Carola heeft spijt van haar scheiding: ‘Ik dacht: wat heb ik gedaan?’

27 september 2023

Het leven met Niels vond Carola (36) maar saai. Ze besloot van hem te scheiden. Nu, anderhalf jaar later, zou ze zo naar het saaie bestaan met Niels willen terugkeren.

Carola: “Niels en ik waren zo’n stel dat op een bepaald moment een instituut wordt. Je kunt je gewoon niet voorstellen dat het ooit omvalt. Al jaren bij elkaar, zeer steady, nooit echt grote problemen, gewoon een doorsneegezin. Vriendinnen klaagden constant over hun man, ik kon eigenlijk nooit echt wat verzinnen.
Niels is een geweldige vader, hield overduidelijk van mij, flirtte niet met anderen en deed zeker de helft van het huishouden, misschien nog wel meer. Hij dronk ook amper, was niet uitgedijd en ging niet met zijn vrienden naar de kroeg om mij vervolgens de dag erna aan mijn lot over te laten met de kinderen – iets wat de mannen van mijn vriendinnen kennelijk regelmatig deden.
Hij had een stabiele baan bij een timmerbedrijf, al jaren. We hadden geen wereldinkomen, maar met mijn baan als ambulant hulpverlener erbij was het zeker genoeg om van rond te komen. Op papier was dit een prima leven. Of eigenlijk wel meer dan dat. Maar weet je wat het ook was? Het was, zo zei mijn gevoel met elk jaar dat op deze manier verstreek, ook dodelijk saai.”

Avontuur

“Ik leerde Niels kennen toen ik 29 was, iets meer dan een jaar later was ik zwanger. Ik had al bij de eerste date het gevoel: met deze man kan ik kinderen krijgen. Dat had ik bij mijn vorige relaties nooit. Ik viel op avontuurlijke losbollen, met een ondeugende lach en de actie in hun ogen. Types die op zondagochtend verzonnen dat ze zin hadden om te skiën, waarop we dezelfde avond nog incheckten in een hotel in Oostenrijk. Of die zomaar hun hele hebben en houden verkochten om naar het buitenland te vertrekken. Binnen een week.
Overbodig om te zeggen dat zulke relaties geen standhielden, maar het idee erachter trok me wel aan. Je impulsen volgen, je gevoel achterna. Geen zorgen voor morgen. Zelf ben ik niet echt zo, vandaar dat die mannen waarschijnlijk iets in me losmaakten dat ik interessant vond. Maar altijd wist ik wel dat ik niet mijn hele verdere leven met zo’n soort man zou delen.
Niels was, heel cliché, de klusjesman. De huurbaas die ik destijds had, had hem gestuurd om iets in huis te repareren. Ik viel op zijn vrolijke ogen en zijn lieve lach. We raakten aan de praat en voelden allebei een enorme klik. Twee weken later kwam hij terug om zijn klus af te maken. Ik trok de stoute schoenen aan en vroeg zijn nummer. Een week later hadden we onze eerste date. Eigenlijk ging het vanaf dat moment heel natuurlijk en toen ik noodgedwongen mijn huis uit moest, besloten we samen iets te kopen. Het was duidelijk: wij zouden samen oud worden, eerst samen, later met onze jongens Jasper en Rik, nu 6 en 4.
Het vaderschap veranderde Niels. Hij had altijd al een groot verantwoordelijkheidsgevoel, maar nu leek dat soms door te slaan. Dan was hij ronduit panisch als het op de jongens aankwam. Zo wilde ik graag op reis naar Azië – ik had gehoord dat Thailand met kinderen prima te doen is. Maar hij keek me aan alsof ik knettergek was. Die vakantie brachten we een week door in een Limburgs huisjespark. Dat vond Niels spannend genoeg.”

