Merel: ‘De hele straat zag hoe deurwaarders ons huis leeghaalden’
16 augustus 2023
Merel (30) werd vier jaar geleden door torenhoge schulden en een huurachterstand uit haar woning gezet. Met haar twee kinderen.
Merel: “Op mijn 21e raakte ik ongepland zwanger, maar de relatie met de vader van mijn kind liep tijdens mijn zwangerschap op de klippen. Nog tijdens mijn zwangerschap ontmoette ik Mike en werd ik verliefd. Hij vond mijn aanstaand moederschap geen enkel probleem en beloofde er als een vader voor mijn kind te zijn. We huurden samen een appartement in de particuliere sector, want voor een sociale huurwoning stonden we nog te kort ingeschreven. De huur was hoog: maar liefst 1100 euro. Maar ik werkte parttime in een lunchroom en Mike had een fulltimebaan, dus we konden dat bedrag prima ophoesten.
Na de geboorte van mijn eerste kind werd ik al snel opnieuw zwanger. Niet lang daarna raakte Mike door een ongeval op zijn werk zijn baan kwijt. Hij had recht op een uitkering, maar was zo verslagen door het feit dat hij zijn droombaan niet langer kon uitvoeren, dat hij in een negatieve spiraal terechtkwam en alles uit zijn handen liet glippen. Hij ging drugs gebruiken en voerde niets meer uit.
Doordat Mikes inkomen wegviel, kregen we financiële problemen. We konden de huur niet meer opbrengen, maar ondertussen probeerde ik wel zo veel mogelijk andere vaste lasten te betalen. Kleding voor de kinderen kocht ik online, op afbetaling. Die rekening pak ik volgende maand wel, dacht ik dan. Ik was jong, dom en naïef, want natuurlijk hadden we de maand daarop dat geld ook niet. Ik dichtte het ene gat met het andere. En ondertussen gebruikte Mike steeds meer drugs.”
Kop in het zand
“Omdat we het appartement niet meer konden betalen, besloten we de huur op te zeggen. Via de woningbouw kwamen we in aanmerking voor tijdelijke verhuur; een appartement dat na een jaar zou worden verbouwd en wij in de tussentijd voor 650 euro konden huren. We zouden een jaar gered zijn, dus ik greep die kans met beide handen aan. Toch bleek ook € 650 nog te veel geld voor ons. Ik kreeg onze problemen niet meer weggewerkt. Aan Mike had ik niks. Hij dacht niet met me mee en gaf alleen maar geld uit. Dus op den duur stak ik ook mijn kop in het zand. Ik maakte de post niet meer open en gooide de enveloppen direct onder in de kast. Dan werd de telefoon afgesloten, dan weer de televisie. En om de zoveel tijd stond er een deurwaarder aan de deur. ‘Kijk maar rond, ik heb niets van waarde’, zei ik, als ze dreigden onze spullen in beslag te nemen. Alles wat we hadden was oud. Ik haalde mijn spullen gratis van Marktplaats of Facebook. De deurwaarders zagen ook wel dat er bij ons niets te halen viel. Dus troffen we ter plekke een betalingsregeling, waarvan ik meteen al wist dat ik die niet kon nakomen, hooguit een maand. Het gaf me weer even wat tijd.
Als ik moest werken, nam ik de kinderen weleens mee naar mijn werk. Dan zaten ze in de speelhoek totdat ik klaar was. Andere dagen pasten mijn moeder en zus op. Mike had nog steeds geen baan. En meer uren werken zat er in mijn functie niet in. Ik wist wel dat we grote problemen hadden, maar ik bagatelliseerde die tegelijkertijd ook. Het zou allemaal wel goedkomen, dacht ik steeds. Zodra er geld binnenkwam, kocht ik eten en drinken voor de kinderen; als zij het maar goed hadden. Zelf at ik amper iets. Er zijn weken geweest dat ik op droog brood leefde, zo kon ik de energierekening tenminste betalen. En eens per week aten we bij mijn vader.
Mikes gedrag werd erger en erger, maar ik kon hem niet verlaten, ik hield van hem. Ik voelde ook een loyaliteit naar hem toe, omdat hij mijn oudste dochter had helpen opvoeden en we samen een kind hadden. Dus bleef ik hopen dat we er samen uit zouden komen. Mijn omgeving adviseerde mij bij Mike weg te gaan. Zij zagen allang dat hij niet goed voor ons was.”
Lees ook: Martinique heeft een schuld van een ton: ‘Eerst afbetalen, dan feest vieren’
Op schimmige wijze
“Om aan geld voor drugs te komen, haalde Mike de raarste dingen uit. Zo heeft hij in de loop der tijd drie keer mijn telefoon verkocht, die nam hij dan in een onbewaakt ogenblik mee. Daar kregen we dan flink ruzie om. Zo nu en dan had hij ‘ineens’ €200. Daar was hij dan op schimmige wijze aangekomen. Steeds meer van zijn vrienden keerden hem de rug toe.
Ik had een redderscomplex, denk ik. Ik dacht echt dat ik hem kon helpen. Mike is in die moeilijke periode drie of vier keer naar een afkickkliniek gegaan. Na drie dagen stond hij telkens weer bij ons op de stoep. Ik heb het veel te lang door laten etteren. Pas toen zijn humeur naar mij en de kinderen toe begon te veranderen, zag ik in dat het niet verder kon zo.
Mijn vader gaf het laatste zetje. Ik had weer eens iets op afbetaling gekocht en dat op zijn adres laten bezorgen. ‘Merel, wat ben je toch aan het doen?’ vroeg hij toen ik het kwam ophalen. Hij had door dat het niet goed met me ging en drong erop aan dat ik hulp zocht. Ik belde de gemeente en er werd een crisisteam langs gestuurd. Dat team bracht in kaart hoeveel schuld er was opgebouwd: dat was €70.000, waarvan zo’n 80 procent bestond uit aanmaningskosten en kosten voor deurwaarders.
