Stefanie: ”Hallo Faith’ zei ik tegen het wezentje, van wie ik alleen de naam wist’

1 oktober 2020

“De eerste keer dat ik haar zag was ze bijna drie jaar oud. Ik was nog geen vijfentwintig en voelde mij vereerd dat mijn vriend mij toeliet in zijn wereld.

Verwaarloosd

Hij had verteld dat hij de kinderen zou krijgen. Daar was hij heel stellig over. Ook legde hij uit dat vooral de tweeling verwaarloosd was.

Faith zat met haar tweelingbroertje op de grond. Ze was meer een verschijning dan een mens, een kruising tussen een elfje en een holbewoner. Op het tapijt zat een trolletje met een hagelwit huidje. Ze keek niet naar mij, maar dwars door me heen.
Haar haartjes waren rossig blond. Ze zaten als slordige toefjes op haar hoofd, alsof overal vluchtig klitten uitgeknipt waren.
‘Hallo Faith’ zei ik tegen het wezentje, van wie ik alleen de naam wist. Er kwam geen reactie.

Oergevoel

Ik nam tegenover haar plaats op de bank. Vanuit het niets ging haar blik naar haar drinkfles. Er zat limonade in. Het kind pakte de fles bij de speen vast en rolde hem van links naar rechts. Haar ogen draaiden naar boven. Ze bewoog haar hoofd mee in het ritme van de heen en weer rollende fles, alsof ze in trans was.
De enige klanken die Faith produceerde waren huilgeluiden en keelklanken die op grommen leken. Voor mij zat een bijna driejarige baby, geboren uit een biologische moeder die wegens haar eigen problemen geen band met haar kon aangaan.
Er kwam een oergevoel bij mij naar boven. Samen met haar vader zou ik voor haar zorgen, haar liefde geven, dat stond al vast, voordat ik wist dat ik haar moeder zou worden.

De basis

Behalve Faith nam ik nog drie verwaarloosde kinderen onder mijn hoede.
Ik was verliefd op hun vader en hield van kinderen, dus stortte ik mij op het gezin.
Ik dacht dat liefde, aandacht en veiligheid genoeg ingrediënten waren om het gezin op de rails te krijgen. Dat zijn basisingrediënten voor een kind, maar bij deze kinderen ontbrak de basis.

Warme banden

Dirk en ik waren onwetend over ontwikkelingsachterstanden en hechtingsproblematiek.
Adoptiekinderen zijn vaak getraumatiseerd en kunnen problemen krijgen om zich te hechten. Maar bij ieder kind verloopt de ontwikkeling anders. Binnen ons gezin vormde het ene kind zich prima, terwijl het andere kind meer moeite had om zich goed te ontwikkelen.
Behalve problemen en verdriet, heeft het gezin ook veel vooruitgang geboekt en zijn er warme banden ontstaan.”

Over Stefanie

Stefanie (47) adopteerde de kinderen van haar vriend. Negen jaar geleden kregen zij en haar partner samen nog een dochter. De adoptiekinderen zijn intussen uitgevlogen. Er is zowel intens als afstandelijk contact met de kinderen die het ouderlijk huis hebben verlaten, maar de verbinding met hen blijft hoe dan ook bestaan. Thuis zorgt de jongste telg voor gelukkige en knusse momenten. Na jaren worstelen gaat Stefanie steeds beter om met de balans tussen geluk en verdriet. Lees alle blogs van Stefanie op Vriendin.nl/stefanie