Marlies zorgt voor de kinderen van haar jeugdvriendin: ‘Ik voel me hun tweede moeder’

28 mei 2021

Marlies en Patricia waren jarenlang beste vriendinnen. Toen Patricia niet langer voor haar tweeling kon zorgen, besloot Marlies het ouderschap op zich te nemen.

Beste vriendinnen

Marlies (47): “Patricia en ik waren vanaf de kleuterschool onafscheidelijk. Allebei hielden we van beertjes, dus hadden we schriften, truien, sokken en stickers van beren die we onderling met elkaar deelden en ruilden. Zelfs onze slaapkamers hingen vol met posters van beren. Voor ons als kleuters het allerbelangrijkste en het begin van een band die we door de jaren heen verder verdiepten. Op de basisschool zaten we altijd naast elkaar en we hebben onze ouders avondenlang gesmeekt om alsjeblieft naar dezelfde middelbare school te mogen gaan. Dat lukte, dus ook in de eerste en tweede klas stonden onze tafels tegen elkaar aan. Daarna hield dat tot ons grote verdriet helaas op: Patricia ging naar de mavo en ik naar de havo, dus we hadden niet meer dezelfde lessen. Toch werd onze vriendschap er in het begin niet minder op: zodra het kon, fietsten we samen naar en van school en ook na schooltijd zaten we vaak op mijn kamer om huiswerk te doen en bij te kletsen. Of we hingen uren aan de telefoon. Daar kwam voor het eerst verandering in toen we naar de vierde gingen.”

Rebelse puber

“De klasgenoten van Patries waren veel stoerder dan die van mij, en zij begon zich steeds meer te gedragen zoals zij. Ik weet nog goed dat ze een nieuwe spijkerbroek van haar kleedgeld had gekocht en daar dan zelf allemaal gaten en rafels in knipte. Ik vond dat ook prachtig, maar ik was veel te braaf om zoiets met een nieuwe broek te durven doen. Onze berenposters maakten plaats voor Madonna. Ook onze make-up werd anders: ik hield het bij wat blauwe mascara, maar Patricia kon prachtige paletten maken boven haar ogen van gele en blauwe oogschaduw. Patries werd een echt rebelse puber en ik had daar wel bewondering voor, maar vond het tegelijkertijd ook belangrijk om goede cijfers te blijven halen. Het lag heus niet alleen aan haar klasgenoten: Patries had het thuis niet makkelijk. Haar ouders hadden veel ruzie en haar vader dronk vaak veel. Ze zat dan regelmatig bij mij en mijn ouders aan tafel, en vond het zo heerlijk rustig bij ons. Ze begon in die tijd ook met roken, wat ik best stom vond. We hadden altijd een beetje gelachen om die kinderen op het schoolhek met die peuken. Maar opeens zat ze daar bij en deed ze mee. Ik dacht dat het een fase was, dat ze de draad vanzelf wel weer op zou pakken. En ook al ging ik in lang niet al haar rebelse uitspattingen mee, we bleven gelukkig even hecht.”

Weken kwijt

“Helaas ging het niet beter op den duur. De ouders van Patricia gingen scheiden en haar moeder wilde in een andere stad wonen, dus vanwege school moest Patries bij haar vader blijven wonen. Met hem ging het steeds slechter, dus ze liep vaak weg van huis. Soms logeerde ze bij mij, maar ik denk dat ze vond dat ze ons te veel tot last was. In het midden van het vierde jaar ging ze bijna niet meer naar school en toen begon ons contact mij door de vingers te glippen. In de zomer zat ze vaak met een groep vrienden in het park te roken, maar in de winter was ze soms weken kwijt. Ik heb echt mijn best gedaan haar een welkom gevoel te geven, maar het lukte niet. Ze wilde ook niet zeggen waar ze verbleef en wat ze allemaal deed. Wel werd ze steeds magerder, dus ik had zo’n vermoeden dat ze geen gezonde dingen aan het doen was. Er gingen jaren voorbij waarin ik haar soms tegenkwam of waarin ze plots dronken opbelde om te zeggen dat alles heus wel goed ging. Ik maakte me veel zorgen, maar er was weinig aan te doen.”

Lees ook: Marijn is ongeneeslijk ziek: ‘Mijn drie vriendinnen zijn er straks voor mijn jongens’

Tweeling

“Op een gegeven moment kwam ze Greg tegen, een aardige, wat stillere jongen. Ze gingen in een ander dorp samenwonen. Eindelijk leek ze in rustiger vaarwater te zitten. Zelf was ik bij mijn vriend Eelco ingetrokken en begon ik net aan mijn eerste baantje als secretaresse, dus het leek of we allebei rustig aan het settelen waren. Op haar 22ste kreeg Patries een tweeling, Sammie en Bram. Twee schatten van kinderen, ik was zo blij voor haar. Maar haar gelukkige plaatje duurde niet lang. Greg bleek al jaren depressief te zijn en hij maakte opeens een einde aan zijn leven. Patricia zat er zo doorheen, ze kon niets anders dan huilen en in bed liggen. Sammie en Bram kwamen zolang bij mij en Eelco logeren, want Patricia kon het niet aan. Het zou een tijdelijke oplossing zijn, misschien een paar weken. Maar Patricia kwam er niet meer bovenop. Zodra wij de kinderen hadden opgehaald, verdween zij uit beeld. Ze nam de telefoon niet meer op en er deed niemand open als we aanbelden. De tweeling was toen anderhalf, die leken het allemaal wel prima te vinden bij ons.”

