Lizette: ‘Ik moest kiezen: mijn ouders of mijn vriend’

21 augustus 2023

Zielsgelukkig is Lizette (22) met Mounir (24). Des te jammer dat haar ouders dat weigeren in te zien. “Ze waren heel duidelijk: ik moest maar een Hollandse vriend uitzoeken en anders was het kiezen tussen hen of mijn man.”

“Als ik mijn ouders in het dorp tegenkom, draaien ze hun hoofd om. Stap ik stomtoevallig dezelfde winkel binnen als mijn moeder, dan loopt zij er snel uit. Ook als ik haar nadrukkelijk gedag zeg, negeert ze me. Dat is heel gênant, moeilijk en pijnlijk. Soms barst ik gewoon in tranen uit. Ik kan er ook geen vrede mee hebben. Het is zo tegennatuurlijk om te breken met je familie. Ik zou niets liever willen dan het goed maken, hen uitleggen dat mijn man Mounir en ik heel happy zijn samen, dat hij ontzettend lief voor me is en ze zich onterecht bang hebben gemaakt. Maar ze willen totaal niet naar me luisteren.”

Zo veroordelend

“Ik ben door mijn ouders opgevoed met veel van hun vooroordelen over buitenlanders die volgens hen ‘onze huizen, vrouwen en banen zouden jatten’. Het was een geliefd onderwerp op verjaardagen van mijn ooms en tantes. Zelf dacht en denk ik daar totaal anders over. Ik ben veel genuanceerder. Ik zag heus wel de problemen in onze oude volkswijk met veel allochtone jongens die tot laat op straat hingen, meisjes uitscholden en ellende uitvraten. Ik snap dus best waar een deel van de woede en frustratie in mijn oer-Utrechtse familie vandaan komt. Maar je mag geen mensen, laat staan halve volkeren met een migratieachtergrond over een kam scheren. Bij mij op school en op sport zaten genoeg leuke jonge mensen vanuit een andere cultuur, die net zo betrokken waren bij de Nederlandse samenleving als ik. Diezelfde ‘allochtonen’ waren mijn klasgenoten, degene met wie ik in de supermarkt samenwerkte, mijn vrienden.

Zo heb ik Mounir ook leren kennen. Hij zat vroeger bij mij op school, een paar klassen hoger. Schijnbaar had hij mij al vaker gezien en was ik hem opgevallen. Want ineens kreeg ik een berichtje op Instagram: of ik een keer met hem wilde uitgaan. Ik vond het idee wel spannend. Ik vond hém ook wel spannend. Mooie donkere ogen, ondeugende blik, krullen en een leuke lach. Een keer thee drinken kon geen kwaad, dacht ik. Nou thee werd samen sushi eten en daarna was het aan. Mounir bleek zo’n ontzettende leuke, charmante, geïnteresseerde jongen. Hij bracht cadeautjes voor me mee, stelde me voor aan zijn ouders. Zo anders dan de (autochtone) macho’s die ik eerder had gedate. Ik was al snel enorm verliefd.”

Pas maar op

“Het eerste wat mijn moeder zei, toen ze hoorde dat ik een vriend had met Marokkaanse roots: ‘Pas maar op, hij gaat je slaan’. Terwijl Mounir me nog nooit met één vinger heeft aangeraakt en eerder een softie dan agressief is. Mijn vader waarschuwde dat hij mijn kinderen later zou afpakken en dat ik die dan verplicht Mohammed of Achmed moest noemen. Zulke idiote reacties. Ze dachten zeker dat het een bevlieging was en dat ze me hiermee bang hadden gemaakt.

