Sandra: ‘Na vier keer vreemdgaan was voor mij de maat vol’
3 oktober 2023
Sandra (33), moeder van Juul (8) en Fien (7), is nu heel gelukkig met Laurens (35). Maar het huwelijk met haar ex-man Thomas (36) was stressvol. De reden? Hij nam het niet zo heel nauw met de trouw.
“De eerste keer dat ik merkte dat Thomas wel erg veel naar andere vrouwen keek, was tijdens onze allereerste vakantie samen. We waren nog jong – hij 22 en ik 19, hadden twee jaar verkering en stonden met mijn hele familie op een camping. Thomas leek zich drukker te maken om de andere meiden bij het zwembad dan om mij. Het maakte me onzeker dat hij zo openlijk staarde en flirtte.
Op een avond waren we met z’n allen naar de discotheek, maar ging ik eerder naar de tent om te slapen. Na een half uur kwam Thomas ook. Ik zag direct dat er iets was: hij gedroeg zich schuldbewust. Ik dacht dat dat was omdat hij zoveel had gedronken, maar een paar dagen later, weer thuis, bleef hij mijn blikken ontwijken en was hij stil.
Na lang doorvragen biechtte hij op dat hij die bewuste disco-avond had staan zoenen met een ander meisje. Hij had ongelofelijke spijt, was dom geweest, wilde met mij samenwonen, trouwen en kinderen krijgen etcetera. Ik was verdrietig en gekwetst, maar wilde Thomas ook niet kwijt. Na een paar dagen bedenktijd vergaf ik hem. Ik was ervan overtuigd dat het bij deze ene misstap zou blijven. Ik zag immers hoeveel spijt hij had, dat leek me een goede graadmeter voor de toekomst. Dat het niet bij deze ene keer vreemdgaan zou blijven, wist ik toen nog niet.”
Na de echo scheiden
“De jaren erop verliepen vrij probleemloos en harmonieus. We gingen samenwonen, trouwden, kochten een huis en vijf jaar later was ik zwanger van onze eerste dochter. We hadden net de twaalf-wekenecho gehad en ik zat op een roze wolk: alles was perfect en het kindje groeide goed. We konden onze familie vertellen dat we een baby kregen.
Maar voordat we dat zouden doen, wilde Thomas iets met mij bespreken. Hij gooide het meteen op tafel: hij wilde scheiden. Hij twijfelde of dit wel het leven was dat hij wilde leiden. En hij had ook weer regelmatig contact met zijn ex-vriendin. Ze hadden voor ons twee jaar verkering gehad en weer contact gelegd via Facebook. Thomas was bij haar geweest, op de avonden dat hij zei dat hij op de voetbalclub was. Ze konden samen heel goed praten, vertelde hij. En hij had met haar gezoend.
Ik was in shock, zag het helemaal niet aankomen. Ik wilde nadenken over rompers en babykamers, niet over een advocaat en echtscheiding. Konden we dit niet uitpraten? Maar Thomas wilde niets meer. Hij was klaar met ons huwelijk. Hij zou niet naar zijn ex gaan: zij was slechts de katalysator geweest, niet de aanleiding, beweerde hij. Maar de volgende dag pakte hij wel een tas met spullen in, plus zijn kleding en PlayStation, en vertrok naar zijn ouders.
Dat was voor mij nog de allergrootste klap. Dat hij wilde scheiden, was al vreselijk, maar ik was in paniek omdat hij, amper 24 uur na onze blije echo, de deur uitstapte en mij alleen achterliet. Wat moest ik nu? Ik was eigenlijk tegen abortus, maar kon ik dit allemaal wel alleen? Het was nooit mijn bedoeling geweest een alleenstaande moeder te worden.”
Ook de buurvrouw
“Niet alleen was ik radeloos, ik was ook verbaasd. Deze keer had ik helemaal niets aan Thomas gemerkt. Ik vertrouwde hem als hij zei dat hij moest voetballen. En ik vond het wel een beetje vreemd toen hij op een avond ergens vijftig kilometer verderop tenues moest ophalen, maar ik zocht er niks achter. Waarom ook? We zaten in zo’n gelukkige fase van onze relatie. Een baby op komst, ons huis te koop gezet omdat we groter wilden gaan wonen… Er waren gewoon geen alarmbellen.
