Het spookte in Romy’s huis: ‘Iemand had zich hier van het leven beroofd’

15 november 2021

Twee jaar geleden kochten Romy (27) en Tristan (29) een verwaarloosd huis. Al snel kwamen ze erachter dat het er spookte. Zo hoorden ze geluiden en knipperden er lampen. Pas na een spirituele reiniging kwam er rust.

“Een koude windvlaag langs mijn gezicht als ik rustig in bed lag. Onze kat die vaak naar een bepaald punt op de muur keek zonder dat we hem daar vanaf konden brengen. Lampen in de woonkamer die ineens knipperden of uitvielen. Kloppende en tikkende geluiden en geheimzinnige schaduwen… Er gebeurden hele vreemde, spooky dingen in ons huis. Zaken waarvoor Tristan en ik lang naar logische verklaringen zochten, maar die op den duur steeds irritanter en enger werden. Toen ik ook een verhaal van mijn buren hoorde, werd het mysterie nog groter. Uiteindelijk zag ik geen andere oplossing dan professionele spírituele hulp.”

Buitenkansje

“In maart 2019 zetten Tristan en ik onze handtekening onder het koopcontract van een prachtig dijkwoninkje. Het was nog net voor de enorme huizengekte, maar ook toen was er al sprake van krapte op de markt. Zeker als het ging om betaalbare eengezinswoningen. Stomtoevallig fietsen we op een zondag langs deze wijk en zagen het huis te koop staan. Zoiets stond al jaren op mijn verlanglijst. Het huis was nog net binnen ons budget, zag ik toen ik op Funda googelde. Het was een ‘opknapper voor de klusser met twee rechterhanden’, stond er in de omschrijving. Met een handige vader en vriend leek me dat geen probleem en als we de eerste jaren niet op vakantie gingen, konden we ons dit huis prima veroorloven.
De makelaar vertelde eerlijk dat de woning al een tijd leeg stond. Bijna niemand van de kijkers kon door de enorme bende heen kijken en haakte af op het achterstallig onderhoud. Er had een man alleen gewoond die niet veel gaf om hygiëne. Dat klopte. Werkelijk elke ruimte was vies en compleet uitgewoond. Maar Tristan en ik zagen het als een buitenkansje en waren door het dolle van vreugde toen ons bod werd geaccepteerd.
Op 1 juli kregen we de sleutel. We trommelden een groep vrienden op om te slopen, poetsen en schilderen en Tristan en mijn vader zorgden voor een nieuwe keuken en badkamer. Vier maanden later was het huis bewoonbaar en helemaal naar onze zin. Ik was dolgelukkig.”

IJskoude hand

”Het enige jammere waren de gekke geluiden en gebeurtenissen in huis. Mijn vader hoorde het ook en lachte dat we een huisgeest hadden, maar Tristan en ik geloofden daar niet in. We zijn van het nuchtere soort. We staan met de voeten in de klei, zeg ik altijd. We geloven niet in paranormale zaken, niet in een paradijs na de dood, niet in een almachtige die de wereld bestuurt. Toch gebeurden er dingen in ons huis waarvoor we geen verklaring hadden. Zoals die keer dat we rustig op de bank zaten te Netflixen en ineens alle lampen in de woonkamer uitfloepten. Tristan controleerde de meterkast, maar zag geen afwijking. En na twee minuten sprong alles weer aan. Een elektriciteitsnetwerkprobleem, dacht Tristan.
Ik werd er wel zenuwachtig van. Zeker omdat dit niet de eerste keer of het enige was. Ik geloofde dan wel niet in het bovennatuurlijke, maar bijna elke avond was er wel iets geks. Ik kreeg steeds meer het gevoel dat er is iets niet pluis was, alleen kon ik het niet benoemen. Ons huisje was superleuk en helemaal naar onze wens opgeknapt, maar als ik thuiskwam uit mijn werk en binnenstapte, kreeg ik toch een unheimisch gevoel.
Tristan had dat veel minder. Hij zag natuurlijk wel eens een lamp of de televisie knipperen, maar hij weet dat aan zwakke bedrading. Niet alles was immers vernieuwd. Ook de piepjes en het geklop vond hij niet verontrustend. Dat paste bij het beeld van een oud huis, zei hij.
Maar ik typeerde het steeds meer als een spookhuis. Onze kat deed ook anders dan anders. Hij staarde uren naar een denkbeeldige muis, zoals ik grapte, of sprong ineens schichtig op en rende dan pijlsnel de kamer uit. En een keer, midden in de nacht, was ik wakker geworden van een ijskoude hand in mijn gezicht. Tenminste, het zou vast een droom zijn geweest, maar het voelde levensecht. Daarna lag ik uren wakker.” 

