Renate: ‘Waarom lukt het mijn vriendin wel om af te vallen en mij niet?’
20 september 2023
Renate (45, interieurontwerper) kampt al jaren met overgewicht. Ze heeft steeds meer moeite met haar eigen lijf, helemaal nu haar beste vriendin Astrid wél razendsnel gewicht verliest. “Ik voel een jaloezie die ik helemaal niet wil voelen.”
“Gisteren zaten we op een terras, Astrid en ik, gezellig samen te lunchen. We bestelden allebei een salade die zij wel, en ik niet helemaal op at. Ik ben me bewust van iedere calorie op mijn bord en wil niets onnodig mijn mond in stoppen. ‘Zullen we een wijntje doen’, stelde Astrid voor. Het was een prachtige dag, de zon scheen en we hadden verder geen plannen, maar ik wimpelde het voorstel af door te zeggen dat ik van wijn drinken overdag in de avond zo loom word. De werkelijke reden is anders. In een glas wijn zitten zo 100 calorieën en dat is voor haar zo nu en dan misschien geen enkel probleem meer, maar voor mij wel. Ik ben namelijk te zwaar, al jaren.
Eigenlijk ben ik na de geboorte van mijn kinderen, nu 16 en 14 jaar, nooit meer slank geweest. Die eerste jaren had ik het veel te druk om me bezig te houden met iets onbenulligs als wat kilootjes extra. Ik vloog van hot naar her met Lisa en Bob, werkte vier dagen in de week: die vetrolletjes zou ik ooit echt wel kwijtraken. Maar ik raakte ze niet kwijt, het werden er alleen maar meer. Mijn moeder had het al voorspeld. ‘Vanaf je veertigste komt er elk jaar een kilo bij.’ Nou, dat bleek een voorzichtige en ietwat optimistische inschatting. Om weer een gezond gewicht te krijgen, moet er bij mij op dit moment zeker 20 kilo af. En dat lukt me niet. Ik ben geen sporter, hou te veel van lekker eten en heb, denk ik, een trage verbranding. Als ik al een keer met veel pijn en moeite twee kilo kwijtraak, kom ik er binnen een paar weken met gemak drie aan. Het is om moedeloos van te worden.”
Alles geprobeerd
“Mijn man houdt van me om wie ik ben, zegt hij altijd, als ik weer eens een klaagzang over mijn figuur afsteek. Ik snap hem wel. Hij is zelf ook niet de lichtste en als ik weer eens aan het diëten ben, sleur ik hem ook mee in mijn strenge regime. Dan drinken we ’s avonds geen wijn en zet ik geen borrelplank met toastjes en kaas neer in het weekend. Dan moet hij het doen met de welbekende bleekselderijstengel met magere yoghurtdip en pureer ik smoothies van spinazie en fruit. Ik heb ieder dieet geprobeerd. Niets werkt.
De kinderen kennen het patroon inmiddels en moeten er erg om lachen. ‘Hoe lang ga je het dit keer volhouden, mam?’, maken ze me dan belachelijk. Ik sta in ons gezin te boek als de a-sportieve moeder. Lisa en Bob zijn ieder weekend op het hockeyveld te vinden en mijn man is altijd in de weer met zijn racefiets. Ik heb een jaar geleden ook een splinternieuwe fiets gekocht, maar er tot nu toe amper op gereden. Fanatiek bewegen is aan mij niet besteed. De auto pakken is toch een heel stuk makkelijker. Ik laat de hond iedere dag een paar keer uit, dat vind ik meer dan genoeg.
Eind 2020 kwam mijn beste vriendin Astrid met een voorstel. ‘Zullen we samen de strijd tegen de kilo’s aangaan?’, vroeg ze. Ze had zich in de eerste lockdown vooral tegoed gedaan aan uitgebreide maaltijden en had het sporten op een laag pitje gezet, waardoor ze in korte tijd zeker acht kilo was aangekomen. Ook Astrid was nooit de slankste, naast haar voelde ik me tenminste geen dikkerdje.”
