Astrid, Remke, Bela en Desiree gingen in een roeiboot de oceaan over

25 mei 2021

Astrid, Remke, Bela en Desiree hadden een droom: in een roeiboot de Atlantische Oceaan over. Afgelopen december vertrokken ze, nu zijn ze terug. “Soms roeiden we maar vijfhonderd meter per dag.”

Astrid (54): “Als sloeproeier deed ik mee aan een tocht op de Noordzee. Twee dagen roeien op zee, geweldig. Daar hoorde ik over de Talisker Whisky Atlantic Challenge, een roeirace van vijfduizend kilometer, van het Canarische eiland La Gomera naar het Caribische eiland Antigua. Dat klonk zo gaaf, dat wilde ik ook. Als je roeit op de Noordzee, zie je aan de ene kant van de boot dat uitgestrekte water. Aan de andere kant zie je het land nog. Overal alleen maar water zien, dat leek me zo bijzonder. Eenmaal thuis las ik het boek Vier vrouwen in een boot, over een team dat aan de race had meegedaan. Ik raakte alleen maar enthousiaster. Ik hou zo veel van roeien: de cadans waarin je beweegt, buiten, met de elementen om je heen. Afhankelijk zijn van de natuur. Dat is magisch. Op 4 januari 2019 schreef ik in mijn dagboek: ik ga dit doen. Ik maakte een shortlist van mensen met wie ik het zou aandurven. Daar stond Remke op, die ik kende van mijn roeivereniging. Ik wist dat zij ook een roei-diehard is en daarnaast heeft zij veel eigenschappen die ik zelf niet heb. Ze is bedachtzaam, niet erg impulsief. Een mooi tegenwicht voor mezelf.”
Remke (59): “Ik werd enorm overvallen door Astrids vraag. Ik had er weleens over nagedacht om een zee of oceaan over te steken. Ik zag mezelf dat vooral zeilend doen, maar roeiend… Het is nogal wat. Toch leek het me ook geweldig om mezelf te testen. Het grappige was dat ik zei dat ik erover na moest denken, dat is dat bedachtzame van mij. Maar mijn vriend zei achteraf: ‘Ik zag al meteen in je ogen dat je het wilde doen.’ Uiteindelijk, na een paar weken, zei ik ja. Via haar broer kende Astrid Bela, ook een roeifanaat. Zij was de volgende die we vroegen.”

Pannekoeken-akkoord

Bela (53): “Ik had drie jaar eerder al eens over de race gehoord en het leek me geweldig. Toen ik wist dat mijn man en kinderen me steunden, zei ik meteen ja. Heel graag wilde ik ervaren hoe dit zou zijn, back to basic.”
Desiree (53): “Ik roeide in hetzelfde team als Remke en hoorde haar na een training over hun plan vertellen. Iedereen begon door elkaar te praten, maar ik werd juist stil. Ben je gek geworden, dacht ik. Ik zou het nooit doen. Maar die nacht kon ik niet slapen. Ik was mezelf heel erg aan het overtuigen dat het een ontzettend stom idee van hen was. Met mijn verstand. Ondertussen zei mijn gevoel dat ik dit eigenlijk ook wel wilde. Ik liet het maar een beetje gaan, wist dat Astrid en Remke met andere mensen bezig waren om het team compleet te maken. Maar uiteindelijk kon ik er niet meer omheen: ik wilde ook mee.
Ik durfde het niet te vragen, maar wist ook: als ik het niet vraag, gebeurt het ook niet. Dus trok ik de stoute schoenen aan. ‘Ik overleg even met Astrid’, zei Remke. Al tien minuten later kreeg ik een appje: of ik pannekoeken wilde komen eten. Dat gebeurde de week erop. Bela was er ook bij, en terwijl ik was voorbereid op allerlei ballotagevragen, was het eigenlijk al meteen beklonken. We pakten elkaars handen vast en voelden allemaal heel sterk: we gaan dit doen.”
Astrid: “We noemen dat het pannekoeken-akkoord. Daarna begon een heleboel regelwerk, omdat we een stichting moesten oprichten en sponsors moesten zoeken. Ook bepaalden we de goede doelen waarvoor we geld wilden ophalen met onze race. Dania, de zus van een goede vriendin, had ALS, ze is vlak voor ons vertrek helaas overleden. Ik had al eerder van dichtbij meegemaakt wat een verschrikkelijke ziekte dat is, en dus werd Stichting ALS Nederland een van onze goede doelen. Het andere goede doel werd Plastic Soup Foundation, omdat we inmiddels weten hoe machtig en belangrijk de oceaan is. We moeten daar heel zuinig op zijn.”