Twee maanden voordat het contract van onze tijdelijke woning afliep, heb ik Mike uit huis gezet. Vlak daarvoor was hij weer eens volledig van de radar verdwenen. Ik kon door alle ellende nauwelijks nog voor de kinderen zorgen. Ik heb Mikes spullen gepakt en ze van het balkon gegooid; ik was wanhopig. Daarna heb ik de deuren op slot gedaan en afgewacht. Toen Mike ontdekte wat ik had gedaan, werd hij helemaal gek. De politie moest er aan te pas komen om hem tot bedaren te brengen. Omdat het huurcontract op mijn naam stond, dwongen ze hem zijn sleutel af te geven.”
Op straat gezet
“In de periode daarna werd het alleen maar erger. Mike leefde in zijn auto, precies zoals ik had verwacht. Hij was zo boos dat hij mijn ramen in gooide. Mijn financiële problemen zou ik met hulp wel oplossen, dat wist ik zeker. Maar de ellende met Mike had ik niet in de hand.
Omdat ik nog steeds de huur niet kon opbrengen, werd ik met de kinderen op straat gezet; een dieptepunt in mijn leven. Alles werd uit ons huis gehaald, alleen de kleren van de kinderen, hun speelgoed en mijn kapotte telefoon mocht ik houden. De kinderen hebben er niet veel van meegekregen, mijn vader is snel gekomen toen ik hem belde. Hij heeft ze bij de uitruiming weggehouden. Ik stond huilend op straat, naast mij stond een wijkagent om mij eventueel onder controle te houden. Ik was alleen maar verdrietig. Het appartementencomplex staat tegenover allemaal winkels, dus de hele straat, inclusief het winkelend publiek zag wat er gebeurde. Ik was gebroken. Ik had gefaald. Ik zat zo diep in de shit, maar ik wist ook dat dit de bodem was. Ik zou eruit komen.
Via pleegzorg werden de kinderen bij mijn zus ondergebracht – ik was heel blij dat ze haar gezin voor ons openstelde. Ik ging naar de crisisopvang. Zolang Mike nog in beeld was, was ik niet veilig.Mijn kinderen zijn een half jaar bij mijn zus geweest. Daar waren ze veilig en vertrouwd. De eerste maand mocht ik ze van Pleegzorg niet opzoeken, ze hadden tijd nodig om te wennen. Dat ik ze niet kon zien, vond ik verschrikkelijk. Daarna zag ik ze eens in de week een paar uurtjes. Ik had een gebroken hart. Het is verschrikkelijk om je kinderen zo weinig te zien, maar ik wist dat dit in hun belang was.
Ik kreeg psychische hulp en leerde veel van mijn tijd in de crisisopvang. Zo kwam ik er door de andere vrouwen die daar zaten achter dat het echt niet uitmaakt wat je achtergrond is; als je de verkeerde persoon in je leven treft, kun je in de meest afschuwelijke situaties verzeild raken. Oordeel daarom niet te snel. Ik leg de fout ook bij mezelf. Ik had voor mezelf en mijn kinderen moeten kiezen en eerder moeten ingrijpen.”
Echt tot rust
“Na een half jaar werd het rustig rondom Mike. Mijn vader zag hoe hard ik had gewerkt al die maanden. Samen met een bewindvoerder werden mijn financiële zaken aangepakt. En de psychische hulp die ik kreeg, wierp z’n vruchten af. Hij stelde voor dat ik bij hem kwam wonen, samen met de kinderen. Bij hem kwam ik écht tot rust. Net als de kinderen. We waren weer samen.
In totaal hebben we twee jaar bij mijn vader gewoond. Twee jaar geleden kreeg ik een fijn huisje in een kindvriendelijke buurt toegewezen. De kinderen hebben allebei een eigen kamer en we hebben een tuin. Ik heb mijn leven weer op de rit. Met Mike hebben we geen contact meer.
Ik ben diep gegaan, maar ik heb mijn vrijheid weer teruggewonnen. Ik voel me weer mens, ik tel weer mee. We moeten nu rondkomen van tachtig euro per week, daar hoef ik alleen de boodschappen voor te doen. Ik red dat prima, we komen niets tekort. Verder betaal ik mijn schulden af en spaar ik zelfs.
Financiële problemen gijzelen je. Die trekken zowel lichamelijk als geestelijk een enorme wissel op je. Vorig jaar ben ik voor het eerst met mijn kinderen in het buitenland op vakantie geweest, we werden door vrienden uitgenodigd in Frankrijk. Ik heb jarenlang het gevoel gehad dat ik faalde als moeder. Daar in Frankrijk voelde ik dat ik ze nu echt kon geven wat ze al die tijd tekort zijn gekomen. Ik ben gelukkig en lach weer om de kleinste dingen. Dat heb ik een hele tijd niet gedaan.”
Vriendin’s favoriet
Het hulp- en werkboek Crisis. Wat te doen? sleept je door de crisis door visie, nieuwe inzichten, praktische oefeningen en humor. Met gouden tips voor wat je moet doen om je geldzaken op orde te krijgen en te houden. Voor meer informatie klik op onderstaande button.
Crisis. Wat te doen?
Lees ook: Rianne: ‘Niemand weet dat wij diep in de schulden zitten’
Om privacyredenen zijn alle namen veranderd. De echte namen zijn bekend bij de redactie. Foto: Getty Images
Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een digitaal abonnement op Vriendin.
