Leoniques man overleed op 51-jarige leeftijd: ‘Ik mis hem iedere dag’

8 juli 2021

Soms gebeurt er iets waardoor je in één klap je leven moet omgooien. Iets wat je ogen opent, rust brengt of juist voor het nodige verdriet zorgt. Voor Leonique was dit laatste het geval, toen haar man op 51-jarige leeftijd overleed.

Leonique: “Raymond en ik waren 26 jaar samen voordat hij overleed. Hij had een grote mond, maar een klein hartje. Hij was ook een geweldige vader voor onze twee dochters. Ondanks dat hij veel van huis was voor zijn werk, probeerde hij er zo veel mogelijk voor hen te zijn.

Toen hij in 2015 op een ochtend wakker werd, voelde hij zich niet goed. Toch besloot Raymond gewoon naar zijn werk te gaan, maar omdat hij wel een druk op zijn borst voelde vroeg hij mij de huisarts te bellen. Bij de dokter gingen gelijk alle alarmbellen rinkelen. Raymond moest de huisarts zelf terugbellen en die besloot gelijk een ambulance te sturen. In het ziekenhuis bleek dat hij een klein hartinfarct had gehad.”

Medische molen

“Vanaf dat moment is de ziekenmolen op volle toeren gaan draaien. De artsen kwamen er namelijk ook achter dat zijn nieren er slecht aan toe waren. Zijn vader was ook nierpatiënt en hij bleek dezelfde erfelijke aandoening te hebben als waar zijn vader aan is overleden. Hier schrokken we allemaal ontzettend van. Raymond zei gelijk dat hij niet hetzelfde leed wilde meemaken als zijn vader, maar wist dat dit hem wel stond te wachten. We lieten alles op ons afkomen, maar er veranderde al snel heel veel. Er kwam een dialyseapparaat bij ons in de slaapkamer die iedere nacht acht uur lang Raymond zijn buik spoelde.

Na de diagnose zag ik Raymond veranderen. Ik denk dat er vanbinnen veel meer in hem omging dan hij zei. Hij mopperde veel, werd norser en reageerde kortaf naar mij en de kinderen. De sfeer thuis was om te snijden. Als ik er nu op terugkijk denk ik zelfs dat hij een depressie heeft gehad. Vooral voor onze dochters vond ik het heel moeilijk. De oudste kon er wel goed mee omgaan, maar de jongste leed zichtbaar onder de spanningen in huis. Op een gegeven moment ging ze zelfs niet meer naar school en begon ze heel ander gedrag te vertonen. Van het vrolijke meisje bleef weinig nog over. Uiteindelijk kregen we vanuit instanties hulp aangeboden om het haar allemaal wat makkelijker te maken. Ik merkte dat ik er zelf ook doorheen zat. Ik maakte me niet alleen zorgen om mij zieke man, maar ook om mijn dochters.”

Rust

“Tijdens een controle in het ziekenhuis gaf Raymond aan dat hij het niet meer kon. Zijn lichaam was op en hij snakte naar rust. Ik vond dat natuurlijk heel moeilijk om te horen, maar stond achter zijn beslissing. Ik wilde hem niet kwijt, maar ik zag ook dat iedere dag een gevecht was en hij ontzettend leed. Samen met de arts maakten we een plan. Raymond zou stoppen met dialyseren, waardoor hij als het ware zichzelf vergiftigde. Ondertussen zou hij met morfine in slaap worden gehouden.

Bij thuiskomst hebben we alles met de kinderen besproken. Dat was een heel emotioneel moment, maar ook zij zagen in dat het zo niet verder kon en ze gunden hun vader zijn rust. De laatste week heb ik samen met Raymond zijn afscheid geregeld. Die week leefde ik in een rollercoaster en het besef dat hij echt binnen een paar dagen zou overlijden, drong nog niet echt tot me door. De crematie van Raymond was emotioneel, maar ook heel mooi. Het was een heel dubbel gevoel. Ik was blij dat hij eindelijk verlost was van de pijn, maar ik wilde hem natuurlijk nog veel langer bij me. De kinderen gaven mij in die periode de kracht om door te gaan.”

Toekomst

“Het is nu anderhalf jaar geleden dat mijn man overleed, maar ik kan gelukkig zeggen dat het weer goed met ons gaat. De rust in huis is teruggekeerd en we hebben alle drie onze draai weer gevonden. Natuurlijk mis ik hem iedere dag en vooral op stille momenten komt het verdriet naar boven. Als ik bijvoorbeeld uit mijn werk naar huis rij en besef dat hij er niet is als ik binnenkom, barst ik weleens in huilen uit. Maar ik laat het verdriet toe, want het mag er zijn. Als ik terugkijk op de afgelopen zes jaar, ben ik trots op hoe ik alles heb gedaan en zie ik in dat ik een sterke vrouw ben. We hebben een hele heftige periode achter de rug, maar samen met mijn twee dochters ben ik weer klaar voor de toekomst.”

Tekst: Lisa Schoenmaker