Van geen kinderen tot verloren liefdes: 9 lezeressen over gemiste kansen

3 februari 2021

Nooit kinderen gekregen, een verkeerde studiekeuze gemaakt, een ruzie niet op tijd bijgelegd… Soms hebben gemiste kansen grote gevolgen. Deze negen lezeressen weten daar alles van.

‘De ruzie liep zo uit de hand, dat we elkaar twee jaar niet zagen’

Bodil (29): “Mijn beste vriendin Sascha was niet aanwezig op mijn bruiloft, nu vijf jaar geleden. We hadden onenigheid over iets lulligs, iets kleins. Helemaal precies weet ik het niet eens meer. Maar op de een of andere manier liep de ruzie dit keer zo uit de hand dat we elkaar twee jaar niet zagen.
Uitgerekend in die periode vroeg mijn vriend me ten huwelijk. Ik twijfelde nog of ik het zou goedmaken met Sascha. Via haar moeder hoorde ik dat ze blij was voor mij en hoopte dat het tussen ons snel weer als vanouds kon zijn. Toch durfde ik het destijds niet aan om haar te bellen en onze ruzie bij te leggen. Dat ik toen die kans heb laten liggen om onze vriendschap nieuw leven in te blazen, daar heb ik last van gehad. Tijdens, maar ook na de bruiloft. Ik miste Sascha.
Pas toen ik zwanger bleek van mijn eerste kind heb ik de telefoon gepakt en haar gebeld. Ik dacht: het gaat me niet nog eens overkomen dat ik een belangrijk moment in mijn leven meemaak zonder dat Sascha daarbij is. Inmiddels is het weer goed tussen ons en hebben we allebei een zoontje. Er is genoeg wat we kunnen delen, alleen mijn bruiloft blijft een teer puntje.”

‘Mijn moeder stierf terwijl wij onze ruzie nog niet hadden uitgepraat’

Rianne (42): “Als ik denk aan gemiste kansen, denk ik meteen aan mijn moeder. Zij overleed toen ik midden in mijn opstandige, recalcitrante, de grens opzoekende puberfase zat. Het was carnaval en ik wilde dagenlang feesten. Mijn moeder verbood het. Ze vond me te jong en het was sowieso niet verstandig in verband met een proefwerkweek die eraan zat te komen. Ik luisterde niet en ging toch. We kregen ruzie en die bleef lang sudderen.
Niks aan de hand zou je zo zeggen, gebeurt overal. Klopt, maar mijn moeder kreeg onverwacht een hersenbloeding, belandde in het ziekenhuis en stierf terwijl wij onze geschillen nog niet hadden uitgepraat. Het heeft heel lang aan me geknaagd dat mijn moeder is overleden met een incompleet beeld van mij. Ze heeft nooit kunnen zien wat er uiteindelijk van me geworden is. Ik had er alles voor over gehad haar te vertellen dat ik nu wél serieus ben, verantwoordelijkheidsgevoel heb en iets van mijn leven maak.
Inmiddels kan ik mijn gemiste kans meer relativeren. Dat kom door mijn eigen puber. Ook zij vliegt af en toe uit de bocht. En dan kijk ik naar haar met een milde blik en denk: het is een fase, het komt wel weer goed. Ik weet nu vrijwel zeker dat mijn moeder ook zo naar mij heeft gekeken.”

‘Ik voelde me er niet echt goed bij en vond dat we te veel geld uitgaven’

