Noor: ‘Onze liefde was verboden, toch zijn we al twaalf jaar samen’

18 augustus 2020

Toen Noor (27) verkering kreeg met Sander waren veel mensen daar tegen. Ze moesten vechten voor hun liefde en zijn inmiddels al zes jaar getrouwd.

Verboden liefde

Noor (27): Je kunt nog zo veel mensen gelukkig proberen te maken, als je dat geluk zelf niet voelt, houdt het op, dan leef je niet écht. Jarenlang zweeg ik over mijn grote liefde Sander (28). Jarenlang kon ik niet met hem over straat en zijn hand vasthouden in het openbaar. Ik vertelde niemand over degene die mij zo gelukkig maakte omdat ik doodsbang was voor mijn ouders. Zij zouden het een schande vinden dat ik verkering had met iemand die niet Islamitisch was. Het zou de eer van onze familie en de hele gemeenschap aantasten. Als meisje moest ik me eerzaam, gedragen. Vaak wenste ik dat ik mijn gevoelens voor Sander uit kon schakelen. Alles zou dan zo veel makkelijker zijn. Tegelijkertijd besefte ik dat dit onmogelijk was. Als ik bij Sander was, had ik het gevoel dat ik leefde. Ik kon en wilde niet meer zonder hem. Liefde laat zich niet begrenzen door geloof, huidskleur of cultuur, ontdekte ik toen.

Vijftien jaar oud was ik toen ik Sander leerde kennen. We zaten op dezelfde middelbare school en ik was meteen smoorverliefd. Ik viel voor zijn lieve ogen, zijn mooie lach en de manier waarop hij met me praatte. Op school liep ik op wolken. Als Sander en ik elkaar zagen, hielden we elkaars hand vast, of we gaven elkaar een snelle kus. Het was allemaal erg onschuldig, maar voor ons betekende het veel. Ik had nog nooit zoiets moois ervaren en wist direct dat dit gevoel onmogelijk slecht kon zijn, zoals mijn ouders altijd hadden gezegd.  Thuis was ik vaak verdrietig omdat ik over Sander moest zwijgen. Ook Sander vond het lastig dat hij na school niet bij me kon zijn. Onze situatie was erg gecompliceerd. Hoe onze toekomst eruitzag wisten we niet, maar we wisten wél dat we samen verder wilden.”

Bom gebarsten

“Toen ik zeventien was, kwam ons geheim uit en barstte de bom. Mijn broer had via via over Sander gehoord en was hem aangevlogen op de kermis. Na de vechtpartij zocht de politie contact met mijn ouders. Woedend eisten ze dat ik met Sander zou breken. Ik stemde ermee in, maar Sander en ik bleven elkaar in het geheim ontmoeten. Ik wist dat ik anders geen leven meer had. Weer kwam mijn broer erachter. Drie maanden na de vechtpartij spitte hij mijn laptop door en vond hij foto’s waar ik samen met Sander op stond. Toen hij ze aan mijn ouders liet zien, was het alsof ik in een hel belandde. Mijn vader sloeg mijn laptop doormidden en pakte mijn telefoon af. Ziedend was hij. Ook mijn moeder was kwaad over de ellende die ik over mezelf en onze familie had afgeroepen. Hoe kon ik zo stom zijn?

Lees ook: Sylvia: ‘Ook al kon het eigenlijk niet, ik biechtte aan hem mijn gevoelens op’

Toen ik later die avond een moment alleen was, zag ik kans Sander te bellen met de huistelefoon. Gelukkig nam hij op. Ik vertelde hem wat er was gebeurd en dat ik van plan was weg te lopen. Als hij wilde, kon hij met me mee. En Sander wilde mee. Nog steeds ben ik dankbaar dat hij voor me door het vuur bleef gaan. Meer dan eens werd hij bedreigd en in elkaar geslagen door mijn broer en mijn broers vrienden, maar nooit dacht Sander eraan op te geven. Hij bleef voor me vechten. De volgende ochtend stond Sander me met een weekendtas vol kleding op te wachten op het station. We hadden totaal geen plan en stapten in de eerste de beste trein die ons zo ver mogelijk van ons dorp moest brengen. Het werd Maastricht. Doelloos dwaalden we door de stad. Later die avond kwamen Sanders ouders naar het hotel dat we hadden geboekt. Ze wisten van ons plan en wilden weten hoe het met ons ging. Ook hen ben ik erg dankbaar. Zij hebben ons altijd gesteund.”

Verloren familie

“Voor mijn gevoel kreeg ik er een familie bij, maar heb ik er ook één verloren. Inmiddels zijn we negen jaar verder en zie ik mijn ouders en broer niet meer. Nadat ik van huis wegliep, is er veel gebeurd. Omdat ik destijds minderjarig was, kwam ik terecht in een hulpverleningstraject. Aanvankelijk gingen mijn ouders akkoord dat ik Sander zou zien, maar toen ik eenmaal thuis woonde, bleken ze hem tóch niet te accepteren. Sander was niet welkom en ik mocht hem van mijn ouders alleen ontmoeten in het kantoor van mijn hulpverlener. Dit werkte natuurlijk niet. Het maakte me verdrietig dat ik Sander geen knuffel kon geven. In theorie had het wel gekund, maar het lukte mij niet. Het kantoor was kil en koud.

Zodra ik achttien jaar werd, trok ik bij Sander en zijn ouders in. Mijn vader en moeder vonden dat vreselijk, maar ze zeiden er niet veel over, bang om het contact te verliezen. Hoewel ik regelmatig thee bij ze dronk, raakten we het contact tóch kwijt. Want als we praatten, praatten we niet écht. We wisselden beleefdheden uit, maar over mijn leven met Sander werd met geen woord gesproken. Ook de band met mijn broer was bekoeld. Na alles wat hij Sander had aangedaan, vond ik het lastig aardig tegen hem te doen. Op zijn beurt had hij geen behoefte mij te zien. Ik raakte vervreemd van mijn eigen gezin.

Een tijd lang dacht ik dat mijn familie Sander zou accepteren als ik met Sander zou trouwen. Ik hoopte dit vurig, want ik miste ze. Als kind had ik een goede band met mijn vader, moeder en broer. Dat warme gevoel wilde ik terug. Toen Sander en ik zes jaar geleden trouwden, stuurden we ze een uitnodiging. Ze weigerden te komen. Ik vond en vind het erg jammer dat ik alle belangrijke momenten van mijn leven zonder mijn familie meemaak. Tegelijkertijd hoop ik niet meer zoals vroeger dat het goed komt. Ik richt mijn energie nu op de mensen die me accepteren om wie ik ben. Van Sander ben ik alleen maar nog meer gaan houden. Ik ben heel trots op hem en op ons, op waar we nu staan. Veel mensen waren tegen onze relatie en toch hield die stand. We hebben zo veel ellende moeten doorstaan… Als ik naar Sander kijk zie ik een man die onvoorwaardelijk van me houdt en voor me durft te gaan. Toen ik sprong, ving hij me op en ik weet dat hij dat altijd zal blijven doen. Onze liefde maakt dat we samen alle moeilijkheden zullen overwinnen.”

Lees ook: Marlies koos voor haar verboden liefde: ‘We leken goede vrienden’

Foto: Getty Images