Mijn familie was woedend op Thomas, en ook mijn schoonmoeder sprak hem aan op zijn gedrag. Waarom verliet hij zijn zwangere vrouw? Wilde hij er niet nog over nadenken? Waren dit niet gewoon ‘babyzenuwen’? Thomas begon te twijfelen. Misschien was hij overhaast vertrokken en inderdaad gewoon nerveus voor het vaderschap. Hij miste me, maar zat erg met zichzelf in de knoop, zei hij niet veel later. En hij wilde ook best starten met relatietherapie. Wat echter niet echt hielp, was dat hij in de periode dat wij uit elkaar waren een verhouding was begonnen met onze buurvrouw Pleun.
Ik kwam daar pas achter toen Bas, de buurman – nota bene de beste vriend van Thomas, op een avond bij me aanbelde. Of ik wel wist wat er zich naast mijn deur afspeelde tussen mijn man en zijn vrouw? Volgens Bas deelden ze samen het bed, maar dat ontkende Thomas later. Hij zei dat het bij wat flirten en zoenen was gebleven. Ik betwijfel dat. Ik heb apps gezien van hem aan Pleun met teksten als ‘Hé lieverd, kom je vanavond nog langs?’ Maar wat het ook precies was geweest, de gevolgen van hun relatie waren heel heftig. De buurman gooide Pleun, tevens moeder van hun twee kinderen, de deur uit en verbrak de vriendschap met Thomas.
Voor mij was dit extra zwaar. Ik worstelde al met de eerdere ontrouw van Thomas en nu kwam dit met de buurvrouw erbovenop. Wat wilde hij nou? Met haar verder? Een eeuwige vrijgezel blijven? Thomas vond dat ik er niet zo zwaar aan moest tillen. Met Pleun was het niet serieus. Wij waren uit elkaar en zij hadden een paar keer gezoend, niks meer. Hij had de kans gekregen en gedacht: pakken wat je pakken kunt. Hij had gehoopt er straffeloos mee weg te komen.
Uiteindelijk nam de buurman toch de buurvrouw terug en zijn Thomas en ik in relatietherapie gegaan. Ik denk nog steeds dat ik het gedaan heb uit een soort angst en zelfbescherming. Het idee dat ik er alleen voor zou komen te staan, vond ik doodeng. Achteraf onzin. Ik ben zoveel sterker dan ik dacht. Maar ook wilde ik later niet tegen mijn kind hoeven zeggen dat ik niet had gevochten voor mijn huwelijk. Ik wilde er alles aan hebben gedaan voordat we zouden scheiden.Bij de therapeut leerde ik mijn aandeel kennen in onze relatieproblemen. Eigenlijk leefden Thomas en ik al een tijd langs elkaar heen. We gaven elkaar weinig aandacht, informeerden amper naar elkaars dag. Zo was ik druk met mijn werk en deed ernaast nog een studie pedagogiek. Vijf dagen werken en één dag school, plus het huishouden, was best pittig. Door de therapie leerden we op een andere manier te denken en kwamen we dichter tot elkaar. En na wat ‘wenweekenden’ trok Thomas weer bij mij in. Ondanks mijn beschadigde vertrouwen leek opgeven me een zwaktebod. Daarbij gierden de hormonen door mijn lijf. Ik liep op het einde van mijn zwangerschap en wilde niets liever dan een veilig nestje bouwen.”
Perfecte echtgenoot
“Onze dochter Juul kwam ter wereld en Thomas en ik waren smoorverliefd op haar én op elkaar. Thomas was in die periode de stralende jonge vader en perfecte echtgenoot. We genoten ervan met de baby te tutten, te wandelen en op stap te gaan. Wel vond ik het nog steeds lastig hem te vertrouwen. Ik vroeg hem een paar keer per week of ik zijn telefoon mocht checken op berichten van vreemde vrouwen en controleerde hem als hij de deur uitging. Na een jaar hield ik dat niet meer vol. Ook Thomas, die vol begrip was geweest, zei dat als ik hem bleef wantrouwen, het niet zou gaan werken tussen ons. Daar had hij gelijk in. Bovendien waren we zo gelukkig met ons gezin, ik geloofde ook dat hij nu niet meer bij mij weg wilde. Sterker nog, hij wilde dolgraag een tweede kind. Deze keer verliep mijn zwangerschap wel heel rooskleurig en zonder stress. En na de geboorte van Fien was ons gezin echt compleet.
Toch was het pure gezinsgeluk van korte duur. Fien was een maand of vier toen ik merkte dat Thomas me ‘ontglipte’. Voorheen was hij heel betrokken en hielp hij waar hij kon, nu zat hij steeds vaker achter zijn PlayStation. Als ik voorstelde om de stad in te gaan, bleef hij liever thuis. En ik liep altijd alleen met Juul achter de kinderwagen naar de speeltuin. Ruziemaken had geen zin. Thomas was vergroeid aan zijn spelcomputer. Bij mij ging er een knop om: oké, dan trok ik er wel alleen op uit, kon hij lekker gamen. Ik deed steeds meer in mijn eentje, van familiebezoekjes tot de inrichting van ons nieuwe huis. Scheiden kwam niet bij me op. Ik accepteerde het passieve gedrag van Thomas en was inmiddels handig en zelfstandig geworden. Alles beter dan een vreemdgaande man, dacht ik.”