Gezapig

“Zo was er meer. Onze relatie ging van rustig naar ronduit gezapig. Niels bleef het liefst thuis, met de kinderen de deur uit vond hij gedoe. ’s Avonds wat drinken met vrienden, hij begon te zuchten als ik het vroeg. Wat was er mis met samen op de bank een film kijken? Samen een gesprek voeren met een wijntje erbij hoefde van hem ook niet. Dan ging hij liever Star Wars kijken of gamen.
Ambitie had hij niet, initiatief ook niet. Ik kan hem dat eigenlijk niet verwijten, want zijn karakter is nu eenmaal zo. En ik viel op hem vanwege zijn rust, dus oneerlijk is het wel, dat ik zes jaar later diezelfde rust niet meer trok. Ik merkte dat ik ruzie ging zoeken, gewoon om de boel op te schudden. In de hoop dat hij veranderde, al wist ik dat dat niet alleen onbegonnen werk was en ook niet fair.
Toch kon ik mezelf niet echt tegenhouden. Ik was 35 en leidde het leven van een bejaarde. Als ik met vriendinnen uit eten ging, keek Niels moeilijk. Waarom geld uitgeven aan sushi terwijl thuis de sperzieboontjes op tafel stonden? Hij vond het bovendien niet gezellig dat ik weg was. Seks hadden we amper. Niels was meestal moe.
Bijna drie jaar geleden trok ik bij Niels aan de bel. Ik zei dat ik hoopte dat we konden kijken hoe we onze relatie wat spannender konden maken. Hij begreep niet wat ik bedoelde: we hadden het toch goed samen? Om mij een lol te doen, liet hij zich overhalen tot relatietherapie, maar al die twaalf sessies lang bleef hij een houding houden van: wat doe ik hier?”

Rustig en beheerst

“Corona was de doodsteek. In de eerste lockdown kon er niets meer en werkten Niels en ik allebei veel vanuit huis. Ik sowieso. Hij deed alle werkvoorbereidingen, de tekeningen en wat hij niet ter plekke hoefde te doen vanaf de keukentafel. Vrienden, familie… we zagen niemand meer. Heerlijk, vond Niels. De hel, vond ik. Ik had het gevoel dat ik verpieterde.
Toen alles rond de zomer weer wat openging, besloot ik: het is klaar. Ik ben te jong om als tachtigjarige te leven. Natuurlijk nam ik die beslissing niet lichtzinnig, ik zou immers ons gezin opbreken. Maar ik wilde ook dat de jongens een gelukkige moeder zouden hebben en dat was ik niet. Ik zei tegen Niels dat het zo niet verder kon, hij zei dat hij mijn beslissing zou respecteren. Natuurlijk, ik had niet anders verwacht. Rustig, beheerst, bedachtzaam – typisch Niels.
Ik vertrok naar een vriendin met een extra huisje in de tuin, dat vanwege corona amper werd verhuurd. Niels bleef in ons huis wonen. We deelden de tijd met de jongens. Dat was het dan. Geen drama, geen ruzies, Niels reageerde gelijkmatig als altijd. Ik voelde verdriet voor de kinderen, maar grote opluchting voor mezelf. Weg uit de aanleunwoning, zei ik gekscherend. Ik voelde me bevrijd.”