Zelfdoding

“We woonden er al drie maanden toen we pas echt kennismaakten met onze buren. Vlak nadat we de sleutel hadden gekregen, hadden we ons wel even vluchtig voorgesteld. En als we elkaar zagen, zwaaiden we enthousiast. Maar we waren steeds te druk geweest voor een echt gesprek. Nu we helemaal op onze plek zaten, wilde ik die contacten goed aanhalen. Met een fles prosecco en bos tulpen gingen Tristan en ik bij onze meest directe buren langs om ons voor te stellen en excuses te maken voor de bezorgde overlast.
Links woont een aardig ouder stel met vier chihuahua’s. Zij namen onze cadeautjes in ontvangst, maar vroegen ons niet binnen. Onze buren rechts, Hans en Anthony, nodigden ons meteen uit voor een borrel. Terwijl we bij hen aan de keukentafel zaten, informeerden ze of wij misschien de afschuwelijke geschiedenis kenden van de eerdere bewoner van onze woning. Toen we verbaasd ontkenden, wilden ze het eerst niet vertellen om ons niet te laten schrikken. Pas toen we aandrongen kregen we het verhaal te horen en viel de puzzel van ons ‘spookhuis’ voor mij in elkaar.
Ze vertelden dat er voor ons een bejaarde man alleen had gewoond. Een beetje een kluizenaar. Niemand kon echt contact met hem krijgen, hij zei nooit gedag terug. Ze zagen er ook nooit visite of familie. Toen de man overleed, duurde het drie weken voordat de politie dat had ontdekt, en ook alleen omdat de buurman met de vier hondjes aan de bel had getrokken. Hij had de man al een tijd geen boodschappen zien doen en had gemerkt dat er altijd licht brandde in huis. Uiteindelijk bleek dat de man zelf een eind had gemaakt aan zijn leven. Heel verdrietig.
Hans en Anthony vonden het vreselijk en voelden zich nog steeds schuldig dat ze nooit bij de man binnen waren gegaan. Als ze hadden geweten dat hij depressief was geweest, hadden ze hem hulp willen bieden. Volgens hen kwam het ook door de zelfdoding dat het zo lang duurde voordat het huis werd verkocht. Het had veel mensen en buurtbewoners tegengehouden. Maar Tristan en ik wisten dus van niks. Onze makelaar had helemaal niets verteld. Hij had alleen gezegd dat het geen populair object was, omdat kijkers afknapten op de staat van de woning. Hij had niets gemeld over het persoonlijke drama dat zich daar had afgespeeld.”

