Home
Persoonlijke verhalen
Miranda: ‘Mijn vriend weet niet dat ik getrouwd ben’

Miranda: ‘Mijn vriend weet niet dat ik getrouwd ben’

28 september 2023

Er was elke keer wel een reden voor Miranda (38) om haar scheiding uit te stellen. En nu heeft ze de man van haar leven ontmoet, al weet hij niet dat ze nog getrouwd is.

Miranda: “Vorige week was ik bij Job toen ineens de bel ging. Ik schrok, zoals ik de hele tijd schrik als ik bij Job ben. Wanneer zijn telefoon gaat, wanneer we een bekende tegenkomen op straat en al helemaal wanneer er iemand voor zijn deur staat. Hij keek via zijn telefoon op de camera van de deurbel en zei vrolijk: ‘Hé, mijn moeder! Nou, dan heeft het zo moeten zijn, hè, dat jullie elkaar ontmoeten!’ En daarna liep hij naar de deur om haar binnen te laten. Ik raakte in paniek. Job wil niets liever dan mij aan zijn ouders, familie en vrienden voorstellen als zijn nieuwe vriendin, daar heeft hij het al weken over. Hij weet alleen niet dat theoretisch gezien niet mijn vriend is, maar mijn minnaar.
‘Waarom heb ik er zo’n puinzooi van gemaakt?’ verzuchtte ik een paar dagen eerder nog tegen een van mijn weinige vriendinnen die mijn situatie kent. Het antwoord op die vraag is even simpel als pijnlijk voor mij: omdat ik laf ben geweest. Omdat ik verliefd ben geworden op Job en mezelf heb laten meeslepen door mijn gevoel, zonder eerst de relatie waarin ik al zat, netjes uit te maken. Omdat ik er dom genoeg voor gekozen heb om Job niet te vertellen dat ik niet single was was toen wij wat kregen. En omdat ik nu, vier maanden nadat Job en ik voor het eerst zoenden, niet meer terug kan. Ik kan moeilijk zeggen: ‘O trouwens, ik ben getrouwd en woon samen, had ik dat niet gezegd?’ Dan ben ik Job kwijt, dat weet ik zeker. En dat is het laatste wat ik wil, want ik ben zo verliefd op hem. Met hem klopt het gewoon, ik heb sterk het gevoel dat ik de man heb gevonden met wie ik oud ga worden. Alleen heb ik aan de andere kant ook nog Marco, met wie ik al bijna negentien jaar samen ben, waarvan tien jaar getrouwd. Ons huwelijk is gevoelsmatig al heel lang voorbij, maar wettelijk niet. En we wonen ook nog samen. Job weet alleen niet beter dan dat Marco en ik al meer dan een jaar gescheiden zijn.”

Hypocriet

“Ik was negentien toen Marco en ik iets kregen. Hij was 21. Ik ben dit jaar dus precies mijn halve leven samen met hem. Ik had ons huwelijk allang moeten verbreken, dat weet ik ook wel. We delen niets meer, behalve ons verleden. Ik durf mijn hand er niet voor in het vuur te steken dat hij me nooit heeft bedrogen. Eén keer vond ik nadat hij op een vriendentrip was geweest een string tussen zijn wasgoed. Foutje van de wasserette van het hotel, zei hij schouderophalend. Ik geloof hem niet, maar kan moeilijk principieel gaan doen als hij een affaire zou hebben. Dat zou ontzettend hypocriet zijn.
De eerste jaren van onze relatie waren geweldig en vormden lange tijd het fundament waarop we dreven. Marco liet me zien dat de wereld niet eng is en dat het leven iets is om van te genieten. Ik wil er niet te veel over uitweiden, maar ik heb geen fijne jeugd gehad. Mijn vader is jong overleden, mijn moeder leefde vanaf dat moment in verdriet en zelfmedelijden. Ik durfde als kind nooit aandacht te vragen voor mezelf. Ik lijk ook nog eens erg op mijn vader waardoor mijn moeder vaak letterlijk zei dat ze hem zag als ze mij zag, en dat deed haar dan pijn. Mijn zelfbeeld is daardoor bijzonder laag geworden en pas toen ik begin twintig was, heb ik dat met veel therapie weten om te buigen. Altijd was daar Marco, die voor me klaarstond. Daarvoor zal ik altijd van hem houden en hem altijd waarderen.”