Eenzaam

“Het probleem met een bevrijd gevoel is alleen dat het een piek is. Een hoge piek, dat wel. Die zomer leefde ik me helemaal uit. Ik ging feesten met vriendinnen, voor zover de maatregelen dat toelieten. En net zo makkelijk ging ik in mijn eentje op stap. Naar een museum bijvoorbeeld, iets waar Niels niets mee heeft. Natuurlijk had ik dat ook kunnen doen toen we nog samen waren, maar doordeweeks was ik druk met werk en kinderen en in het weekend kwam het niet bij me op.
Op die piek van mijn bevrijding wilde ik me ook geliefd voelen. Begeerd. Dat lukte, ik had de ene man na de andere in mijn bed. En heerlijk vond ik het dat ze de volgende ochtend weer weggingen. Ik was ervan overtuigd dat ik een geweldig leven had. En dat was ook zo. Voor een paar maanden.
Toen het najaar inviel, begon de roes zo’n beetje te verdwijnen. Niels had me uitgekocht uit het huis en ik kon op zoek naar iets voor mezelf, maar bij elke bezichtiging werd ik treuriger. Niet vanwege de huizen, maar vanwege mijn vooruitzicht. Dit zou het dus zijn. Ik, in mijn eentje, de helft van de tijd alleen, de helft met mijn kinderen. Na de losbandige zomer was mijn verlangen zowel op het gebied van feesten als op het gebied van mannen ook wel gesust. Een van de laatste keren dat ik seks had met een man ging het me zelfs tegenstaan. Zo’n voorbijganger in bed, zonder enige emotionele connectie. Waar was ik mee bezig?
Tegen de tijd dat het nieuwe jaar aanbrak, werd mijn gevoel steeds sterker. Ik was vaak eenzaam, mijn vriendinnen hadden relaties. Andere mannen wilde ik niet meer. Ik schaamde me om het toe te geven, maar ik ging twijfelen. Had zelfs spijt van de scheiding. Was het dan echt zo verschrikkelijk geweest met Niels? Was ik niet veel te snel vertrokken? Ons leven samen, dat me zo had benauwd, kwam me ineens voor als iets om te koesteren. Een lieve man, twee geweldige kindjes, een rustig bestaan… Hoe had ik dat nou gedag kunnen zeggen?”

Onbereikbaar

“Ik sprak Niels nog vaak vanwege de jongens. Hij had de scheiding goed opgenomen, nooit had hij een scène getrapt of geprobeerd het mij moeilijk te halen. Alles was al afgehandeld, inclusief het ouderschapsplan. De inkt daarvan was amper droog toen ik, min of meer in een opwelling, zei: ‘We hadden het toch wel goed samen.’ Ik weet eigenlijk nog steeds niet wat ik had verwacht. Of gehoopt. Misschien wel dat Niels zou zeggen: laten we het nog een keer proberen. Maar dat zei hij niet. ‘O, dat wilde ik je nog vertellen’, waren zijn woorden. ‘Ik heb iemand ontmoet.’ En zo bleek hij, al iets meer dan een halfjaar na onze scheiding, voorgoed onbereikbaar te zijn voor mij.
Verschrikkelijk vond ik het. Ergens had ik al bedacht dat Niels mij terug zou nemen. Dat hij me zou vergeven, zo grootmoedig is hij wel. Nu pas realiseer ik me hoe egoïstisch dit is. Eerst iemand de deur wijzen met een bak verwijten over wat er allemaal niet deugt, dan verwachten dat hij als een trouw hondje op mij zou wachten tot ik terug zou keren. Zo werkt het niet, zelfs niet bij iemand als Niels, die trouwheid zo’n beetje op zijn voorhoofd getatoeëerd heeft staan.
Die avond huilde ik zo hard. Wat had ik gedaan? Alles wat wij hadden, had ik te grabbel gegooid voor mijn eigen onrust. Natuurlijk had Niels een ander, ik had hem toch de deur gewezen? Ik gunde het hem ook, een man als hij verdient een leuke vrouw. Iemand die hem daadwerkelijk op waarde weet te schatten. Nu, sinds ik me realiseer wat ik heb weggegooid, zou ik diegene misschien wel kunnen zijn. Je weet immers pas wat je had, als je het kwijt bent. Maar mijn kans is verkeken. En ik heb alleen mezelf om boos op te zijn.”

Tekst: Mariëtte Middelbeek.

Tip van de redactie

In dit boek laat Eveline Jurry zien dat je positief uit een scheiding kunt komen. Een scheiding is bijzonder ingrijpend. Voor jezelf, voor je kinderen, familie en vrienden. ‘Positief Scheiden’ zijn twee woorden die totaal met elkaar in tegenspraak lijken te zijn. Toch kán het en dit boek laat je zien hoe je het doet. Voor meer informatie klik op onderstaande button.

Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een digitaal abonnement op Vriendin.