Maar ik vond Mounir serieus leuk. Ik was niet van plan het met hem uit te maken en was zeker niet bang geworden door hun kortzichtige gedachten en uitspraken. Ik wist wel beter. Dat zei ik hen ook, maar ze wilden gewoonweg niet luisteren. Ze verboden mij min of meer met hem om te gaan. In eerste instantie waren het nog speldenprikjes. Een nare opmerking, als Mounir me kwam ophalen: ‘Je loverboy staat weer voor de deur hoor!’ Niet willen dat ik mijn telefoon opnam als hij belde. Boos worden als ik vertelde dat ik met Mounir ging eten of simpelweg de deur niet opendoen als hij aanbelde. Later werden ze feller en gingen ultimatums stellen. Als ik bij Mounir bleef, zouden ze mijn studietoelage stoppen. Ik zat op dat moment in het laatste jaar van het mbo en woonde thuis, maar zij betaalden mijn opleiding. Totdat ze echt heel stellig werden: ik moest kiezen tussen hem en mijn ouders. Allebei was in hun ogen niet mogelijk. Ik wil niet herhalen wat voor lelijks ze allemaal hebben gezegd. Op het racistische af. Maar het kwam er op neer dat als ik met Mounir bleef omgaan, ik mijn eigen familie en afkomst zou verloochenen.”

Vanaf dag één omarmd

“Hoe anders was dat bij de ouders van Mounir. Zijn vader en moeder zijn hele moderne jonge Marokkaanse mensen die hier niet zijn geboren, maar wel al sinds hun jeugd wonen en enorm zijn verwesterd. Mounirs zus Yasmina studeert aan de universiteit. Ze hebben mij vanaf dag één omarmd als de vrouw in hun zoons leven. Zonder oordelen. Het zijn geen hele strenge moslims. Mounirs zus en moeder dragen ook geen hoofddoek. Ja, ze doen mee aan de ramadan maar op een manier zoals wij kerst vieren. Meer vanwege alle gezelligheid  en het samenzijn met familie. Zij hebben ook nooit iets negatiefs over mij gezegd, terwijl ik heel vrij ben opgevoed en ze weten dat mijn ouders niet bepaald positief naar hun cultuur kijken. Ze gaven Mounir en mij alle vrijheid om onze relatie te ontdekken. Ik was altijd welkom bij hen, vierde feestjes mee en we mochten samen naar de bioscoop, uit eten gaan en wandelen.

Wel zijn Mounir en ik getrouwd, voordat we gingen samenwonen. Zijn ouders vonden het fijner als we getrouwd waren. Dat is misschien wel een cultuurding, maar aan de andere kant heb ik ook meer rechten. Ons huis staat op naam van Mounir. Stel dat hem iets overkomt, dan kan ik nu, als zijn echtgenote altijd in onze huurwoning blijven wonen.

We zijn heel snel getrouwd. Op dinsdagochtend was het gratis. Alleen zijn ouders en zus en een vriendin van mij waren erbij. Ik droeg ook gewoon een spijkerbroek met een net jasje, geen jurk. Het was simpel, maar wel liefdevol. Best verdrietig, dat mijn ouders me zelfs toen in de steek lieten. Maar omdat het geen traditionele bruiloft was, voelde dat ook minder erg. En mijn lieve schoonfamilie maakte veel goed.”

Lees ook: Saskia heeft al vier jaar geen contact met haar moeder

Al die tijd gehoopt

“Ik had nooit verwacht dat mijn ouders zo star zouden zijn. Ik dacht: ze vragen me te kiezen, maar trekken nog wel bij. Ze hebben een grote bek, maar klein hartje. Ik ben heel boos uit huis gegaan. Ik vond het zo’n onzin dat mijn ouders me dwongen een keuze te maken tussen mijn grote liefde en mijn familie. Ik heb al mijn spullen ingepakt en ben eerst bij een vriendin ingetrokken en later bij een tante van Mounir gaan wonen, totdat we ons eigen huis kregen.

Al die tijd hoopte ik dat mijn ouders wel zouden bijtrekken. Ik ben hun enig kind, dan verwacht je toch niet dat ze om zoiets hun kind opgeven? Maar mijn moeder gooide me van Facebook af en ik merkte dat meer familieleden dat deden. Of ik verwijderde hen vanwege alle negatieve posts over buitenlanders. Indirect voelde ik het als een aanval op mij en mijn keuze voor Mounir.

