Stefanie: ‘Soms bekruipt mij een onbestemd, akelig en mistroostig gevoel’
31 december 2020
Ik word steeds minder kritisch op amusementsprogramma’s en kritischer op actualiteitenprogramma’s. Nee ‘kritischer’ is niet het juiste woord.
Droevig en angstig
Het is meer dat ik het nieuws vermijd. Globaal volg ik de coronaontwikkelingen wel en ik houd mij aan de maatregelen, maar voor de rest leef ik gewoon verder. Toch bekruipt mij soms een onbestemd, akelig en mistroostig gevoel. Ik probeer er een verklaring voor te vinden. Is het wel Covid-19 of komt het door zorgen over het moederschap? De overgang? De angst om de zin van het leven niet goed te vervullen? Of is het iets dat ik al mijn hele leven bij mij draag en af en toe de kop opsteekt, waardoor ik mij droevig en angstig voel? Misschien versterkt de coronatijd zo’n plotseling opkomend gevoel gewoon.
Leuke programma’s
Voor Adriana probeer ik het leven zo veilig en mild mogelijk te maken. Wanneer zij verdrietig of bang is, omarm ik haar, zodat ze met een gerust gevoel in slaap kan vallen. Zodra zij in dromenland is, ga ik naar beneden. Als mijn onbestemde gevoel dan hevig is, zou ik ook wel in mijn moeders armen willen liggen, maar dat kan niet. Daarom kruip ik op de bank tegen Dirk aan. We kijken naar leuke programma’s, zoals: Klein maar fijn of Heel Holland bakt.
Zo gezellig dat amusement waar de discussie hooguit over materiaal of ingrediënten gaat. Met Adriana volg ik de CupCakeCup. Ook al zo vrolijk.
Nuchtere handleiding
In bed lees ik Beeldhouwen in speksteen, een uitleg voor beginners. Gewoon een handleiding, zonder emoties. Normaal gesproken lees ik juist over gevoelige zaken. Ik weet niet eens of ik ooit een beeldje van speksteen ga maken. Maar soms heb ik gewoon even een nuchtere handleiding nodig. En dan ineens kan ik zelf weer een positieve draai aan het leven geven. Die komt altijd terug.
Het komt goed
Op de een of andere manier kan ik weer blij zijn en oplossingsgericht denken. Ook begint mijn creatieve lampje dan weer te branden, waardoor het nare gevoel verdwijnt. Dan kan ik weer schrijven, een taart bakken of roosjes maken van vouwblaadjes en dat is heerlijk. Afstand nemen van de werkelijkheid is soms even nodig, zodat ik het hoofd boven water houd en mijn gezinnetje kan runnen. ‘Het komt wel goed’ zeg ik vaak tegen Adriana. En zo voelt het echt. 2021 wordt vast een beter jaar dan 2020. Misschien moeten we er nog even op wachten, maar ook voor dit nieuwe jaar zeg ik: ‘Het komt wel goed.’
Lees ook: Stefanie: ‘Ik kies ervoor niet in zelfmedelijden of haat te leven’
Over Stefanie
Stefanie (47) adopteerde de kinderen van haar vriend. Negen jaar geleden kregen zij en haar partner samen nog een dochter. De adoptiekinderen zijn intussen uitgevlogen. Er is zowel intens als afstandelijk contact met de kinderen die het ouderlijk huis hebben verlaten, maar de verbinding met hen blijft hoe dan ook bestaan. Thuis zorgt de jongste telg voor gelukkige en knusse momenten. Na jaren worstelen gaat Stefanie steeds beter om met de balans tussen geluk en verdriet. Lees alle blogs van Stefanie op Vriendin.nl/stefanie.