Bregje (39) werd weduwe en wees binnen twee maanden

13 december 2021

Bregje (39) verloor in twee maanden achtereenvolgens haar partner, haar moeder én haar vader. ‘Het kwam niet meer binnen dat mijn vader óók dood was. Er zit duidelijk een grens aan wat een mens emotioneel aankan.’

Bregje: “Iets meer dan een jaar geleden zag mijn leven er totaal anders uit. Ik zou trouwen met mijn grote liefde, Marc. Daarna zouden we gaan reizen, leuke dingen doen, wellicht een nieuw bedrijf opzetten, maar vooral nog heel lang gelukkig samen zijn. Van al die plannen is niks terechtgekomen. In twee maanden tijd verloor ik Marc en mijn beide ouders. Ik kan wel zeggen: het afgelopen jaar was het zwaarste uit mijn leven. Een slechte film. Al heeft het me ook veel geleerd en gebracht.”

Echte womanizer

“Marc leerde ik kennen op mijn vijftiende. Ik had een baantje in het hotel waar hij ook werkte. Marc was knap en charmant, een echte womanizer. Iedereen vond hem leuk en aardig. Ook ik was behoorlijk onder de indruk van hem. En hij zag mij ook. Maar beiden wisten we: dit is iets wat niet kan. Niet nu. Ik was 15, hij 28, dat ging gewoon niet. Dus bleef het bij oogcontact, stiekem briefjes uitwisselen en een keer zoenen in de lift.
Op een gegeven moment vond ik een nieuw baantje en zijn we elkaar uit het oog verloren. Er kwamen andere mannen, twee langere relaties, maar Marc verdween nooit helemaal uit mijn gedachten. Tien jaar later vond ik hem terug via Hyves. Ik stuurde hem een berichtje en kreeg vrijwel meteen antwoord. Hij bleek op Bonaire te wonen, zijn relatie was net stukgelopen.
Vanaf dat moment mailden we elkaar dagelijks. Ellenlange verhalen. En via Skype vielen we af en toe zelfs samen in slaap. De drang om elkaar weer te zien, werd groter en groter. Zodra het kon, boekte Marc een vlucht naar Nederland. Ik haalde hem op van Schiphol. In mijn herinnering was dat weerzien net een film.”

Verhuisd naar Bonaire

“Zodra ik hem zag, rende ik naar hem toe en riep ik keihard ‘lieffieeee’. We vielen in elkaars armen en huilden tranen met tuiten. Op dat moment wisten we allebei: wij horen bij elkaar. Niet lang daarna heb ik alles achtergelaten en ben ik voor Marc verhuisd naar Bonaire.
Als stel waren we onafscheidelijk. We lieten elkaar wel vrij, maar verloren elkaar nooit uit het oog. Samen zijn we op Bonaire een paardenbedrijf gestart dat excursies organiseerde. Keihard werken, lange dagen maken, maar het was ook geweldig. Je ontmoet elke dag nieuwe mensen. In 2018 waren we toe aan iets nieuws en verkochten we het bedrijf. Een echt masterplan hadden we vervolgens niet, dus vertrokken we eerst naar het vakantiehuis van mijn ouders in Duitsland. Marc wilde dolgraag naar Afrika, niet als toerist, maar om er te werken. Dat hebben we gedaan. Via via hielpen we een Nederlands stel mee een lodge te openen in Zambia. Het leven daar beviel ons goed. In korte tijd werden we heel close met de locals. Alleen met die Nederlandse eigenaren liep het niet zo lekker, waardoor we na twee maanden alweer terug waren in Duitsland.”