Maar ook nadat de tijd verstreek kwam er geen handreiking van mijn ouders. Geen telefoontje of berichtje om hun excuses aan te bieden. En op mijn lange e-mail waarin ik uitlegde dat ik nu echt heel gelukkig was en hen graag terug in mijn leven had, zodat ze zelf konden zien hoe goed Mounir en ik het hebben, kwam geen antwoord. Mijn ouders zijn heel zwart-wit. Denken in goed en slecht en hebben geen oog voor een andere mening. Ze willen niet inzien dat hun dochter haar eigen partnerkeuze maakt en daar bovendien heel gelukkig mee is!

Mounir en ik wonen samen en hebben nooit ruzie. We werken allebei vier dagen en hij is heel geëmancipeerd; hij helpt net zo mee in de huishouding als ik. Hij kookt zelfs vaker, omdat ik daar geen ster in ben. We hebben een klein hondje waar we dol op zijn en waar we zo lang als ‘ouders’ op kunnen oefenen, voordat we straks aan kinderen willen beginnen. Ik ben me inmiddels wat meer gaan verdiepen in de Islam. Niet omdat het moet van mijn man of schoonfamilie, maar ik wilde er zelf iets meer van weten. Ik ga daarom af en toe naar speciale vrouwenbijeenkomsten in de moskee, rondom feestdagen en help er met onderwijslessen. Ik vind de saamhorigheid erg fijn. Ik word er met open armen ontvangen.

Ik weet dat mijn ouders het andersom uitleggen. Dat ik gedwongen word door Mounir en ze verwachten dat het niet lang duurt voordat ik een hoofddoek van hem moet gaan dragen. Of volledige gezichtsbedekking. Maar dat verlangt Mounir helemaal niet van me. Het is puur mijn eigen interesse.”

Geen sekssymbool

“Het gemis van mijn ouders knaagt altijd aan me. Zeker als ik hen onverwachts tegenkom op straat en ze me overduidelijk laten blijken niets met me te maken willen hebben. Dat doet echt pijn. Gelukkig heb ik sinds kort weer contact met mijn oma, mijn moeders moeder. Ze koos in eerste instantie partij voor mijn ouders, net als mijn ooms, tantes, neven en nichten, maar is daar op terug gekomen. Ik ben blij dat ik zo nog contact heb met iemand uit mijn familie. Van haar hoor ik dat mijn ouders denken dat ik ‘radicaliseer’, zoals zij dat noemen. Omdat ze weten dat ik naar de moskee ga en dat ik me wat anders ben gaan kleden. Geen enorme make up, geen strakke kleding meer, wat lossere jurken. Ik vind dat prettiger, ook naar Mounir toe. Ik ben geen puber meer, die alleen maar gaat voor zoveel mogelijk likes op haar selfies op Insta. Ik wil geen sekssymbool zijn voor andere mannen, ik ben immers getrouwd. Maar dat betekent niet dat ik nu verander in een onderdrukte vrouw, zoals mijn moeder denkt volgens mijn oma.

Als ik bij mijn oma langs ga, moet ze vaak huilen. Ze vindt het allemaal zo verdrietig. Soms huil ik mee, maar de laatste tijd word ik wat rustiger. Mounir zegt dat ik vertrouwen moet hebben en dat het wel goedkomt. Ook oma heeft nog steeds de hoop dat mijn moeder wel weer bijdraait. Ze zegt dat mijn moeder me stiekem ook verschrikkelijk mist. Af en toe laat ze zich daar over uit. Vaak als mijn vader er niet bij is. Oma denkt dat mijn moeder zal omdraaien als het ons gegeven is ooit kinderen te krijgen. Dat ze me dan weer opzoekt. Ik snap ook werkelijk niet waarom mijn ouders dit doen. Ze zijn bang me kwijt te raken aan een vrome Moslim die me onderdrukt en weghoudt van haar familie en vervolgens gaan ze als een soort rare tegenreactie mij uitsluiten en verbreken elk contact. Dat is toch niet uit te leggen?!”

Lees ook: Noor: ‘Onze liefde was verboden, toch zijn we al twaalf jaar samen’

Foto: Getty Images

Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een abonnement op Vriendin.