Stefanie: ‘Er ontstaat nieuw leven onder mijn typende vingers’
8 juli 2021
Mijn manuscript is klaar: een verhaal voor tien- tot dertienjarige kinderen. Ik heb het nagekeken, verbeterd en geschrapt tot ruim 45 duizend woorden, 110 getypte velletjes papier.
Manuscript
Ik zal heimwee krijgen naar mijn personages. Gelukkig heb ik al ideeën voor deel twee. Bovendien ben ik er nog niet, want de meeste uitgeverijen willen een synopsis van het manuscript. Een samenvatting met de verhaallijn en belangrijkste personages. Ik moet 110 pagina’s op één A4-tje zien te krijgen. En wel zó dat een uitgever nieuwsgierig wordt naar het complete verhaal.‘Dat ene pareltje’
Zenuwen gieren door mijn lijf. Ik ben verliefd op mijn manuscript, maar zal het voor een uitgever ook liefde op het eerste gezicht zijn? Uitgeverijen zitten niet op stapels ongevraagde manuscripten te wachten. Behalve op dat ene pareltje. Ik ben er onzeker over of ik dat juweeltje heb geschreven en kan wel een duwtje in de rug gebruiken. Via via krijg ik het telefoonnummer van een jonge vrouw die ervaring heeft met uitgeverijen. Belangeloos neemt ze de tijd voor mij en geeft goede tips. Haar enthousiasme wakkert een soort bravoure bij mij aan. Dat ken ik niet van mezelf. Ineens lijkt het mij mogelijk dat een uitgeverij interesse in mijn verhaal toont.‘Sleutel tot geluk’
Gedreven ga ik met de synopsis aan de slag en kom mijn personages weer tegen. Ze hebben het moeilijk, worden boos, halen geintjes uit en beleven avonturen. Terwijl ik al werkend meeleef met mijn hoofdpersonen, vergeet ik mijn angsten, mijn onzekerheden en de strubbelingen van mijn eigen kinderen. Ik voel mij krachtig. Creëren is het beste medicijn tegen angst en verdriet. Je wordt er zelfs fitter van. Ik raad het iedereen aan. Het scheppen van een verhaal maakt mij gelukkig. Er ontstaat nieuw leven onder mijn typende vingers. Dat is magisch. Een ander beleeft die magie door het maken van een schilderij, muziek te schrijven of een jurk te naaien. Hoe dan ook: creativiteit is een sleutel tot geluk.Cadeautje aan mezelf
Nu ik wil doorzetten tot een serieus kinderboek, voel ik mij plotseling gespannen. Zal ik het manuscript nogmaals lezen? Kijkt een uitgever er wel naar in vakantietijd? Er ligt een druk op mijn creatie. Maar naast die spanningsdruk is er opwinding, zoals bij een kind dat een cadeautje verwacht. Het manuscript is dan ook een cadeautje aan mezelf. De tijd en liefde die erin zit heb ik aan mezelf gegeven. Hopelijk wordt het een echt boek dat een cadeau zal zijn voor veel jonge tieners.Lees ook: ‘Over onze wijk grapte iemand: ‘Daar wonen rare mensen”