Geen corona

“Niet lang daarna, in maart 2020, brak corona uit. Omdat we verder niet veel te doen hadden, besloten we halverwege mei dat we eindelijk maar eens moesten trouwen. Het was namelijk al tien jaar geleden dat Marc mij ten huwelijk had gevraagd. We kozen 2 oktober 2020 als datum. En als trouwlocatie een toren op een berg dichtbij waar we woonden. We keken ernaar uit, hadden er zin in. Al voelde Marc zich al een tijdje niet zo lekker. Hij had last van zijn rug, voelde weinig energie en was moe. ‘Waarom ga je niet langs de huisarts?’, vroeg ik. ‘Misschien is het toch corona.’
Hij deed op 20 mei een test bij de huisarts. Die was negatief. De arts luisterde toch ook nog even naar zijn longen en vond dat die niet goed klonken. ‘Er zit vocht’, concludeerde ze. Marc moest meteen door naar het ziekenhuis waar ze hem toch opnamen op de corona-afdeling. Hij kreeg een drain in zijn longen en vervolgens de een na de andere coronatest.
Maar de uitslag bleef negatief. Inmiddels voelde Marc zich alweer stukken beter omdat het vocht uit zijn longen was. Toch werd voor de zekerheid op dag vijf een scan gemaakt. De uitslag was schrikken. Marc bleek uitgezaaide kanker te hebben. Het zat in zijn long, wervel en heup. Vandaar ook die rugpijn. Ondanks alles bleven we positief. Marc was 51 jaar, topfit, niks aan de hand, dit gaan we fixen. Op die manier stonden wij en ook de artsen erin.”

Toxische shock

“Marc kreeg eerst vijftien bestralingen waar hij fluitend naartoe ging, daarna volgde de eerste chemo. De vooruitzichten waren goed. De tumoren slonken. De tweede chemo kon niet doorgaan vanwege een tekort aan witte bloedlichaampjes. Geen probleem. Dan eerst maar immuuntherapie die ervoor zorgt dat het lichaam weer witte bloedlichaampjes aanmaakt en daarna de tweede chemo.
Maar tijdens de immuuntherapie ging het ineens helemaal mis. Marc reageerde er niet goed op en kreeg een allergische reactie waardoor zijn tong en keel opzwollen. Eten, drinken en praten lukten niet meer. Ik ben nog andere medicijnen gaan halen bij de apotheek, maar moest uiteindelijk de ambulance bellen. In het ziekenhuis ging het snel bergafwaarts. Marc kwam in een toxische shock terecht. Een voor een vielen zijn lichaamsfuncties uit en contact met hem was niet mogelijk. Ik voelde me wanhopig en alleen. Het was zo zielig zoals hij daar lag. Niet lang daarna overleed hij. Mijn grote liefde. Ik kon alleen maar huilen.”

Automatische piloot

“Het was zo abrupt, zo onverwacht. Toen Marc ziek werd, hebben we het eigenlijk nooit heel concreet over zijn dood gehad. Vooral omdat we er vanuit gingen dat hij dit wel zou overleven. We hebben het weleens zijdelings aangetipt en dan zei hij altijd dat hij blij was met het leven dat hij had geleid en leidde. Hij heeft echt alles gedaan wat hij wilde. Als hij dood zou gaan, vond Marc het vooral erg voor mij, dat hij mij moest achterlaten. In plaats van me bezig te houden met een bruiloft, regelde ik op de automatische piloot de crematie. Je leeft in roes. Het gaat zo snel allemaal.
Aan rouwen kwam ik helemaal niet toe, want een maand later stierf mijn moeder. Ze verbleef al in een verpleeghuis vanwege een hersenbloeding, maar toch. Ze stopte met eten en drinken omdat mijn vader niet meer op bezoek kwam. Dat deed hij iedere dag voordat hijzelf met een lekkende hartklep in het ziekenhuis kwam te liggen. Ze begreep er niets van. En of dit allemaal niet voldoende was, ging drie weken later ook mijn vader nog dood aan complicaties. Opnieuw moest ik afscheid nemen. Bloemen regelen, een toespraak. Mentaal was ik uitgecheckt. Fysiek was ik aanwezig bij zijn afscheidsdienst, maar ik kon niks meer voelen. Ook niet meer huilen. Het kwam niet meer binnen. Er zit duidelijk een grens aan wat een mens emotioneel aankan.”