Groter mysterie

“In eerste instantie wilde ik daarover nog klagen bij het makelaarskantoor. Volgens mij hadden zij een meldingsplicht, maar ik had geen zin in een hoop gedoe of een rechtszaak en bovendien wel iets anders aan mijn hoofd. Want nu ik dit verhaal kende, werd het mysterie van de gebeurtenissen in ons huis nog groter. Ik vertelde Hans en Anthony enkele voorbeelden van de onverklaarbare zaken en zij geloofden sterk dat het de kluizenaar was die bij ons kwam spoken. Zelf had ik ook weleens gelezen over mensen die tussen hemel en aarde bleven hangen als ze niet goed waren gestorven.
Hans was er heilig van overtuigd en raadde me aan om ons huis spiritueel te laten zuiveren. Tristan vond dat onzin. Voor hem was dat echt een brug te ver. We hadden weliswaar een huis met geluiden, dat ontkende hij niet, maar die geluiden hoefden niet per se van een klopgeest te zijn. Hij wilde er eigenlijk ook niets meer over horen.
Voor Tristan was het dan klaar, voor mij nog lang niet. Vanaf het moment dat ik wist dat iemand zich ergens in ons huis van het leven had beroofd, sliep ik geen nacht meer lekker. Hans en Anthony wisten de exacte plek niet, maar ik vermoedde dat het in de slaapkamer was gebeurd, want daar voelde ik de meeste koude rillingen.
Ik wilde niets achter Tristans rug om doen, maar nadat ik op een ochtend mijn computer opstartte en die spontaan een kerstliedje begon af te spelen, kon ik het niet langer meer uithouden. Dit was wederom iets bizars. Er stond Spotify op mijn laptop, maar ik had nergens op gedrukt en zeker niet op kersthits. Er moest nu echt iets veranderen, anders wilde ik desnoods verhuizen, hoe fijn en mooi onze woning verder ook was.”

Salie en kristallen

“Buiten Tristan om zocht ik op internet naar mediums die huiszuiveringen konden uitvoeren. Onder het mom: baat het niet, dan schaadt het niet, boekte ik een ‘paranormaal healer’. Een vrouw die gespecialiseerd was in zogenaamde ‘negatieve entiteiten’, in mensen die niet goed waren overgegaan. Ik vond het nog steeds heel erg hocus pocus, maar ik wilde er vanaf en zag dit als mijn enige kans.
Het medium bleek geen ‘moderne heks’, maar een leuke jonge vrouw die met een schelp salie alle kamers afging en daar een spreuk mompelde. Ze legde uit wat ze deed: ze vroeg de overleden man met liefde naar het licht te gaan. Op vriendelijke, maar dringende toon stuurde ze hem naar boven. Ze zei dat de tijd op aarde voorbij was en dat het nu taak was naar de geestenwereld over te gaan. Na ongeveer een uurtje was ze klaar en gaf mij nog wat bergkristallen die ik op mijn nachtkastje moest leggen. Ze had zelf ook een sterke aanwezigheid in de slaapkamer gevoeld. En na betaling van vijftig euro vertrok ze weer.
Ik vond het toch steeds ongelofelijk wat ik had gezien, maar hoopte dat het zou helpen. Nog dezelfde avond bleef het doodstil. Ook voelde ik geen kou meer in de slaapkamer. Natuurlijk, het kan allemaal toeval zijn. Maar ook de dagen erop waren er geen rare piepjes, geluiden en windvlagen. Zelfs de kat bleef gewoon in zijn mandje liggen en staarde niet langer meer uren voor zich uit.
Uiteindelijk heb ik Tristan wel verteld over het medium. Hij is nog steeds niet helemaal overtuigd en wantrouwt het paranormale, maar geeft wel toe dat het een stuk rustiger is. Als ik een verhaal als dit een paar jaar geleden had gelezen, had ik het ook niet geloofd, maar ik heb met eigen ogen gezien wat deze vrouw deed en wat het effect ervan was. Ik heb ook zoiets van: vraag niet hoe het kan, maar geniet ervan. Ik ben super happy in onze woning en slaap weer als een baby. Zowel voor de overleden man als voor mezelf vind ik het fijn dat er een stuk minder gespookt wordt in huis.”

Tekst: Joan Makenbach. Om privacyredenen zijn alle namen veranderd, De echte namen zijn bekend bij de redactie.​​​​​​
Foto: Getty Images