Stefanie: ‘Van wandelen en fietsen word ik veel blijer’

12 februari 2021

‘Gewoon goed wandelen en fietsen’, zei mijn moeder vroeger altijd. Ze liep dan ook elke avond een rondje met mijn vader en boodschappen werden op de fiets ingeslagen.

Oud is ze er niet mee geworden, doordat kanker een coup op haar lichaam pleegde. Daar kon zelfs zo’n sterke vrouw als mijn moeder niet tegen wandelen. Maar voordat die ziekte haar kapot maakte, leidde ze een gezond, positief en sportschoolloos leven.

Naar de sportschool

Ondanks moeders advies, werd ik vorig jaar lid van een sportclub. De timing – vlak voor de coronacrisis – kon niet slechter.
Ik deed een proefles pilates en yoga. Het was allebei zwaar. Van yoga dacht ik dat het relaxt was. Zo had ik het tenminste ervaren tijdens een workshop ouder- en kindyoga met Adriana. Maar in de sportschool was het veel pittiger. Telkens wanneer 60-plussers nog in een balanspositie stonden, zette ik stiekem mijn voet al aan de grond.

Wandelen en fietsen

‘Zullen we nog even uitfietsen?’ vroeg een medesportster na een les pilates aan mij. Superaardig, maar ik zag door deze uitnodiging mijn kostbare vrije dag aan diggelen gaan. Dankzij twee lockdowns en een operatie aan mijn pols was ik vaak legitiem vrij van de sportschool. Als ik zo hypocriet over die groepslessen dacht, kon het toch niet gezond voor mij zijn? Van wandelen en fietsen – zoals mijn moeder adviseerde – word ik veel blijer.
Het voelt als een bevestiging wanneer ik op de site van Vriendin lees: ‘Wandelen, mits op de juiste manier gedaan, werkt nóg beter dan een intensieve training’. Dit wordt beweerd door een neuropsycholoog, die spreek ik niet tegen.

Lees ook: 5x waarom wandelen met je partner goed is voor je relatie

Sneeuwpop maken

Nu is het winter. Al jaren maken mijn jongste dochter en ik bij elke noemenswaardige sneeuwval een sneeuwpop. Zo lang ze dat nog wil doen, houd ik die traditie in ere. ‘s Morgens vroeg stappen we de witte wereld in. We scheppen, lopen heen en weer, kloppen sneeuw vast, boetseren, scheppen opnieuw en maken ‘Kevin,’ zoals Adriana de koude man noemt. Als Kevin klaar is, halen we de slee te voorschijn en trek ik uit alle macht een bijna tienjarig kind voort.

Moeders raad

Dirk roept ons voor een brunch met warme broodjes en overgebleven pannenkoeken. Welverdiend! We hebben een complete workout achter de rug. Mijn hart en wangen gloeien. Ik voel dat ik leef. Dat gevoel heb ik in een bedompte sportschool nog nooit gehad. Ik doe thuis mijn oefeningen wel en houd het liever bij de raad van mijn moeder: ‘Gewoon goed wandelen en fietsen.’

Over Stefanie

Stefanie (47) adopteerde de kinderen van haar vriend. Negen jaar geleden kregen zij en haar partner samen nog een dochter. De adoptiekinderen zijn intussen uitgevlogen. Er is zowel intens als afstandelijk contact met de kinderen die het ouderlijk huis hebben verlaten, maar de verbinding met hen blijft hoe dan ook bestaan. Thuis zorgt de jongste telg voor gelukkige en knusse momenten. Na jaren worstelen gaat Stefanie steeds beter om met de balans tussen geluk en verdriet. Lees alle blogs van Stefanie op Vriendin.nl/stefanie.