Stefanie: ‘Het was een zware bevalling, maar de unicorn is geboren’

12 maart 2021

Meestal is de verjaardagstaart een verrassing, maar dit jaar helpt Adriana om er een voor haar eigen verjaardag te maken. Het beslag krijgt vrolijke kleurtjes.

Unicorntaart

We bakken twee stapeltaarten, zodat de unicorn die we willen creëren mooi hoog wordt. Voor de vulling gebruiken we: botercrème, koekjes, karamel en jam. We hebben er onderhand al veel bakkilometers op zitten. De gevulde naked cake ziet er dan ook professioneel uit. ‘Dit wordt de mooiste taart die we ooit hebben gemaakt!’ roept Adriana blij. Dat vindt ze wel vaker, want onze baksels worden inderdaad steeds mooier.

Scheuren in de taart

De bekleding is aan de beurt. Voor het uitrollen van de fondant komt Dirk eraan te pas. Als ik samen met hem de fondant op de taart leg, begint het te scheuren. ‘Daar komen toefjes overheen,’ zeg ik optimistisch. Maar het scheurt verder. En doordat de taart zo hoog is, kan ik de plooien niet goed wegstrijken. Adriana is bezig met de hoorn. Als ik de bekleding van de taart haal en tegen mijn dochter zeg dat het opnieuw moet, kwakt ze woest de hoorn op tafel. ‘Ik koop wel nieuwe fondant,’ sus ik. ‘Het lukt toch niet,’ antwoordt Adriana teleurgesteld. Maar ik ben vastbesloten de eenhoorntaart te laten slagen.

Opnieuw beginnen

Met ingehouden adem bekleden we de naked cake opnieuw. Weer komen er scheurtjes in de fondant en krijg ik niet alle plooien weg. Maar het gaat beter dan de eerste keer. De eenhoorn krijgt manen van gekleurde botercrèmetoefjes en bloemetjes, waarmee we foutjes verdoezelen. De hoorn is gelukt. Secuur versiert Adriana hem met suikerpareltjes. ‘Ik vind hem toch wel mooi worden,’ zegt ze en met een paar schattige, zelfbedachte oogjes brengt ze de unicorn tot leven. Na zeven uren staat er een prachtige taart en een glunderende dochter, die de schoonheidsfoutjes van de taart niet eens meer ziet.

Volgend jaar weer

Het was een zware bevalling, maar nu de unicorn is geboren, vergeten we alle pijn en heerst er vreugde. Die avond – een paar uurtjes voor Adriana’s tiende verjaardag – beantwoord ik vragen uit het boek ‘Pap en mam vertellen over jou.’ Bijvoorbeeld: ‘Wat waren de grootste veranderingen aan mij in het afgelopen jaar?’ Er is ook een bladzijde waarop onze dochter zelf vragen kan beantwoorden. Op de vraag: ‘Welke dingen zou je volgend jaar graag met papa en welke met mama willen doen?’ antwoordt ze zonder twijfel: ‘Met allebei een taart bakken.’ Dan doen we het volgend jaar gewoon weer. Ik verheug mij er nu al op.

Lees ook: Stefanie: ‘Ik kon zelfs twee van mijn adoptiekinderen niet redden’

Over Stefanie

Stefanie (47) adopteerde de kinderen van haar vriend. Tien jaar geleden kregen zij en haar partner samen nog een dochter. De adoptiekinderen zijn intussen uitgevlogen. Er is zowel intens als afstandelijk contact met de kinderen die het ouderlijk huis hebben verlaten, maar de verbinding met hen blijft hoe dan ook bestaan. Thuis zorgt de jongste telg voor gelukkige en knusse momenten. Na jaren worstelen gaat Stefanie steeds beter om met de balans tussen geluk en verdriet. Lees alle blogs van Stefanie op Vriendin.nl/stefanie.