Eeuwige student

“Maar toen ik de dertig naderde, merkte ik dat onze relatie begon te veranderen. Ik wilde door, een volwassen leven, settelen. Geen kinderen, daar zijn we het over eens. Maar wel een huis kopen, een carrière, dat soort dingen. Marco niet, hij wil het liefst eindeloos een studentenleven leiden. Elke avond feesten. De keren dat hij op een gewone maandagavond het licht uitdeed in de kroeg kan ik niet op één hand tellen. Ook niet op twee of drie trouwens. En dan luidruchtig tig vrienden mee naar huis nemen, ook al weet hij dat ik de volgende dag een belangrijke presentatie heb. ‘Leef een beetje, Miran’, roept hij als ik zeg dat dat gefeest van mij niet meer hoeft. Maar voor mij is leven meer dan zuipen en feesten, zeker nu ik bijna veertig ben en hij nog altijd de eeuwige student is.
Het koophuis dat we nu hebben, is van mij. Op zijn los-vaste inkomen kunnen we geen hypotheek afsluiten, hij zit sowieso het grootste deel van de tijd zonder werk. Ik weet vaak niet waar hij uithangt, hij is bijna elke dag met vrienden op pad. Andersom heeft hij ook geen idee wat ik doe. Soms belt hij om zes uur ’s avonds vanuit een café of het huis van een vriend en vraagt doodleuk wat ik die dag heb gedaan. Je wéét toch dat ik fulltime werk, denk ik dan, dus kun je ook wel bedenken dat ik in de auto onderweg naar huis zit. We zijn verbonden door ons huwelijk, maar onze levens liggen mijlenver uit elkaar.”

Geen goed moment

“Meer dan eens heb ik me de afgelopen jaren voorgenomen om bij Marco weg te gaan, maar elke keer is er weer iets. Eerst was hij ziek, een nare infectie waardoor hij in het ziekenhuis belandde en thuis nog wekenlang moest herstellen. Dan ga je niet weg, vond ik, en zo dringend was het ook niet. Grappig genoeg groeiden we in die weken naar elkaar toe omdat we samen zo veel thuis waren. Maar zodra alles weer normaal was, deden we geen van beiden moeite om de goede flow van onze relatie vast te houden én ging Marco de feestschade inhalen. Zelfs tijdens corona was hij amper een avond thuis.
Na de infectie was er een tijd dat hij eindelijk werk had dat hij leuk vond, maar waar hij werd ontslagen, en vervolgens overleed een goede vriend. Ook geen moment om het uit te maken, Marco zat diep in de put. Momenteel gaat het niet goed met zijn moeder. Onlangs kreeg ze te horen dat ze waarschijnlijk niet meer beter wordt, niemand weet hoe lang ze nog heeft. Marco is close met haar en dit is een zware klap. Ik wil hem nu niet verlaten. Althans, ik wíl het wel, maar ik vind niet dat ik hem juist nu mag opzadelen met extra pijn, en het regelwerk dat komt kijken bij het scheiden en verhuizen. Maar aan de andere kant weet ik ook: er zal altijd wel een reden zijn waarom het niet uitkomt. Als ik niet een keer door de zure appel heen bijt, komt het er nooit van. Van Marco gaat het initiatief niet komen, hij vindt het wel prima zo.”