Net een betrapt kind
“Twee jaar geleden zaten Thomas en ik eigenlijk net in een positieve flow. We hadden een stacaravan gekocht op een camping waar we het hele jaar heen konden en hadden er al een paar gezellige, PlayStation-loze weekenden achter de rug. Zonder afleiding van het gamen kreeg ik mijn man weer een beetje terug. Ook maakten we weer volop toekomstplannen.
Op een zaterdagavond gaf een oude jeugdvriend van Thomas een barbecue. Die vriend woonde twee uur rijden van ons vandaan, maar Thomas wilde er graag heen. Ik zou met de kinderen in de caravan blijven, Thomas zou mij een berichtje sturen als hij in de auto stapte terug naar de camping. Maar die avond ontving ik helemaal niks. Ik ging naar bed en viel in slaap. Midden in de nacht kwam Thomas thuis, maar in plaats van in onze slaapcabine kroop hij in het bed van onze jongste.
De volgende dag was hij weer stil. Hij gaf geen uitleg over waarom hij mij geen berichtje had gestuurd en zei ook niet veel. Na een paar dagen dwong ik hem te zeggen wat er speelde. Ik zag immers dat hij ergens mee zat. En weer kwam eruit dat hij twijfelde over ons huwelijk. Hij zei er expliciet bij dat hij geen ander had. Maar dat klonk als een kind dat betrapt wordt met zijn mond vol snoepjes. Pas toen ik bleef aandringen, vertelde hij over Tanja: een vrouw die hij had ontmoet bij het gamen en die ook bij die jeugdvriend was geweest. Ze waren slechts vrienden, beweerde hij.
Thomas wilde toch nog verder met mij, riep dat hij nu zijn uiterste best voor ons zou gaan doen, maar dit keer was voor mij de maat vol. Ik kon het niet meer opbrengen. Vier keer was veel te veel. Op het moment dat ik de scheiding aanvroeg, voelde ik meteen een enorme opluchting. Mensen vroegen ook steeds waarom ik zo vrolijk was, maar ik denk dat er gewoon een enorme last van me afviel. Ik ben onbewust altijd op mijn hoede geweest bij Thomas. Of we nou in de stad liepen, op de camping of op het strand, hij checkte elke vrouw of verdraaide zijn nek om te kijken of een vrouw wel terugkeek. En als hij op zijn telefoon zat, was ik doodsbang dat hij met een minnares appte.
Echte jager
Thomas is binnen een halfjaar gaan samenwonen met Tanja, ‘gewoon vrienden’ bleek dus niet het geval. Een half jaar daarna zijn ze getrouwd. Zelf heb ik een vriend gevonden, via internet: Laurens. Vooraf had ik Laurens gewaarschuwd voor mijn achterdocht. Ik was zo vaak bedonderd, mijn geloof in mannen was verdwenen. Gek genoeg heb ik Laurens vanaf dag één kunnen vertrouwen. Dat gaat bijna vanzelf. Deze lieve man heeft een totaal andere uitstraling en instelling dan Thomas. Laurens geeft mij het gevoel honderd procent voor mij te gaan en geen enkele behoefte aan een ander te hebben.
Met Thomas heb ik een prima band omwille van de kinderen en Tanja is een aardige vrouw. Ik heb alleen medelijden met haar. Het is slechts een kwestie van tijd voordat Thomas ook haar zal besodemieteren. Corona hield hem misschien nog braaf op de bank, maar hij is geen man voor een vaste relatie. Hij zal altijd interesse houden in andere vrouwen. Hij is en blijft gewoon een jager.”
>Tekst: Joan Makenbach
Om privacyredenen zijn alle namen veranderd. De echte namen zijn bekend bij de redactie.
Tip van de redactie
Het fenomeen vreemdgaan of overspel is van alle tijden en gaat veelal gepaard met heftige emoties. Wat drijft de partner tot overspel? Wat zijn de motieven van de minnares? En wat is de reden dat de bedrogen echtgenote haar man toch niet kwijt wil en het overspel vergeeft? Hier kun je alles over lezen in De duivelsdriehoek van Carolien Roodvoets. Voor meer info klik op onderstaande button.
De duivelsdriehoek
Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een digitaal abonnement op Vriendin.
