Simone trouwde met Floor: ‘En toen werd Floor Floris’

26 juli 2021

Floris (34) en Simone (46) stapten tien jaar geleden als twee vrouwen in het huwelijksbootje. Inmiddels zijn ze man en vrouw en is de liefde nog net zo intens als toen, alleen is Floris veel gelukkiger. ‘Ik ben geen gekkie. Ik ben eindelijk mezelf.’

Floris: “Als kind was ik al anders. Ik kan me herinneren dat ik me afzette tegen alles wat meisjesachtig was. Rokjes, strikjes, alles roze: ik vond het maar niks. Ik was een echte rouwdouwer en speelde als ik buiten was graag oorlogje of ik stak dingen in de fik. Op foto’s van vroeger zie je mij vooral in een voetbalbroekje. Ook in mijn mimiek had ik niets van een meisje. Op m’n twaalfde mocht ik mijn haar van mijn ouders kort knippen. Dat was voor mij een kantelpunt, ik vond dat erg fijn. Toch loste dat korte haar mijn probleem niet op. Iedere dag bij het wakker worden hoopte ik dat ik degene was geworden die ik eigenlijk ben. Ik ben opgevoed met een niet-zeiken-doorgaan-mentaliteit. Gelukkig ben ik niet zo snel down te krijgen, want ik werd behoorlijk gepest. Dat ik van geslacht kon veranderen, is geen seconde bij me opgekomen. Ik viel op vrouwen en was dus lesbisch, concludeerde ik. Dat kwam nog het dichtst in de buurt. Op m’n 17de kwam ik uit de kast.”
Simone: “Ik ben twaalf jaar ouder dan Floris en had toen we elkaar ontmoetten al een heel leven achter de rug. Ik had veel vriendjes gehad en was volop uitgegaan. Op m’n 22ste werd ik moeder, ik voedde mijn zoon alleen op. Zo nu en dan bleef er een man wat langer plakken, maar echt verliefd werd ik nooit. Dat was wel anders toen ik Floris in een karaokebar in Noordwijk ontmoette.
Floris heette toen nog Floor; een prachtige vrouw. Ik was van slag en stapelverliefd, maar ook compleet in de war, want het klopte niet in mijn hoofd. Ik viel niet op vrouwen! Mijn gevoelens zorgden voor een identiteitscrisis bij me. Ik besprak het al snel met mijn vriendinnen, ik ben wat dat betreft een open boek. ‘Ik ben verliefd op een vrouw’, vertelde ik. Ze moesten lachen en vonden het hartstikke leuk voor me. ‘Simone heeft weer iets bijzonders’, zeiden ze. Die gekkigheid past wat dat betreft inderdaad wel in mij leven. Ik was gewoon verliefd geworden op een persoon, op iemands karakter, zei ik tegen mezelf. Maar het gevoel dat er iets niet klopte bleef.”

Bloedirritant

Floris: “Simone was heel vastberaden, ze wilde met mij uit. Ik alleen niet met haar. Ze had een kind, zo had ze mij inmiddels verteld en ik zat daar helemaal niet op te wachten. Sowieso trok een vaste relatie mij niet. Ik was 22 en zat in een totaal andere levensfase. Ik vond het bloedirritant dat ze maar vol bleef houden. Toen ze uiteindelijk iets minder vastbeet, heb ik toegegeven. Achteraf realiseerde ik me dat ik toen ook allang verliefd was. Al snel kregen we een relatie en twee jaar later besloten we te trouwen.
Een jaar voor ons huwelijk lagen ’s ochtends nog even in bed te praten. Toen heb ik Simone voor het eerst verteld dat ik als man verder door het leven wilde. Ik was een week eerder op een YouTube-filmpje over een transgender gestuit en voor mij vielen daardoor ineens alle puzzelstukjes op hun plek. Dit was het! Ik zat in een verkeerd lichaam. Een transitie naar man zou voor mij de oplossing bieden. Simone reageerde heel relaxed en praktisch toen ik het vertelde. ‘Dan gaan we het ziekenhuis bellen’, zei ze. Het was een opluchting voor ons allebei.”

Traditionele rolverdeling

Simone: “Ik voelde Floris’ pijn en dat vond ik vreselijk. Maar ook voor mij werd er iets duidelijk: ik was dus echt niet lesbisch. Niet dat ik daar een probleem mee had gehad, maar ik wás het gewoon niet. Nadat we het ziekenhuis hadden gebeld, begon een tijd van wachten, je krijgt niet zomaar groen licht voor een transitie.
Het leven ging door. Floris maakte zich in het begin nog gewoon op en we vertelden niemand wat er op de achtergrond speelde. We trouwden als twee vrouwen, ik in een jurk en Floris in een mooi vrouwenpak. Die dag was hij eigenlijk al ‘de man’, want hij stond mij in de trouwzaal op te wachten en toen ik binnenkwam ging iedereen voor mij klappen. De traditionele rolverdeling was er onbewust al. Pas na ons huwelijk maakten we aan familie en vrienden bekend dat Floris als man verder zou gaan. Niemand schrok ervan. Floris’ ouders reageerden neutraal.
Ik vond het best lastig om tegen mijn zoon te vertellen. Aaron zat op dat moment in de puberteit en had kort daarvoor op school voorlichting over transgender zijn gehad. Hij vond het voorlichtingsmateriaal – een foto van iemand met behaarde benen en een rokje aan – maar goor, vertelde hij ons toen. Maar Aaron reageerde heel goed op Floris’ verhaal. Hij vond het zelfs wel fijn dat hij nu eindelijk een vader zou krijgen, zei hij.
Ik heb me in de periode die volgde intensief ingelezen, want ik wilde wel weten wat er voor ons zou veranderen. Zou Floris wel dezelfde persoon blijven als waar ik zoveel van hield? Waar ik op gevallen was? Dat bleef hij, zo heb ik dat ook echt ervaren. De enige keren dat ik er iets van merkte dat hij testosteron toegediend kreeg, was in de auto. Floris was altijd relaxed, maar nu toeterde hij vanuit zijn tenen als iemand hem afsneed. En in een lange wachtrij in Eurodisney was hij ineens niet geduldig.”

