Stefanie: ‘Verkoudheid ligt ineens in de taboesfeer’

16 september 2020

“We moeten geduld hebben, maar het gaat voorbij.’ Zo probeer ik Faith op te peppen. Mijn dochter heeft nog steeds last van de onzekerheid die het coronavirus met zich meebrengt.”

Stress

“Ze gedijt het beste bij structuur en duidelijkheid. Voor haar gevoel is er een stuk veiligheid weggevallen. Dat geeft stress. Ik probeer Faith moed in te praten. Maar nu moet ik mezelf uit een dip trekken. Het ging juist zo goed. Wij zijn thuis allemaal gezond en Dirk en ik hebben ons werk. Ik ben er intussen aan gewend dat ik in de supermarkt voor een pakje boter een kar moet meenemen. Wel mopper ik af en toe geluidloos als ik sta te wachten om 1,5 meter afstand te waarborgen, terwijl een gehaast persoon langs mij glipt. Maar zelfs dat kan ik het hoofd bieden.

Lichtheid

Mijn zelfstudie mindfulness en liefdevolle vriendelijkheid, die was bedoeld om beter met de gezinssituatie om te gaan, kan ik ook voor de coronacrisis gebruiken. Waarom zou ik mij aan iemand ergeren die zich niet aan de regels houdt? Het kost minder energie om compassie voor die persoon te voelen. Ik ben blij dat ik niet met de frustraties van die voordringer hoef te leven en oordeel verder niet over hem.
Het leven wordt lichter als je geen oordeel velt over de mensen om je heen. In tijden van crisis kun je die lichtheid goed gebruiken.

Verkoudheid

Maar nu ben ik de theorieën over mindfulness en liefdevolle vriendelijkheid even kwijt. Ik erger mij niet ineens overal aan, maar voel angsten die veroorzaakt zijn door de coronacrisis, zoals angst voor verkoudheid.

Het snotterseizoen begint. Normaal gesproken zit ik twee keer per jaar met een kop vol snot op mijn werk. Als ik nu verkouden word, mag ik niet op mijn werk verschijnen of naar de crematie van mijn tante gaan, waar ik van de week graag naartoe wil. En stel dat ik vlak voor de operatie aan mijn hand keelpijn krijg of dat Adriana wegens een snotneus thuis moet blijven? Verkoudheid ligt ineens in de taboesfeer. Toch is het bijna onvermijdelijk.

‘Hoe moet dat nou?’ vraag ik aan Dirk.
‘Je bent nu toch niet verkouden. Laat het los. Als het zo ver is, komt het heus wel goed,’ antwoordt hij.
Dirk heeft nooit een boek over mindfulness gelezen. Hij kan van nature goed in het moment leven. Wat een geluk dat er iemand voor mij is als ik de rust in mijn lijf even kwijt ben.”

Over Stefanie

Stefanie (46) adopteerde de kinderen van haar vriend. Negen jaar geleden kregen zij en haar partner samen nog een dochter. De adoptiekinderen zijn intussen uitgevlogen. Er is zowel intens als afstandelijk contact met de kinderen die het ouderlijk huis hebben verlaten, maar de verbinding met hen blijft hoe dan ook bestaan. Thuis zorgt de jongste telg voor gelukkige en knusse momenten. Na jaren worstelen gaat Stefanie steeds beter om met de balans tussen geluk en verdriet. Lees alle blogs van Stefanie op Vriendin.nl/stefanie