Esmee: ‘Ons derde kind wordt weer een zoon, stiekem vind ik dat jammer’

23 september 2021

Hoewel Esmee dolgelukkig is met haar twee gezonde zoons en de baby in haar buik, zit haar diep van binnen toch iets dwars: het liefst had ze dit keer een meisje willen krijgen. “Het beeld dat ik altijd in mijn hoofd had zal er in werkelijkheid nooit komen.”

Esmee: ‘Ik heb mijn verhaal nog nooit eerder verteld. Zelfs mijn beste vriendin, moeder, zus of man weet niet dat ik hiermee zit en als ik het ze wel zou vertellen, weet ik zeker dat ze het keihard afkeuren. Nee, ik ben er zelf ook niet trots op, maar het is wel wat het is. Diep in mijn hart ben ik teleurgesteld dat ik weer in verwachting ben van een zoon.’

‘Als kind wist ik altijd al dat ik moeder wilde worden. Ik schoof ook nooit onder stoelen of banken dat ik heel graag een meisje wilde. Ik ben ook van mening dat je die voorkeur gewoon mag uitspreken. Het is namelijk niet dat ik minder van mijn zoons hou, ik ben stapelgek op ze en zou ze voor geen miljoen inruilen. Het leek me alleen als kind al zo leuk om lekker te tutten met je eigen dochter. Ik kom zelf uit een meidengezin en genoot ook altijd zo van de beautydagjes, het uren shoppen en de nachtjes weg met mijn moeder. Het leek me toen al fantastisch om dat later ook met mijn eigen dochter te kunnen doen.’

Vigo

‘Nadat ik twee jaar getrouwd was met mijn man, besloten we voor een kindje te gaan. Om me heen heb ik bij meerdere vrouwen gezien dat zwanger worden niet vanzelfsprekend is, dus ik was dolblij toen ik al na vier maanden een positieve test in mijn handen had. Ook mijn man kon zijn geluk niet op. Ik telde de weken af tot de twintigwekenecho omdat ik dan eindelijk los kon gaan met leuke kleertjes, de babykamer en het geboortekaartje.

Toen de verloskundige vertelde dat alles er goed uit zag, maakte het geslacht me eigenlijk niet meer uit. Er viel een last van mijn schouders en toen ze vertelde dat er een jongetje in mijn buik groeide, was ik dolgelukkig. Die middag gingen mijn man en ik gelijk de stad in en kochten we de leukste kleertjes voor ons zoontje.’

Tweede zoon

‘Het moment dat Vigo op mijn buik werd gelegd, zal ik nooit vergeten. Ik was op slag verliefd. Hij was het liefste, kleinste en mooiste jongetje dat ik ooit had gezien. We waren ontzettend gelukkig met zijn drieën en mijn man en ik genoten intens van het ouderschap. Toen Vigo anderhalf jaar oud was, besloten mijn man en ik voor een tweede kindje te gaan. Ook nu was ik weer binnen een half jaar zwanger.

Tijdens mijn tweede zwangerschap merkte ik iets meer aan mezelf dat ik wel heel leuk zou vinden als het een meisje zou worden. Ik probeerde die gedachte meteen weg te stoppen, want ik voelde me direct schuldig tegenover het kindje in mijn buik. Toen we hoorden dat Vigo een broertje zou krijgen, was ik natuurlijk heus wel blij. Vooral voor hem vond ik het geweldig. Zelf heb ik altijd ontzettend veel aan mijn zussen gehad, en het leek me heel mooi als Vigo en zijn broertje ook veel aan elkaar zouden hebben. Toch bleef het door mijn hoofd spoken dat de kans heel klein zou zijn dat ik ooit een meisje zou krijgen. Mijn man en ik zagen altijd een gezin met twee kinderen voor ons.’

Mitch

‘Toen Mitch werd geboren overviel me meteen weer hetzelfde gevoel als bij Vigo. Ik was onbeschrijfelijk trots en helemaal in de wolken. Ook Vigo was door het dolle met zijn broertje en overlaadde hem met kusjes en knuffels. We voelden ons ontzettend rijk met twee lieve, prachtige en vooral gezonde jongens.

Toen mijn man ruim een half jaar geleden vroeg hoe ik over een derde kindje dacht, maakte mijn hart direct een sprongetje. Ik kan niet ontkennen dat het gelijk door mijn hoofd schoot, dat er dan toch een kans in zou zitten dat ik een dochter zou krijgen. Begrijp me niet verkeerd, dat was absoluut niet de reden waarom we uiteindelijk voor een derde zijn gegaan. We voelden gewoon dat we nog heel veel liefde over hadden en ons gezin nog niet compleet was.’

Derde zoon

‘Binnen twee maanden was ik zwanger en omdat ik nu honderd procent zeker wist dat dit de laatste zwangerschap zou zijn, dwaalde mijn gedachten steeds vaker af naar hoe het zou zijn om een dochter te hebben. Ik merkte dat ik toch wel echt een duidelijke voorkeur begon te krijgen en hoopte heel erg op een meisje.

Natuurlijk was de gezondheid ook nu het allerbelangrijkste dus toen tijdens de twintigwekenecho bleek dat ook dit kindje perfect groeide, was ik uiteraard weer opgelucht. Toch kan ik niet ontkennen dat ik heel erg heb gehuild toen bleek dat we weer een zoon zouden krijgen. In de verloskundige praktijk hield ik me nog groot, maar toen ik in de avond alleen thuis was liet ik mijn tranen de vrije loop. Ik realiseerde me dat het beeld dat ik altijd in mijn hoofd had er nooit in werkelijkheid zal komen.

Ja, ik ben ontzettend dankbaar en ik kijk vooral naar wat ik wel heb in plaats van niet. Ik weet ook honderd procent zeker dat wanneer dit kindje op mijn borst wordt gelegd ik er helemaal niets minder van zou houden, dan wanneer het een meisje zou zijn. Maar toch ben ik soms ook een beetje verdrietig om dat wat er niet is. Daar voel ik me dan tegelijkertijd ontzettend schuldig over, want ook een jongensmama zijn is geweldig. Maar alle emoties en gevoelens maken deze zwangerschap een extra rollercoaster.’

Tekst: Lisa Schoenmaker