Vragen om ellende
“Het leek zo’n goed idee, samen afvallen. Ik zat namelijk net weer in een dip. In zo’n periode vind ik dat niets me staat en zie ik niet Renate in de spiegel, maar een dikke vrouw. Mijn gewicht beheerst dan echt mijn dagen. Om me heen lijkt iedereen slanker dan ik. Ik kan vol afgunst kijken naar een collega bij wie een jurkje wél leuk staat. Of zelfs naar Lisa, mijn puber, die met haar platte buik ieder naveltruitje kan hebben. Absurd dat je daar als vrouw van 45 jaloers op bent…
Toen Astrid voorstelde de strijd samen aan te gaan, had ik voor het eerst in lange tijd weer het gevoel dat het ook voor mij was weggelegd, een slank bestaan. Astrid had ons aangemeld bij zo’n gewichtsconsulente die met eiwitshakes werkt. Ik heb me daar altijd fel tegen verzet, omdat het me helemaal niks leek, weken leven op een paar vieze drankjes per dag. Maar volgens Astrid ging het ons echt helpen. Haar zus was er in no time 17 kilo mee kwijt geraakt en zag er geweldig uit. Mijn man zag het niet zitten. ‘Dat is vragen om ellende’, zei hij. ‘Wat er afvliegt, komt er net zo hard weer aan.’ Maar ik had er geen oren naar. Ik dacht alleen maar aan dat snelle gewichtsverlies en zag mezelf binnen een paar maanden getransformeerd in een vernieuwde Renate. Renate 2.0.
Met toch wel lichte spanning en opwinding in mijn lijf begon ik aan het eiwitdieet. Astrid en ik hadden afgesproken om drie keer per week een wandeling van minstens anderhalf uur te maken. En ik nam me voor mijn fiets onder de stoflaag vandaan te trekken. Al deze inspanningen moesten resultaat opleveren, ik wist het 100% zeker.”
Wég goed humeur
“De eerste weken vlogen de kilo’s eraf. Astrid en ik waren allebei zo gemotiveerd dat we niet drie, maar soms wel vijf keer per week tijd vrijmaakten om samen te wandelen. Ik voelde me met de dag lekkerder in mijn vel zitten. Al na een maand kon ik een kledingmaat kleiner kopen. Soms stond ik wel drie keer per uur voor de spiegel om naar mezelf te kijken. Ik kon het echt! Ik viel eindelijk echt af.
Maar toen kwam toch weer de klad erin. Ik miste écht eten en de shakes begonnen me meer en meer tegen te staan. Ik verloor mijn goede humeur. Het afvallen ging ook niet meer zo snel als in het begin. Als ik de kinderen zag genieten van opgebakken aardappeltjes bij het avondeten of een lekker broodje tijdens de lunch, werd ik ontzettend chagrijnig. Ik wilde dat ook. Ik wilde weer wijn drinken met mijn man ’s avonds. Ik snakte naar toastjes met kaas of een plak zelfgebakken cake bij de koffie.
Het eiwitdieet brak mij op, maar Astrid niet. Die ging steeds fanatieker bewegen en verruilde de shakes geleidelijk voor een gezond en gematigd eetpatroon. Ik trok de stekker eruit, tot mijn eigen grote teleurstelling. Ik baalde van mijn complete gebrek aan ruggengraat, maar ik miste het lekkere eten zó dat de kilo’s er in rap tempo weer aankwamen. De kleding die ik in een kleinere maat had gekocht ging weer strakker zitten, totdat ik alles maar in een tas op zolder zette. Uit het zicht.