Zorgen

“Na drie maanden stond ze opeens op de stoep, straalbezopen. Ze probeerde grapjes te maken, deed net alsof het gewoon een gezellig bezoekje was. Toen ze Sammie net iets te wild optilde, schrok die zich rot en begon hard te schreeuwen. Patricia begreep het niet en gaf haar direct aan mij. Toen hebben we de kinderen in bed gelegd en geprobeerd met haar te praten. We gaven aan dat dit zo niet ging, dat we ons zorgen maakten en dat ze beter voor zichzelf moest gaan zorgen. Eerst lachte mijn vriendin, daarna werd ze boos. Voorzichtig opperde ik of ze de tweeling niet langer bij mij wilde laten zodat ze zelf professionele hulp kon zoeken. Dat vond Patries vreselijk betuttelend, het ging heus wel prima met haar. Uiteindelijk stormde ze boos de deur uit en is ze een jaar van de aardbodem verdwenen. Haar oude buurvrouw gaf nog heel af en toe een belletje als ze haar had zien lopen, maar als we dan langsreden, was haar huis weer leeg. Eelco en ik wilden zelf ook kinderen, maar zouden daar pas aan beginnen als de tweeling weer thuis woonde. Maar er gingen jaren voorbij. Er was sporadisch contact met Patricia, net genoeg om haar belangrijke documenten te laten tekenen zoals voor school en de zorgverzekering. Als ze op bezoek was, leek ze moeite te hebben om naar haar kinderen te kijken en wist ze vaak niet hoe snel ze weer weg moest zijn. En zo kwam het dat Bram en Sammie steeds meer bij mij en Eelco gingen horen, en we echt als een gezinnetje voelden. Eelco en ik hadden eigenlijk niet meer de behoefte om zelf aan kinderen te beginnen, we hadden Bram en Sammie al en waren ontzettend blij met hen.”

Officieel afstand

“Patricia stuurde op een gegeven moment een brief, ze bleek in Duitsland te wonen. Ze gaf aan dat ze officieel afstand wilde doen van de tweeling, want ze deden haar te veel aan Greg denken en dat was te pijnlijk voor haar. Nergens vroeg ze of Eelco en ik zélf wel in wilden stemmen met dit voorstel, maar gelukkig voor de kinderen wilden we niets liever! Ik heb het nooit over mijn hart kunnen verkrijgen om te zeggen dat Patricia niet meer hun moeder wilde zijn, hoe zeg je zoiets tegen een kind zonder zijn of haar hart te breken?”

Symbolische adoptie

“Maar zelf liet de tweeling ook weten dat ze ons als ouders zagen. Sammie schreef zelfs een keer op haar verlanglijst voor Sinterklaas: ‘Dat Marlies mijn mama wordt’. Ik hoopte nog lang dat Patricia terug zou komen, maar dat was tevergeefs. Toen de tweeling al achttien was en dus officieel meerderjarig, was adoptie niet meer mogelijk. Toch vonden Eelco en ik het mooi om te kiezen voor een soort symbolische adoptie. We typten samen een brief waarin we schreven dat wij ons altijd hun ouders zullen voelen en ons ook desgewenst zo zullen blijven gedragen. Dat we plechtig beloven altijd voor hen klaar te staan en ze ons voor alles mogen benaderen. Dat we hun helaas niet officieel onze achternaam kunnen geven, en dat ze de achternaam van hun vader ook moeten koesteren, maar dat ze gerust onze achternaam informeel konden gebruiken. Op Facebook bijvoorbeeld, achter hun officiële achternaam. We deden de brief in een mooie goudkleurige envelop en overhandigden die aan het duo op oudejaarsdag om middernacht. Bram en Sammie moesten allebei hard huilen toen ze het hardop lazen. Tranen van geluk, verzekerden ze ons. Het werd een grote groepsomhelzing die we lang hebben vastgehouden terwijl al het vuurwerk buiten los ging. Ik voel me echt hun tweede moeder en ben ongelooflijk trots dat ze het allebei ontzettend goed doen in het leven. En Patricia, die stuurt af en toe een kaartje en daar blijft het bij. Ik hoop van harte dat ze nu het leven leidt waar ze altijd naar verlangde.”

Denk jij aan zelfmoord of maak je je zorgen over iemand in je omgeving? Bel 0900-0113 of chat via 113.nl.

Lees ook: Marina verloor haar grote liefde, maar zorgt nu voor zijn kinderen

Foto: Getty Images