Geen zin in gedoe

“Eerlijk gezegd vond ik het ook lange tijd wel prima zo. Ik had ook geen zin in het gedoe van een scheiding en last van Marco had ik niet, hij was er toch nooit. Tot ik een halfjaar geleden een nieuwe collega kreeg. Vanaf dag één voelde ik zo’n fijne vibe bij Job. Hij is intelligent, gedreven, geestig, gevoelig – alles wat ik zoek in een man. Hij heeft ambitie, wat ik bij Marco mis. Met hem kan ik echt een goed gesprek voeren, merkte ik al snel. Het maakt niet eens uit waarover, Job weet me altijd te verrassen met hoe hij naar de wereld kijkt. Hij geeft me een nieuw inzicht, maakt me aan het lachen of zet me aan het denken. Dat vind ik zo aantrekkelijk, een man die me geestelijke uitdaging biedt. In no time was ik verliefd. Hij ook, maar het duurde nog anderhalve maand voor we op een bedrijfsfeestje zoenden. Binnen een week ging ik na een etentje met hem mee naar huis en vanaf dat moment waren we onafscheidelijk. Hij kwam ook al snel bij mij thuis. Marco was een weekend zeilen met vrienden en ik verstopte snel het grootste deel van zijn zichtbare spullen in een kast. De fotolijstjes in de kamer verhuisde ik naar de schuur. Ik vertelde Job dat ik net uit een relatie kwam en dat dat verklaarde waarom er hier en daar nog spullen van Marco lagen. Hij geloofde me en vroeg gelukkig niet verder over de zogenaamde scheiding. Ik was er sowieso al niet trots op hoe makkelijk de leugens mijn mond uitrolden. En ik nam me voor om binnen een week de knoop door te hakken, Marco te verlaten en te zorgen dat de leugen die ik had verteld, geen leugen meer zou zijn.
Maar ja, toen kwam dat nieuws over mijn schoonmoeder en wist ik dat ik voorlopig tegen Job zou moeten liegen. Of opbiechten dát ik al had gelogen, maar ik was toen zo bang dat hij dan zou afhaken. Inmiddels denk ik: dat was het moment geweest waarop ik mijn angst aan de kant had moeten zetten. Op dat moment had hij me mijn leugen waarschijnlijk wel kunnen vergeven, ik had immers maar één keer iets verteld dat niet waar was. Maar ik heb de slechte keuze gemaakt om mijn leugen vol te houden, en met leugens is het als met sneeuwballen die van een heuvel rollen: het begint klein, maar onvermijdelijk wordt het groter en groter, tot je er zo ongeveer onder wordt bedolven.”

Niet op deze manier

“Job wil graag mijn moeder ontmoeten, maar dat stel ik uit. Ik verschuil me achter mijn slechte band met haar, niet eens geheel gelogen. Dat begrijpt hij nog wel, maar waarom hij ook niet mee mag naar feestjes van mijn vrienden, is lastiger te verklaren. ‘We hebben tijd genoeg’, zeg ik dan. ‘We hoeven niets te overhaasten.’ Een kulargument, maar ik kom er nog mee weg. Vaak ga ik ook maar gewoon niet naar een feestje, dan hoef ik ook niets te verzinnen. Mijn verjaardag heb ik dit jaar ook niet gevierd, veel te ingewikkeld.
De onverwachte ontmoeting met Jobs moeder verliep gelukkig goed. Ze was heel aardig, stelde wat geïnteresseerde vragen en ging uiteindelijk al vlug weer weg. ‘Tot snel!’ zei ze, en ik weet dat Job hoopt dat deze toevallige ontmoeting de opmaat is naar de volledige introductie in zijn familie. En dat wil ik ook, ik wil heel graag de mensen leren kennen die belangrijk voor hem zijn. Maar niet op deze manier. Eerst zal ik de kant van mijn leven die Job niet kent op de schop moeten gooien. En alleen ík kan dat doen, ik ben er zelf verantwoordelijk voor. Steeds vaker denk ik: dan maar nu. Ik weet dat het een slecht moment is om Marco te verlaten, maar hoe lang kan ik het nog uitstellen? Mijn allergrootste angst is dat ik Job kwijtraak. Als dat gebeurt, zal ik het mezelf nooit vergeven.”

Vriendin’s favoriet

Het fenomeen vreemdgaan of overspel is van alle tijden en gaat veelal gepaard met heftige emoties. Wat drijft de partner tot overspel? Wat zijn de motieven van de minnares? En wat is de reden dat de bedrogen echtgenote haar man toch niet kwijt wil en het overspel vergeeft? Hier kun je alles over lezen in De duivelsdriehoek van Carolien Roodvoets. Voor meer info klik op onderstaande button.