Lotte en haar man lieten de zwangerschap afbreken toen hun kindje Down bleek te hebben

26 juli 2021

Lotte en haar man besloten hun zwangerschap af te breken toen bleek dat hun kindje het syndroom van Down had: ‘De reacties waren zo pijnlijk.’

Soms gebeurt er iets waardoor je in één klap je leven moet omgooien. Iets wat je ogen opent, rust brengt of juist voor het nodige verdriet zorgt. Voor Lotte was dit laatste het geval, toen bleek dat ze zwanger was van een kindje met het syndroom van Down.

Lotte: “Het is nu bijna een half jaar geleden, maar nog iedere dag voel ik intens verdriet. Verdriet om iets wat we zo graag wilden, maar wat niet zo had mogen zijn. Doordat het ‘onze eigen keuze’ was om de zwangerschap af te breken, snapt lang niet iedereen dat ik er alsnog kapot van ben.”

Voorgevoel

“Dolblij waren Koen en ik toen we een positieve zwangerschapstest in onze handen hadden. We hadden al een dochter Olivia van toen een jaar en we wilden niets liever dan haar een broertje of zusje geven. Zelf hebben Koen en ik allebei twee zussen waar we een ijzersterke band mee hebben en dat gunden we Olivia ook. Toch voelde ik me vanaf het eerste moment ook veel bezorgder dan tijdens mijn eerste zwangerschap. Alsof ik diep vanbinnen wist dat het niet goed zat…

Toen er tijdens de eerste echo, met tien weken, een kloppend hartje te zien was, stelde dat me enigszins gerust. Niet veel later vertelden we dan ook aan de mensen om ons heen dat ik weer in verwachting was. De reacties waren geweldig. Iedereen was zo blij voor ons, maar ik kon nog steeds niet helemaal genieten. Er bleef een stemmetje in mijn hoofd die zei dat het weleens niet goed zou kunnen zijn. Ik heb nog steeds geen idee waar dat op gebaseerd was.”

NIPT-test

“Toen ik vijftien weken zwanger was, besloot ik de NIPT-test te doen. Hierbij wordt er via het bloed gescreend op chromosoomafwijkingen. Bij Olivia had ik deze test niet gedaan, maar omdat ik nu zo’n raar gevoel had over de zwangerschap besloot ik nu wel zekerheid te willen. Ruim een week later belde de verloskundige met de uitslag. ‘Er is een afwijking gevonden op trisomie 21, de kans is heel groot dat jullie kindje het syndroom van Down heeft’, hoorde ik haar zeggen. Op dat moment zakte de grond onder mijn voeten vandaan.

Ik belde Koen en hij kwam gelijk naar huis. Huilend viel ik hem in de armen. ‘Ik zei toch dat het niet goed was’, snikte ik. Koen wist niet wat hij moest zeggen, maar hield me heel lang vast. We waren allebei compleet in shock. Natuurlijk is er altijd een kans dat je een kind krijgt dat iets mankeert. Maar in geen van onze families kwamen afwijkingen voor, dus we stonden er eigenlijk niet bij stil. We hadden nog de hoop dat de test fout was, maar ook uit de vlokkentest kwam naar voren dat ons kindje het syndroom van Down had.”

Lina

“Vanaf dat moment moesten we nadenken over wat we wilden met de zwangerschap. We hebben eindeloos zitten wikken en wegen, nachten amper geslapen, heel veel gehuild en ons hardop afgevraagd waar we goed aan zouden doen. Uiteindelijk maakten we de aller moeilijkste beslissing ooit: we besloten dat we de zwangerschap af zouden breken. We gunden onze zoon of dochter een leven dat net zo veel kansen had als dat van leeftijdgenootjes. De wereld is al zo hard voor mensen zonder achterstand, een leven met Down wilden we ons kind besparen.

Met ruim zestien weken werd ik ingeleid. Het was een helse bevalling. Ik kon het emotioneel niet aan dat ons kindje levenloos ter wereld zou komen. Na elf uur werd ons meisje Lina geboren. De periode die volgde was loodzwaar. Dat Koen en ik besloten om de zwangerschap af te breken, betekende niet dat we geen verdriet hadden. Sterker nog: we waren er kapot van. Het deed dan ook heel veel pijn dat ik via via verhalen hoorde van mensen die zeiden dat we een egoïstische beslissing hadden gemaakt. Ook merkten Koen en ik dat bepaalde vrienden niet achter onze keuze stonden. ‘Zijn zieke kinderen dan niet welkom in ‘jouw’ maatschappij en wil je dat er alleen ‘perfecte’ kinderen bestaan?’, vroeg een ‘vriendin’ mij. Die opmerking kwam snoeihard binnen, want nee natuurlijk is dat niet zo.”

Toekomst

“Ik kreeg heel erg het gevoel dat ons verdriet er niet mocht zijn. Toch heeft het me ook in laten zien dat mensen waarvan ik dacht dat het vrienden van ons waren, dat eigenlijk helemaal niet zijn. Anders zou je zo’n opmerking nooit maken. Het afgelopen half jaar was ontzettend zwaar en gun ik niemand. Beetje bij beetje probeer ik mijn leven als moeder van twee nu weer op te pakken. Met één kindje in mijn armen en één kindje in mijn hart, want Lina hoort er ook voor altijd bij.”

Tekst: Lisa Schoenmaker
Om privacyredenen zijn de namen van de geïnterviewden veranderd. De echte namen zijn bekend bij de redactie.