Drielingmoeder Sientje: ‘Waar is de tijd dat een dikke kus voldoende was?’

16 februari 2021

Het is kwart voor zeven in de avond. Peppa Pig heb ik inmiddels in de negeerstand gezet, terwijl onze meiden met de neus tegen de televisie staan gedrukt.

De trap op

Ik heb ze vandaag al zes keer terug op de bank gezet, maar blijkbaar is dat varken van dichtbij beter te hebben. Binnenkort maar eens ondervinden, maar nu is het bedtijd. “Wie gaat er mee op de trap?”, vraag ik vol enthousiasme. Ik zet de televisie uit en neem afscheid van de bank. Bij het uitzetten van de televisie geeft Janne een gil alsof ze haar kleine teen plotseling stoot. Ik ben het gewend, negeer het en loop naar de gangdeur. Pip en Tess volgen trouw. En na een laatste gil en een diepe zucht volgt ook Janne. Als een stel slakken lopen ze de trap op. Ze doen hun best, dat weet ik wel. Alleen is dit vaak het moment dat mijn energie onder de nul-lijn is beland.

Voor mijn gevoel arriveren we een half uur later boven op de slaapkamer. Het naar bed brengen doe ik eigenlijk altijd samen met Jos. Beiden kiezen we een slachtoffer dat als eerste in pyjama zal worden gehesen. Pyjama aan, tanden poetsen, slaapzak aan; je kent het wel. Ritueel één zit er inmiddels op. Zodra ze allemaal met slaapzak aan in bed staan, opent Jos het boek dat hij in overleg van de plank heeft genomen.

Verhaaltje

De hele klas, want zo voelt het ooit, is stil en kijkt vol afwachting richting papa. Het liefst zou ik er een bed naast zetten en meegenieten van het verhaaltje voor het slapengaan. Ik kies ervoor naast het bed van Pip op de grond te gaan zitten. Vol trots kijk ik de kamer rond. Van het verhaaltje krijg ik uiteindelijk weinig mee. Wel ben ik weer opnieuw verliefd op onze meiden, maar zeker ook op Jos! Ik kan er maar kort van genieten want het dichtklappen van het boekje zegt me dat we nog even aan het werk moeten. De allerlaatste loodjes van vandaag. Ik loop de bedjes af om onze meiden een dikke kus te geven.

Instoppen

Maanden terug was een dikke kus voldoende. Helaas, die tijd is voorbij. “Mama instoppen”, jammert Pip terwijl ik net een seconde geleden bij Janne het laken heb ingestopt. Ik loop naar Pip en steek ook haar laken aan de zijkant onder het matras. “Mama instoppen”, herhaalt ze. “Ja Pip, ik ben bezig”, zeg ik lichtelijk geïrriteerd. Tess staat nog in bed en kijkt me met grote ogen aan. “Ga maar liggen”, hoor ik Jos tegen Tess zeggen. Als laatste is Tess aan de beurt. Ik stop haar lakentje in en zet haar knuffel recht. “Die kijken”, zegt ze. Ze wil haar knuffelwasbeer linksonder in haar bedje hebben staan. Braaf decoreer ik de wasbeer op zijn vaste plek, waarna ik nogmaals het lakentje instop. “Mama instoppen”, zegt Pip bijna huilend. Mijn intentie is om voor de laatste keer naar Pip te lopen en dan de kamer te
verlaten. Inmiddels weet ik dat Tess daarna nog een keer roept.

Taak volbracht

Waarom doen we dit eigenlijk? Waar is de tijd gebleven dat een dikke kus voldoende was? Wie heeft deze structuur bedacht zo net voor het slapen gaan? Ik in ieder geval niet en ook Jos is altijd opgebrand in de avond. We hebben het laten gebeuren. Voordat je het weet, zit je in een structuur die je eigenlijk wilde voorkomen. Het sluipt erin. Pas als het eigenlijk te laat en te lang wordt, komt het besef. We sluiten de slaapkamerdeur en kijken elkaar aan. Het zit er weer op. Onze taak is volbracht. Morgen gaan we voor twee keer instoppen per kind. Het is lastig niet weer in de verleiding te komen van de structuur van vandaag, maar we gaan ervoor. Niet vandaag, morgen. Morgen gaan we er weer voor. Nu gaan we eerst naar beneden. Waar we proosten op weer een goede dag. Of misschien proosten we wel drie keer, net als gisteren.

Over Sientje

Sientje blogt iedere maand over haar leven als drielingmoeder. Ze stond in 2019 met haar verhaal in Vriendin. Na een zwangerschap van 28 weken, werden Tess, Janne en Pip geboren. Ze waren klein, maar dapper. Vooral Pip; zij had het moeilijk en vocht om in leven te blijven. De meisjes lagen zeven weken in een couveuse om aan te sterken. Het was een periode waarin Sientje zich vaak machteloos voelde omdat ze niets voor haar dochters kon doen, maar ook een tijd waarin zij en Jos veel steun van hun omgeving kregen. Jos en Sientje zijn nooit gestopt met hopen en wensen dat hun kinderen alle drie naar huis zouden komen. Toen het eindelijk zover was, durfden ze het geboortekaartje pas te versturen. ‘If you can dream it, you can do it’ staat er in sierlijke letters op het kaartje. Lees ook de vorige blogs van Sientje.