Conny (55): “Dat ik verliefd werd op de verkeerde man en met hem ging samenwonen, neem ik mezelf niet kwalijk. Maar dat ik daarna ook alle signalen negeerde – Johan had een behoorlijk gat in zijn hand – en veel te lang met hem ben doorgegaan, vind ik nog altijd stom van mezelf. Daardoor heb ik de kans op een financieel onbezorgde oude dag verprutst voor mezelf.
Ik woonde in een vrijstaand huis met een flinke overwaarde. Toen Johan bij me introk, vond hij dat we de hele boel moesten verbouwen. Johan is iemand met een groot wensenpakket. Hij vindt dat hij overal recht op heeft. Hij had een doorlopend krediet en zolang het maximum niet bereikt was, kon hij geld uitgeven. Het was over de top. Er hingen nog net geen gouden kranen boven de wastafel… Ik voelde me er niet echt goed bij en vond dat we te veel geld uitgaven. Helemaal omdat Johan links en rechts meer schulden maakte en uiteindelijk trok hij mij mee in zijn financiële misère.
Op een gegeven moment was ik het zo zat dat ik hem de deur heb uitgezet. Ik wilde niks meer met hem te maken hebben. Om van alles – maar vooral van hem – af te zijn, heb ik alle schulden afbetaald door mijn huis te verkopen. Ik verloor daardoor de complete overwaarde. Sindsdien heb ik lange tijd elk dubbeltje moeten omdraaien. Vrienden gingen met vakantie, deden leuke dingen, maakten zich geen zorgen om hun oude dag. Ik zat thuis. Alleen. Het was een dure les, maar het gaat me niet nog eens gebeuren.”

‘Ik had arts kunnen zijn’

Cora (37): “In de brugklas deed ik bewust niet goed mijn best en haalde ik expres onvoldoendes om bij een jongen in de klas te komen waar ik verliefd op was. Uiteindelijk ging ik niet naar het vwo en stroomde ik volgens mijn plan af naar 2-havo. Maar ik kwam niet bij hem in de klas, sterker nog, hij heeft mij nooit zien staan.
Al met al een stomme actie met consequenties. Ik werk tegenwoordig in de zorg. Qua intelligentie had ik arts kunnen zijn, terwijl ik nu voor een arts werk. Jammer, maar ik kan het niet meer terugdraaien.”

‘Het doet pijn, dat mijn verlangen naar een kind niet vervuld is’

Dorien (51): “Dat ik geen kinderen heb gekregen, zie ik als een gemiste kans. Eentje die me nog bijna elke dag pijn doet, omdat mijn verlangen naar een kind niet vervuld is. En omdat ik om me heen alleen maar vrouwen zie die wel kinderen hebben gekregen. En nu zelfs kleinkinderen krijgen. Tuurlijk gun ik ze dat van harte, leef ik met ze mee. Maar ik kan niet ontkennen, dat ik zelf ook zo graag moeder en oma was geworden.
Misschien had ik meer werk moeten maken van het zoeken naar de juiste partner, want in mijn eentje durfde ik het beslist niet aan. Door de jaren heen heb ik geprobeerd me op andere dingen te richten, bewust. En dat hielp. Inmiddels heb ik een prima leven. Een mooi huis, leuke baan en kan ik doen en laten wat ik wil. Ja, zelfs kopen wat ik wil. Toch ontbreekt er altijd iets voor mijn gevoel.”

‘Dat ik mijn hart niet heb gevolgd, ging ten koste van mijn geluk’

Shanti (30): “Mijn leven had er anders uitgezien als ik mijn hart had gevolgd en de kunstacademie was gaan doen. Een gemiste kans. In plaats daarvan koos ik voor zekerheid en studeerde ik bedrijfskunde. Ik belandde in een baan als consultant met enorme verantwoordelijkheid en een behoorlijk goed salaris. Daar heb ik uiteindelijk een hoge prijs voor betaald. Ik kreeg een flinke burn-out. Ik deed werk dat ik heel goed kon, maar niet bij me paste.
Pas tijdens mijn burn-out ben ik weer dingen gaan doen die ik echt leuk vind, zoals het schrijven van een boek. Ik realiseerde me dat ik vooral mijn hoofd en niet mijn hart had gevolgd. Ik ben veel te ver van mezelf afgeraakt en dat is ten koste gegaan van mijn eigen geluk.
Sinds mijn burn-out ben ik naast mijn werk verhalen gaan vertellen in de vorm van boeken schrijven, documentaires maken, dichten en schilderen. Ik wil dit er nu niet meer bij doen als hobby. Dat zou hetzelfde zijn als trouwen met een man om het geld maar een lover ernaast hebben voor de liefde. Ik wil nu trouwen met die lover en dus helemaal gaan voor mijn kunstenaarschap. Tuurlijk heeft dat financieel gezien een prijs. Maar het is beter voor mijn gezondheid en het maakt me gelukkig.”