Het avontuur tegemoet

Bela: “Op 12 december 2020 vertrokken we. Daar waren we ook heel erg aan toe. We waren al bijna twee jaar bezig met de voorbereidingen en de laatste week op La Gomera duurde ook lang. Vertrekken betekende dat er rust kwam. Maar het was ook vreemd om de haven uit te roeien. We wisten niet wat ons te wachten stond. Dat was fantastisch en spannend tegelijk: zo het avontuur tegemoet roeien.”
Astrid: “Het was natuurlijk spannend, maar ik ben nooit bang geweest onderweg. We moesten wel goed rekening houden met de risico’s. Bij een noodsituatie was er niet zomaar hulp. Vanuit de organisatie zouden ze een paar dagen nodig hebben om bij ons te komen. Maar bij extreme nood zou er altijd geprobeerd worden een vrachtschip in de buurt te vinden dat ons dan kon helpen. Gelukkig is het niet nodig geweest. En over veiligheid moet je van tevoren goed nadenken.
Zo waren we altijd aangelijnd aan de boot, voor als we overboord zouden vallen. En de luiken van de cabine hielden we gesloten. Als de boot om zou gaan, kwam hij door de constructie altijd weer rechtop. Met gesloten luiken voorkwamen we dat er water in kwam. Alleen bij heel rustig weer deden we ze weleens een tijdje open.”
Desiree: “Hoge golven waren ook niet zo’n probleem, als we er maar recht in gingen. Dan werden we opgetild en surfden we er ook zo weer vanaf. Dat was eigenlijk best leuk. Minder leuk was het als we dwars op een golf terechtkwamen. Dat gebeurde soms als we wat problemen hadden met het stuur. Dan werd de boot behoorlijk heen en weer geschud.”
Remke: “Ik denk dat ik als enige wel bang ben geweest. Dat wist ik ook van tevoren, dat ik daar het meeste last van zou hebben. Bijvoorbeeld als de boot inderdaad dwars op de golf terechtkwam of als de stuurautomaat weigerde en we even niet op de juiste koers lagen. Dat vond ik soms beangstigend, maar doordat de anderen zo veel vertrouwen hadden, kreeg ik dat ook weer.
Op een bepaald moment stuurden we maar gewoon handmatig omdat de automaat telkens weigerde. Ik durfde dat helemaal niet, wist niet zeker of ik de boot wel zou houden en of het goed ging met de golven. Maar ik moest het toch doen van de rest en dat werd een enorme overwinning op mezelf. Dan stond ik daar ’s nachts, met de maan en die prachtige sterrenhemel, en voelde ik me heel erg onderdeel van een groot geheel.”
Desiree: “Wat ik mooi vond was de combinatie van alles: de lucht, de oceaan, al die verschillende hoedanigheden, hoe het licht en donker elke keer weer anders waren. We roeiden in shifts van twee uur, telkens twee personen. De andere twee sliepen en aten dan. Het leek misschien alsof elke shift hetzelfde was: als je bijvoorbeeld een filmpje van ons zou kijken, denk je dat echt. Maar het was niet zo. Iedere keer voelde het anders, op een andere manier magisch. Ik ben zo blij dat ik dat heb kunnen ervaren.”
Bela: “En de natuur, die is fantastisch. Dan leek het alsof er niets gebeurde, en ineens zaten we midden in een school dolfijnen of zagen we walvissen. Dat maakte echt mijn dag. Ik voelde dan zoveel dankbaarheid, dat ik daar mocht zijn, dat dit op ons pad kwam.”