Nieuwe vlam

“Na het overlijden van mijn vader ging ik terug naar Duitsland. Ik sprak met mezelf af niet in een hoekje te gaan zitten huilen. Dat is niet wat Marc voor mij wilde. Dus stond ik elke dag op, kocht een krantje, een cappuccino en een croissant voor het ochtendpraatje met de plaatselijke bakker. Het zijn van die kleine routines waar ik in het begin houvast aan had. Tuurlijk maakte ik ook voorzichtig weer plannen. Ik keek ook op Tinder en ging zelfs weer daten. Vrij vlot ontmoette ik een nieuwe vlam. Het overdonderde me een beetje. Hij wilde samenwonen en voor hem verliet ik zelfs Duitsland.
Achteraf waarschijnlijk veel te snel. Ik vermoed dat het meer een vlucht was dan iets anders. Want heel eerlijk, ik was nog helemaal niet toe aan een nieuwe relatie. Maar goed, ik dacht destijds van wel. En ik was vooral heel blij met zijn aandacht. Nu kan ik er om glimlachen, maar terugkijkend heb ik overhaaste, ondoordachte beslissingen genomen. Ik dacht in die tijd dat ik heel sterk was, dat ik ondanks alle dierbaren die ik had verloren gewoon kon doorgaan met mijn leven. Maar dat was helemaal niet zo. Voordat ik het goed en wel in de gaten had, zat ik vast in een soort van huisvrouwbestaan mét die nieuwe vlam. Iets wat ik eigenlijk helemaal niet wilde.
Pas op dat moment ben ik gaan praten met een psycholoog en gaan nadenken: wie ben ik zonder Marc? Wie ben ik zonder mijn ouders? En wat wil ik? Ik vroeg de psycholoog om een handleiding zodat ik beter kon omgaan met het verdriet dat toch nog op de meest onverwachte momenten kwam opzetten. Maar er bestaat geen handleiding voor rouw. Ieder rouwproces is anders. Het is iets waar je zelf doorheen moet. Wel gaf ze me wat nuttige inzichten. Dat ik mezelf bijvoorbeeld niet zo moest pushen met alles, mezelf tijd moest gunnen. ‘Wees lief voor jezelf, zorg goed voor jezelf’, zei ze. En in plaats van het geluk krampachtig bij een ander te zoeken, moest ik het geluk in mezelf vinden. Niet lang daarna verbrak ik de relatie met de nieuwe vlam.”

Dikke vriendinnen

“Via Instagram kreeg ik in die periode een lief berichtje van een oude vriendin, Christa. Zij verloor ook haar ouders snel achter elkaar en heeft op dit moment geen relatie. Sinds zij contact zocht, trek ik veel met haar op. We zitten min of meer in hetzelfde schuitje, weten van elkaar waar we doorheen gaan. Samen hebben we lol, doen we leuke dingen. In korte tijd zijn we echt dikke vriendinnen geworden. Haar vriendschap heeft me echt geholpen om het leven weer op te pakken. Via een vriend van haar vond ik ook een leuke baan als persoonlijk assistent van een kasteeleigenaar. Doordeweeks woon ik nu op zijn kasteel, bovenin de torenkamer. In het weekend zit ik in het huisje van mijn broer. Er zit weer een soort van cadans in mijn leven waar ik blij van word.
Tuurlijk is het zonder Marc niet zo leuk als mét hem. Al was het allesbehalve saai de afgelopen tijd. Ik ging deze zomer alleen naar Zambia. Een van onze nieuwe vrienden daar heeft zijn pasgeboren zoontje naar Marc vernoemd. Het was prachtig hem even in mijn armen te kunnen vasthouden. En ik ben daar gaan bungeejumpen, iets wat ik vroeger nooit had gedurfd. Door alles wat ik heb meegemaakt, ben ik lichtvoetiger geworden.
Ik denk eerder: wat maakt het uit, ik leef vandaag en moet nu het leven ten volste vieren. Morgen kan het zomaar overhoop liggen of voorbij zijn. Ik doe niet meer aan angst: wat kan mij nog gebeuren? Het ergste heb ik allang gehad. Ik heb alles al verloren, dus jaag ik nu vooral mijn dromen na. Steve Jobs zei het mooi op zijn sterfbed: ‘You are already naked, there is no reason not to follow your dreams.’ Zo sta ik er ook in. En verder zie ik wel wat er op mijn pad komt. Ook qua liefde. In de tussentijd, ben ik vooral happy met mezelf.”

Interview: Jolanda Hofland.