‘Als ik op tv iets zie over Australië, voel ik nog altijd iets kriebelen’

Mirjam (48): “Na een werkvakantie in Australië waarin ik met een backpack een jaar lang door het land reisde, wilde ik maar één ding: emigreren. Om dat te kunnen, moest je destijds een bepaald aantal punten halen. Uiteindelijk lukte het mij niet om aan die eis te voldoen. Ik kwam een maand werkervaring te kort. Later had ik nog een verkennend gesprek met een mogelijke werkgever, maar ook dat liep uit op niets. Uiteindelijk bleef ik gewoon in Nederland, vond ik een leuke man en kregen we kinderen.
Het gaat goed met me, maar als ik op televisie iets zie dat te maken heeft met Australië, voel ik nog altijd iets kriebelen. Wat was ik graag vertrokken! Vooral vanwege de mentaliteit van de mensen daar. Ik herinner me dat we daar pech kregen met onze auto midden in de woestijn. Uren moesten we wachten op een takelwagen, maar de Australiërs die langskwamen, stopten allemaal en wilden helpen. Hier is dat echt anders: sta ik in Nederland langs de kant van de weg met een lekke fietsband, dan rijdt iedereen me lachend voorbij. Zoek het zelf maar uit! In Australië zijn ze gastvrij, helpen ze elkaar vooruit.
Natuurlijk moet je er ook werken, maar het leven is relaxter, er is meer rust. Ik heb toentertijd mijn kans op vertrek gemist, maar toevallig werkt mijn man sinds kort voor een Australische werkgever. Ik heb al gezegd: ‘Als je Down Under een baan kan krijgen, ga ik direct met je mee!’”

‘Helaas zijn we nu niet meer de enigen met verhuisplannen’

Jorien (38): “Al langer willen we verhuizen vanuit de stad naar het platteland. In 2019 hadden we bijna een heel mooi boerderijtje gekocht. Een opknappertje voor een goede prijs. We twijfelden alleen net iets te lang, zodat het huis naar iemand anders ging. Achteraf een gemiste kans, zeker nu we door corona al zo lang thuiswerken en niets ons echt meer bindt aan de stad. We blijven zoeken, maar helaas zijn de prijzen inmiddels ook buiten de Randstad de lucht ingeschoten en blijken we lang niet meer de enigen te zijn met verhuisplannen naar de natuur.” 

‘Chris spookt nog altijd door mijn hoofd’

Claudia (42): “Chris en ik kennen elkaar door onz sport. Jaren geleden heeft hij me al eens gezegd dat hij me de avond daarvoor had willen versieren als ik die avond niet was gevallen voor de charmes van een ander. Ik voelde me vereerd, maar was ook in de war en ben verder niet ingegaan op zijn avances.
Daar heb ik nu zoveel jaar later nog altijd spijt van. Chris spookt namelijk nog altijd door mijn hoofd. Ik ben hem niet vergeten. Afgelopen jaar heb ik hem zelfs een berichtje gestuurd en sindsdien is er af en toe contact tussen ons via WhatsApp. Hij woont aan de andere kant van het land, is getrouwd en heeft twee kinderen.
Zelf ben de ware nooit tegengekomen. Misschien omdat ik nog steeds met Chris in mijn hoofd zit. Het is zo’n leuke man. Ik ga niet stoken in een goed huwelijk, maar wat had ik graag uitgezocht of het tussen ons wat had kunnen worden. Een ding heb ik van dit alles wel geleerd. Ik wil geen dingen meer missen en ben niet meer bang risico’s te nemen. Dus koos ik vier jaar geleden bewust voor het alleenstaand moederschap. Dat was best een stap, maar sindsdien is mijn zoontje dé man in mijn leven.”