Floor kreeg op haar 23ste lymfeklierkanker: ‘Mijn leven stond op zijn kop’

21 mei 2021

Soms gebeurt er iets waardoor je in één klap je leven moet omgooien. Het leven van Floor werd compleet overhoop gegooid toen ze op haar 23ste kanker kreeg.

“Al twee weken had ik een opgezette klier in mijn nek. Ik zat in het derde jaar van mijn studie journalistiek en had het ontzettend druk. Mijn ouders waren een jaar daarvoor gescheiden en in die periode kon ik me moeilijk op mijn tentamens concentreren. Alle gemiste tentamens van het afgelopen jaar moest ik nu in een periode inhalen waarin ik ook gewoon mijn tentamens van het derde jaar had. Ik maakte me dus geen zorgen om de opgezette klier en wijdte het aan stress.”

Huisarts

“Na die stressvolle periode bleef de klier opgezet. Als het aan mezelf lag, had ik nog steeds geen afspraak gemaakt bij de huisarts. Ik maakte me namelijk totaal geen zorgen, want ik voelde me verder prima. Puur voor mijn moeders geruststelling maakte ik in mei 2020 toch een afspraak. De huisarts stuurde me door voor bloedonderzoek, maar ook hieruit kwamen geen gekke dingen naar voren. Toch besloot de arts om wat weefsel uit de klier te halen. Een week later kreeg ik de uitslag. Er waren weer geen rare dingen naar voren gekomen. De klier leek ook wat rustiger, want de bobbel in mijn nek was een stuk afgenomen.

Drie maanden later ging ik met vrienden naar het strand. Het viel een van mijn vriendinnen op dat de bobbel in mijn nek terug was. Ik had het zelf nog niet eens gezien, dus ik denk dat die dag de klier weer actief moet zijn geworden. Vanaf dat moment begon ik me toch wat zorgen te maken. Ik belde mijn tante die chirurg is in het AMC. Ze zorgde ervoor dat ik de volgende dag al langs kon komen bij de hematoloog.”

Kanker

“Weer werd er besloten om een punctie te doen en 3 september kregen we de uitslag. Ik weet nog goed dat ik samen met mijn moeder de spreekkamer inliep en de hematoloog ‘goedemorgen’ zei. ‘Nou laten we hopen op een goede morgen’, antwoordde mijn moeder. De arts besloot daarop gelijk maar met deur in huis te vallen. Ik bleek lymfeklierkanker te hebben. Op dat moment zag ik mijn moeder naast mij instorten. Ze kon het niet geloven. Het enige wat ik kon uitbrengen was de vraag of ik dood zou gaan. De hematoloog zei dat we er alles aan zouden doen om dat te voorkomen.

Verslagen liepen mijn moeder en ik later het ziekenhuis uit. Het drong nog steeds niet tot me door dat ik echt ziek was. Bij mijn moeder bleven de tranen stromen. Op het parkeerterrein hebben we elkaar heel stevig vastgepakt en een paar minuten niet meer losgelaten. ‘Ik weet dat je sterker bent dan deze rotziekte’, fluisterde mijn moeder in mijn oor en vanaf dat moment kwam er een overlevingsdrang in me naar boven. Ik moest deze ziekte overwinnen.”

Achtbaan

“Ik stapte een achtbaan in die raasde langs chemo’s, bestralingen en scans. Er waren dagen bij dat ik zo ziek was dat ik mijn bed niet uit kon komen. Mijn medestudenten waren druk met hun stage en ik hield me bezig met het uitzoeken van een pruik en het invriezen van mijn eicellen. Dat was zo onwerkelijk. Gelukkig heb ik de liefste vriendinnen die zo vaak mogelijk bij me langskwamen. Iedere week stuurden ze via de post een cadeautje om wat positieve energie te geven. De ene week was het een tijdschrift, de andere week een heliumballon of een reep chocola. Als ik daaraan terugdenk, word ik altijd weer emotioneel. Zij hebben mij samen met mijn familie door de meest donkere periode uit mijn leven getrokken.

Twee weken geleden heb ik mijn laatste chemokuur gehad. Samen met mijn moeder en een paar vriendinnen hebben we dat gevierd met een taartje en champagne. Over een week heb ik een hele belangrijke scan. Het ziet er allemaal positief uit, maar dan weten we zeker of alle kankercellen zijn gedood. De afgelopen maanden waren ontzettend zwaar. Lymfeklierkanker zette mijn leven totaal op zijn kop, maar bracht me ook een hele belangrijke les. Als geen ander weet ik nu hoe belangrijk het is om van iedere dag te genieten.”

‘Geniet, heb lief en leef’

“Ik zal nog lang worden geconfronteerd met de sporen die mijn ziekte heeft achtergelaten. Zo ben ik nog bijna helemaal kaal, elf kilo aangekomen door de Prednison en ben ik nog ontzettend moe. Maar die sporen neem ik natuurlijk allemaal voor lief, zolang ik maar mag blijven leven. In de toekomst hoop ik mijn studie af te maken en veel meer te genieten van de doodgewone en simpele dingen. Ja, zo’n ziekte leert je echt relativeren. Dat is een hele belangrijke les die ik heb geleerd de afgelopen maanden: geniet, heb lief en leef.’’

Lees ook: Wendy kreeg op haar 47ste Parkinson

Foto: Getty Images