefanie: ‘Je kunt verder leven, maar af en toe komt er een rouwmomentje voorbij’
Nu we zoveel mogelijk binnen moeten blijven, kun je Vriendin ook digitaal lezen. Bestel ‘m hier.