Stefanie: ‘Rouwen om een levende is geen gangbare kost’
24 juni 2021
Na haar woedeaanval is onze dochter niet meer bij ons geweest. We hebben wel met elkaar geappt en gebeld. Ik wil niets forceren, maar wegblijven door schaamte of angst zorgt voor een extra drempel.
De onvoorwaardelijke appjes en telefoontjes werken. Mijn dochter die begeleid woont wil ineens graag langskomen. ‘Je wilde toch eerst een keer met de begeleiding erbij afspreken?’ vraag ik. Dat vindt ze niet meer nodig.‘Ze is terug bij zichzelf’
Ze komt binnen, onze wervelwind. Grote lach, kleurrijke kleding. Ze is terug bij zichzelf. Mijn jongste dochter en ik hebben taart gebakken. Onze volwassen dochter geniet ervan. We kletsen even. Dan vraagt Dirk hoe het echt met haar gaat. Ik voel mijn eigen angst. Ze zal toch niet opnieuw boos worden? Maar ze vertelt openhartig dat ze het nog moeilijk heeft en wacht op extra hulp. Ze baalt, omdat ze weer vaak boos wordt. Dirk luistert aandachtig. Ik kom er geruisloos bij zitten en klop liefkozend op mijn dochters knie. De sfeer is ontspannen. Ik ben blij voor mijn jongvolwassen kind. Zij heeft het contact met ons nodig. Ook al was ze tijdelijk zo angstig dat ze ons afstootte. Mijn vrees om nog een adoptiekind te verliezen zwakt weer af. Ik weet dat het bij haar wel goed zit, maar wil nooit meer zo’n rouwperiode meemaken. Met mijn partner, oudste dochter en enkele familieleden kan ik er goed over praten. Er zijn wel meer mensen die begrijpen dat de kans op slecht contact met adoptiekinderen aanwezig is. Toch voelt het als een eenzaam proces. Rouwen om een levende is geen gangbare kost.‘Kalmte in mijn hart’
De pijn gaat nooit helemaal over, maar ik heb kalmte in mijn hart gevonden en merk dat er rust in ons leven komt. Eindelijk kunnen we aan onze eigen toekomst werken, met ons huis aan de slag gaan, plannen maken. Sommige dingen blijven schrijnend. Maar als mijn één na jongste dochter na een time-out weer contact zoekt, onze oudste dochter altijd, onaflatend voor ons klaar staat en de jongste mij fijn knuffelt, dan weet ik dat het de resterende pijn meer dan waard is. Zelfs als er met de overige kinderen geen of weinig contact is. Wanneer onze dochter naar huis gaat, loop ik mee tot aan het hek. Ik zie haar kwetsbaarheid, maar ook haar wilskracht. Hopelijk vindt ze net als ik rust en geluk. Ook voor iemand die een slechte start heeft gehad, is het leven zeer de moeite waard.Lees ook: ‘Ons kind lijkt in haar emoties verstrikt te zitten’
