Stefanie: ‘Het voelt alsof we iets stiekems doen, spijbelen of zo’

26 november 2020

Als ik naar bed ga, wikkel ik een sjaal om mijn nek en neem een paracetamol, in de hoop na een nachtje slapen weer fit op te staan.

Maar wanneer ik wakker word, heb ik nog steeds keelpijn en een snotneus. De verkoudheidsklachten duwen mij in een spagaat: ik wil me niet ziekmelden, maar wil ook niet doorgaan alsof er niets aan de hand is. De wereld staat nou eenmaal op z’n kop.

Geen duidelijke mening

Soms zou ik weg willen kijken. Even geen coronanieuws. Zeker niet als dat gepaard gaat met agressiviteit. Dit wereldwijde virus zou ons juist dichter bij elkaar moeten brengen. Ook word ik druk in mijn hoofd van al die opgedrongen meningen over Covid-19. Ik heb er zelf niet eens een duidelijke mening over. Wel houd ik mij aan de regels en heb het geluk persoonlijk niet geraakt te zijn. Nu word ik indirect toch met het virus geconfronteerd. Ik heb een preventief schuldgevoel; wat als ik corona heb en iemand met een zwakke gezondheid aansteek?

Laten testen

Mijn geweten dwingt mij om zo snel mogelijk een afspraak voor een coronatest te maken. Gelukkig kan ik gauw bij de teststraat terecht. Ik zeg tegen Adriana dat ze dit keer uit school beter geen vriendinnetje mee naar huis kan nemen. Dan fiets ik naar de testlocatie. De angst onderuit te gaan – na de valpartij van vorige week – is verdwenen, al vermijd ik hoopjes herfstbladeren.

Geoliede machine

Mijn wangen voelen gezond in de frisse wind. Ik kan mij niet voorstellen dat daar een virus achter schuilgaat. Ondertussen belt Dirk: ‘Ik ben naar huis gestuurd’. In afwachting van mijn testuitslag moet hij thuisblijven van zijn werk. De teststraat loopt als een geoliede machine. Voor ik het weet zit ik weer op de fiets. Als ik thuiskom is Dirk er al. Het ruikt naar koffie. Dirk schenkt een kopje voor mij in. ‘Is hier een coronafeestje?’ vraag ik gekscherend.

Spijbelen

Na de koffie verschoon ik de bedden. Dirk haalt de trampoline uit elkaar. Nu we thuis moeten blijven en met allerlei klusjes bezig zijn, is het alsof we iets stiekems doen, spijbelen of zo. Het coronagebeuren blijft toch een beetje onwerkelijk voelen. De uitslag is negatief. Dat wist ik ook wel. Ik weet ook dat ik het komende seizoen nog wel eens verkouden zal worden. Dan maar weer een test. Dat vind ik niet erg. Zo lang iedereen maar een beetje aardig voor elkaar blijft en we met z´n allen goede moed houden.

Over Stefanie

Stefanie (47) adopteerde de kinderen van haar vriend. Negen jaar geleden kregen zij en haar partner samen nog een dochter. De adoptiekinderen zijn intussen uitgevlogen. Er is zowel intens als afstandelijk contact met de kinderen die het ouderlijk huis hebben verlaten, maar de verbinding met hen blijft hoe dan ook bestaan. Thuis zorgt de jongste telg voor gelukkige en knusse momenten. Na jaren worstelen gaat Stefanie steeds beter om met de balans tussen geluk en verdriet. Lees alle blogs van Stefanie op Vriendin.nl/stefanie