Lang wachten

Floris: “Toen ik mijn intake in het ziekenhuis had gehad, verwachtte Aaron meteen een stemverandering. ‘Laat je stem eens horen!’, vroeg hij toen we thuiskwamen. Maar zo snel werkt dat niet natuurlijk. Een half jaar voor mijn eerste hormooninjectie ging ik als man leven. Ik kleedde me mannelijk en veranderde mijn naam. Achteraf gezien hebben we dat misschien te impulsief gedaan. Mensen korten mijn naam heel makkelijk af tot Floor, wat voor mij toch een associatie met het verleden is. Tegelijkertijd zou ik ook niet zo eenvoudig een andere, betere naam weten. Het leven als man vond ik meteen geweldig, het voelde heel natuurlijk. Mijn haar had ik al kort geknipt. Het enige zware aan het traject vond ik het wachten. Het kon me niet snel genoeg gaan allemaal. De operaties vielen me ontzettend mee. Ik denk ook dat wij de enige patiëntengroep zijn die echt uitkijkt naar de ingrepen.”

Simone: “Inmiddels leeft Floris al jaren als man. We praten er zelf weinig over, het is dat we nu een interview geven. Het is voor ons de normaalste zaak van de wereld geworden. In het begin is er wel veel geroddeld over ons, het is natuurlijk ook een sappig verhaal.”
Floris: “Dat vond ik niet erg. Wat ik vervelender vond, is dat mensen denken dat ze maar alles kunnen vragen. Ze willen bijvoorbeeld weten of je helemaal bent ‘omgebouwd’. Op zo’n moment zien mensen je vooral als interessant object, lijkt wel. Niet als een persoon, als een mens met gevoel. Ook als het een goede bekende is, vind ik zo’n vraag niet kunnen. Omgekeerd vraag ik toch ook niet naar details over iemands geslachtsdeel?”

Nog nooit zo gelukkig

Simone: “Floris zit sinds zijn transitie letterlijk en figuurlijk beter in zijn vel. Hij is veel zekerder geworden dan hij was. Als we op vakantie waren, bleef hij altijd een beetje op de achtergrond. Hij deed nooit zijn T-shirt uit als hij ging zwemmen, omdat hij een strakke band droeg die zijn borsten verborgen hield. Als we nu op vakantie gaat, staat Floris naast mij, op de voorgrond. Ik ben in onze relatie altijd beschermend naar Floris toe geweest. Dat zal altijd wel een beetje zo blijven, maar ik merk dat het nu niet meer nodig is. We kunnen allebei meer onszelf zijn.”
Floris: “Ik ben nog nooit zo gelukkig geweest als nu. Voor mij is mijn leven de laatste jaren pas begonnen, maar toch ben ik er oké mee dat het zo gelopen is. Ik ben dankbaar. Dankbaar voor zaken die voor een ander vanzelfsprekend zijn. De eerste 24 jaar van mijn leven zijn zeker geen weggegooide jaren, hoewel ik wel met een groot probleem heb geleefd. Mijn leven was anders gelopen als ik nu geboren was. Mijn lijden was korter geweest. Dat neem ik mijn ouders overigens totaal niet kwalijk. Ze hebben er nooit bij stilgestaan dat ik in een verkeerd lijf geboren ben.”

Geen sensatiebeluste media

“Simone en ik zijn meerdere keren gevraagd mee te werken aan televisieprogramma’s, maar dat was ons te sensatiebelust. Toch vind ik openheid over dit onderwerp belangrijk. Ik geef liever informatie. Voor mij was het ook dat YouTube-filmpje dat mij de ogen deed openen. Ik deel mijn verhaal in de hoop er bij anderen herkenbaarheid mee te creëren. Hoe eerder het herkend wordt bij kinderen, hoe makkelijker hun weg wordt.
Kinderen van vijf, zes jaar kunnen al heel overtuigd uitspreken dat ze in een verkeerd lichaam zitten. Je hoeft echt niet meteen actie te ondernemen als je zoon een keer met barbiepoppen speelt, maar als je kind herhaaldelijk aangeeft dat hij wil dat zijn piemel eraf gaat, zouden alle alarmbellen af moeten gaan. Zeker bij jongens is een vroege signalering belangrijk. Brede schouders en de baard in de keel door de puberteit zijn onomkeerbaar. Het is geen keuze die je als ouders maakt, het kind geeft het aan.”
Simone: “Ik ben een beetje een rouwproces doorgegaan toen Floor Floris werd. Maar het heeft ons uiteindelijk dichter bij elkaar gebracht. Floris is voor Aaron een bonusvader. Wij zijn twee gelukkige ouders en inmiddels een heel normaal gezin.”
Floris: “Dat is het, het is voor ons allemaal heel normaal. Geen issue meer. Ik ben geen gekkie. Ik ben eindelijk mezelf.”

Tekst: Hester Zitvast