Problemen en tranen

Desiree: “Natuurlijk was het niet alleen maar fantastisch. We zaten er ook heus weleens doorheen. Ik vond het lastig dat er maar dingen kapot bleven gaan op de boot. We waren de hele tijd problemen aan het oplossen. Zeker in het middenstuk van de race, toen de eerste adrenaline wel weg was en we nog zo lang moesten, zat ik er soms een beetje doorheen. Dan roeiden we door technische problemen maar vijfhonderd meter per uur en dacht ik: komt hier ooit een eind aan? Dat hadden we bijna allemaal wel. En dat mag ook, het hoeft niet alleen maar leuk te zijn. Maar ja, je moet toch door. Dan was het een kwestie van jezelf even terugtrekken, soms een paar tranen laten en toch weer verder roeien.”
Remke: “Je mag het af en toe toelaten, maar we wilden allemaal voor de anderen toch de moed erin houden. Soms hielden we een happy hour. Ons eten was bijna allemaal gedroogd of gevriesdroogd, maar op zo’n moment trokken we een zak borrelnoten open. Die smaakten dan honderd keer beter dan thuis.”
Astrid: “Eén keer schoten we ook echt niet op en hingen we een laken op, bij wijze van zeil. Het heeft er nog geen tien minuten gehangen, maar we hebben vreselijk veel lol gehad. Later hebben we de beelden ervan overhandigd aan de organisatie, omdat dit eigenlijk tegen de regels is. Helaas zijn we hierdoor achteraf gediskwalificeerd. Dat is vervelend, maar het doet niets af aan dat we de tocht hebben volbracht en vooral: dat we zo veel geld hebben opgehaald voor de goede doelen. De teller staat al op ruim 65.000 euro en doneren kan nog steeds. Dania was ook echt onze mascotte onderweg. Als ik het een keer zwaar had, dacht ik vaak aan haar. Die slopende ziekte die zij moest doorstaan, die was pas zwaar.”

Altijd doorgaan

Astrid: “Waar ik enorm van genoten heb, was die belachelijk grote oceaan en hoe klein en overzichtelijk onze wereld aan boord was. Er was ritme en duidelijkheid en alles was beheersbaar. Dat was heel fijn.”
Bela: “Toen we het einde naderden, zei ik ook: ik ga dit missen. Al was het natuurlijk wel heel fijn om aan te komen bij de finish en onze dierbaren daar te zien. Jammer genoeg konden er door corona veel minder mensen komen, maar alsnog was het een mooie ontvangst. Ik denk dat ik door wat we hebben gedaan, wel veranderd ben. Ik weet alleen nog niet hoe, daarvoor is het nog te kort geleden. Ik heb in elk geval wel geleerd dat je als mens veel meer kunt dan je denkt.”
Remke: “Dat heb ik ook. Het is ook mooi hoe je steeds weer oplossingen vindt voor problemen die ontstaan en hoe je merkt dat je daarop steeds opnieuw kunt vertrouwen. Hoe moeilijk je het ook hebt, ik heb echt geleerd: ik kan altijd doorgaan.”
Bela: “Het geldt ook lichamelijk. Ik wist niet dat ik zo veel aankon. Na vijftig dagen roeien was mijn rug een beetje stijf, maar verder had ik eigenlijk nergens last van.”
Desiree: “Ik had ook wel last van mijn handen. Nog steeds wel. Toen we eenmaal de finish hadden bereikt, heb ik het roeien een aantal weken helemaal niet gemist. Maar daarna wilde ik weer heel graag het water op. Ik zou het zo weer doen trouwens, zo’n tocht.”
Astrid: “Ik ook, ik ben al met mijn broer plannen aan het smeden om opnieuw de oceaan over te gaan.”
Remke: “Ik zou niet meer roeiend gaan, maar wel zeilend. Dat lijkt me geweldig.”
Bela: “Ik zou ook zo weer willen, maar het neemt veel tijd in beslag. Dit was zo bijzonder, je kunt dat niet zo makkelijk toppen.”
Desiree: “Dat heb ik ook. De eerste keer ging ik zonder verwachtingen. Het was zo buiten alles wat ik tot dan toe kende, dat ik me er geen voorstelling van kon maken. Dat heb ik ook niet gedaan. Het ging zo goed, dan kan het de tweede keer misschien alleen maar tegenvallen.
Wat me trouwens ook geweldig lijkt, is een pelgrimtocht. Een paar maanden wandelen, alleen met mezelf en de hond. Misschien zou ik dat vroeger niet zo snel hebben gedaan, maar nu wel. Nu durf ik alles.”

Kijk voor meer informatie op www.dutchessofthesea.com of op Instagram @dutchessofthesea.