Stefanie: ‘Zo levert mijn operatie bij voorbaat iets speciaals op’

24 september 2020

Volgens mij heb ik alles geregeld en voorbereid. Nou ja, ik had veel meer willen doen, maar de tijd is om. Vrijdag word ik geopereerd aan het carpaal tunnel syndroom.

Na de overgang schijnen vrouwen extra gevoelig te zijn voor CTS. De zenuwbeknellingen in mijn polsen zijn gaan opspelen nadat in 2017 mijn laatste eierstok is verwijderd en ik vervroegd in de overgang kwam.

Niet werken

Een hersteltijd van 6 weken is nogal wat als het je rechterpols betreft. Nu moet Dirk het huishouden alleen doen en Adriana’s haren vlechten voordat ze gaat paardrijden. Ook zal ik niet kunnen werken. En het kinderboek waar ik al zo ver mee ben zal tijdelijk stilliggen. Schrijven heeft een therapeutisch effect op mij, dus een mentale inzinking in de genezingsperiode is niet uitgesloten.

Dingen delegeren

Ik probeer mij niet te laten afschrikken door horrorverhalen over de ingreep en wil mij positief instellen. Het zal ook niet zo zijn dat ik zes weken helemaal niets kan. Langzaamaan zal ik weer dingen kunnen. Bovendien is Dirk een goede huisman en heb ik lieve dochters die wel een wasje willen ophangen of de badkamer boenen. En op mijn werk kunnen ze mij heus wel even missen. Maar ik ben niet goed in delegeren en tijd voor mezelf claimen. Ik vind het ook zo jammer dat ik een paar weken geen blogs kan schrijven. Waar moet ik met de inspiratie naartoe die zich in mijn hoofd zal ophopen?

Document over Faith

Om mijn blogs niet over te slaan heb ik een document in delen gemaakt over mijn vijfentwintigjarige adoptiedochter Faith. Tijdens het schrijven kwamen mooie, ontroerende en ongelofelijke herinneringen naar boven. Als afsluiting heb ik Faith geïnterviewd. Aanvankelijk best spannend, maar al gauw ging het heel natuurlijk. Het is een aanrader om je eigen kind te interviewen. Je bent op die manier heel bewust met elkaar bezig. Zo levert mijn operatie bij voorbaat iets speciaals op. Een schrale troost, want ik zal mij een lam vogeltje gaan voelen. Vreselijk om tijdelijk niets te kunnen, terwijl de mensen om mij heen het druk hebben. Uiteindelijk is mijn linkerpols ook aan de beurt… Eerst rechts maar eens.

Lees ook: Stefanie: ‘Verkoudheid ligt ineens in de taboesfeer’

Genezingsproces

Zou ik mij in de verloren tijd ergens op kunnen concentreren? Dan ga ik mediteren, hoofdstukken van mijn kinderverhaal nakijken en het boek dat ik op mijn verjaardag heb gekregen lezen. Maar waarschijnlijk zal het genezingsproces mijn energie opslurpen. Toch hoop ik dat ik uiteindelijk kan zeggen: ‘Goh, wat is dat meegevallen.’

Over Stefanie

Stefanie (47) adopteerde de kinderen van haar vriend. Negen jaar geleden kregen zij en haar partner samen nog een dochter. De adoptiekinderen zijn intussen uitgevlogen. Er is zowel intens als afstandelijk contact met de kinderen die het ouderlijk huis hebben verlaten, maar de verbinding met hen blijft hoe dan ook bestaan. Thuis zorgt de jongste telg voor gelukkige en knusse momenten. Na jaren worstelen gaat Stefanie steeds beter om met de balans tussen geluk en verdriet. Lees alle blogs van Stefanie op Vriendin.nl/stefanie