De complimentjes verstomden. In het begin prees iedereen me om het verlies aan kilo’s. ‘Wat zie je er geweldig uit’, kreeg ik dan bijvoorbeeld te horen. Want zo werkt het: mensen vinden dat je er goed uitziet als je slank bent of slanker wordt. Ook al doe ik nu nog zoveel moeite met mijn haar en make-up, niemand die er meer iets van zegt. Astrid krijgt ondertussen wel complimentjes. En niet zelden in mijn bijzijn. Ik voel me dan nog dikker. En heel ongelukkig.”
Bourgondiër
“De buitenwereld krijgt mijn pijn niet te zien. Ik roep om het hardst dat het niets was voor mij, zo streng lijnen. ‘Ik ben een bourgondiër, dit past veel beter bij me’, beweer ik stellig. En hoewel dat eerste 100% de waarheid is, had ik graag gehad dat ik naast mijn bourgondische leefstijl een hoge verbranding had, om maar eens iets te noemen. Of dat ik wel sportief was aangelegd, waardoor ik in elk geval toch nog in shape bleef, naast het vele eten. Maar dat zit er niet in. Dit is hoe ik ben.
Ik ben jaloers op Astrid, dat geef ik eerlijk toe. Ze heeft een transformatie ondergaan, ze straalt echt. Naast haar ben ik het lelijke eendje, vind ik dan. Dat gevoel is mij niet onbekend trouwens, het zit in me. Als kind vergeleek ik mezelf ook altijd al met anderen. Ik had een bloedmooi nichtje, naast wie ik altijd compleet verschrompelde. Als we bij elkaar logeerden, deed ik niets dan mezelf in gedachten naar beneden halen. Het gras was altijd groener bij de buren in mijn ogen. Ik mis al mijn hele leven een stukje zelfvertrouwen, iets wat ik compenseer met een grote mond. Mensen moesten eens weten hoe ik me voel of hoe ik over mezelf denk.
Mijn vriendschap met Astrid is aan het veranderen, merk ik. Ik mijd haar de laatste tijd steeds meer. Ik heb geen zin om dat gezellige wijntje op het terras met haar te drinken. Dat zij er wel zonder schuldgevoel van kan genieten, vind ik lastig te verkroppen.”
Hopen op acceptatie
“Mijn man zei laatst dat ik er goed aan zou doen nooit meer te lijnen: ‘Accepteer jij jezelf nou eens. Dat zou al zóveel schelen.’ Hij is de enige die echt ziet wat er bij mij onder de oppervlakte leeft. Maar jezelf accepteren zoals je bent is makkelijker gezegd dan gedaan. Soms hoop ik dat Astrid een terugval krijgt. Dat ze ook weer aankomt en we weer meer elkaars gelijken zijn. Ik schaam me voor die gedachte. Ze heeft nu een gezond gewicht en daar werkt ze hard voor. Waarom zou ik mijn vriendin dat misgunnen?
Het is ook meer dat ik het mezelf ook zo gun. Ik had graag de kracht gehad dat ik het ook vol kon houden. Dat ik ook eens met tevredenheid naar mezelf kon kijken. Maar misschien heb ik er meer aan om aan de slag te gaan met wat mijn man stelt. Mezelf accepteren. Ik ben meer dan dat gewicht op die weegschaal of die kledingmaat. Misschien is Astrid wel jaloers op mijn te gekke baan of op de band die ik met mijn kinderen heb. Je weet het niet, dat soort emoties delen mensen niet snel met elkaar. Jaloezie mag wat mij betreft als gevoel voorgoed uit het leven verdwijnen. Het brengt je niets, alleen maar ontevredenheid.”
Tip van de redactie
De bestseller Afvallen met gezond en vooral lekker eten bevat 8 complete weekmenu’s, 40 heerlijke recepten en een schat aan informatie over afvallen in het algemeen. Volg de weekmenu’s, proef de recepten en ontdek zelf hoe je afvallen en lekker eten perfect met elkaar kunt combineren. Voor meer info klik op onderstaande button.
Afvallen met gezond en vooral lekker eten
Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een digitaal abonnement op Vriendin.
