Hester krijgt na drie miskramen toch nog een vierde kind

10 januari 2022

‘Stokoud’ en ‘een fossiel’ noemt ze zichzelf, want op haar leeftijd nog een kind krijgen vindt ze toch wel uitzonderlijk. Vriendin-journalist Hester (44) is hoogzwanger van haar vierde kind, waar ze zo’n 21 jaar na haar eerste van gaat bevallen.

Hester: “‘Nee, we zijn er niet meer mee bezig’, zei ik tegen iedereen die het maar horen wilde. En: ‘Met 43 is het eigenlijk ook wel mooi geweest.’ Drie miskramen hadden er aardig ingehakt en bovendien vonden we het een helder signaal: ‘Je bent te oud, vrouw!’
Mensen zitten ook helemaal niet te wachten op gemekker over verdriet dat maar niet weggaat. De geplande verbouwing van de zolder – extra badkamer, babykamer – werd verruild voor een grootscheepse tuinverbouwing met prachtige veranda onder het mom: ‘Hebben we véél meer plezier van’. Alle babyspullen gingen naar mijn schoonmoeder die het leuk vond ze op Marktplaats te zetten. En ik praatte mezelf ‘de heilige geest in de strot’ – zoals mijn oma zou zeggen. ‘Ach, nu kunnen we tenminste wel lekker skiën zonder dat we moeten nadenken over luiers of flesjes’, zei ik bijvoorbeeld.
Maar dat vooruitzicht deed amper iets aan die leegte die ik bleef voelen. Zelfs de tweede hond die ik in de nacht van mijn derde miskraam in tranen afdwong, vulde het gat niet. Ik had nog zó graag met mijn vriend Taco samen een kindje gekregen. Gênant vond ik die hebzucht. Met drie gezonde kinderen mag je je handen dichtknijpen en dat deed ik ook echt wel. Toch zette ik de stap naar de huisarts voor een spiraal niet. Ik kon het niet. Dat voelde te definitief.”

Direct paniek

“Aanvankelijk had ik niet eens door dat ik overtijd was. Toen ik dat wél in de gaten had, was er direct paniek. Als ik weer zwanger zou zijn, betekende dat maar één ding: nog een keer een miskraam doorstaan, dat wist ik zeker. Ik wilde dat niet meer, echt niet. Bovendien was ik inmiddels zo loei-oud: zou het kindje wel gezond zijn? Huilend zat ik naast mijn oudste dochter op bed, samen staarden we naar de zwangerschapstest in mijn hand. Hartstikke positief. Wat moest ik hier nou mee? Taco reageerde rustig: ‘We zien het wel, Hes.’ De hormonen gierden alweer door mijn lijf: ‘We zien het wel, we zien het wel? Jij hoeft het allemaal niet te ondergaan hè?’ Ik kon mezelf wel voor mijn kop slaan. Waarom had ik dit op z’n beloop gelaten?
Ik wist zeker dat het mis zou gaan, maar er klopte een hartje. En het bleef kloppen. Ik snapte er niks van. Kotsmisselijk sleepte ik me door de dagen heen, ‘moe’ was een understatement. De weken kropen voorbij. Een goede NIPT, geen grote chromosoomafwijkingen dus. Een goede 13-wekenecho. Een goede 20-wekenecho. We zouden weer een meisje krijgen: ik geloofde het niet.”

Gebroken nachten

“Nu ben ik 34 weken zwanger en begint het steeds meer te landen. Dat zo felbegeerde vierde kindje gaat er komen. Aan slapen doet ze nu al niet, ieder kwartier laat ze met wat venijnige trappen van zich horen. Alsof ze me niet wil laten twijfelen over haar bestaan.
Ik vind het doodeng, nog steeds. Dat ik voor mijn werk regelmatig verhalen opteken over eindeloze reeksen miskramen of het verlies van een kind, draagt daar niet op positieve wijze aan bij. Onlangs gaf ik een schrijftraining aan ouders die een kind hadden verloren. Na afloop wist ik het zeker: alle baby’s gaan dood. Inmiddels heb ik mezelf weer een beetje weten te herpakken, maar onbezorgd ben ik nog steeds niet. Pas als ik haar in mijn armen heb, landt het, denk ik.
Sinds een paar weken is haar kamertje klaar. Van die zolderverbouwing moest het dus toch komen. Ik loop er talloze keren naar binnen en kijk er rond. De kleine kleertjes in de kast, het aankleedkussen op de commode: daar ligt ze dus binnenkort, klein, roze, zichzelf helemaal ondergepoept en dan keihard gillen. Ik heb zo’n zin haar hoofdje in mijn nek te leggen en met mijn hand onder haar kontje lichtwiegend rondjes door het huis te lopen – alleen zo kregen we haar zus in slaap namelijk. Ik heb zelfs zin in de gebroken nachten. ‘Waar begin je aan?’, heb ik al van meerdere mensen te horen gekregen. Tja, ik vind kinderen, zeg maar, héél leuk. En dat ik ze verspreid over 21 jaar krijg, maakt dat ik er extra lang van kan genieten. Voor ieder kind volop tijd. Ja, ik sta dus nog tot ergens halverwege mijn vijftigste op het schoolplein. Is dat erg dan?”

Dynamiek in huis

“De oudste, Wouter van 20, werkt fulltime. Floortje, van 17, doet de dansacademie en is voorlopig nog niet klaar met school. En Belle, van 7, zit in groep 4. Het geeft een dynamiek in huis die ik niet had willen missen. Op dit moment bereidt Wouter zich voor op een buitenlands tripje met voetbalvrienden, ruimt Floortje haar kamer op, want haar vriend komt vanavond slapen, en galoppeert Belle door de woonkamer met een stokpaard tussen haar benen. Nog een paar weken en dan ligt er een klein meisje naast me in een box te slapen, terwijl ik aan het werk ben. Ik weet niet of het leven nog mooier kan worden.
‘Ik ga niet achter de kinderwagen lopen’, deelde Floor onlangs mee. ‘Dan denkt iedereen dat ik een tienermoeder ben.’ Wouter heeft er weinig mee, met al dat babygedoe van zijn moeder – zo moest hij er ook in de tijd dat ik zwanger was van Belle niets van weten. Maar vanaf de eerste seconde dat zijn nu nog jongste zusje geboren was, claimde hij haar. Dagen hing hij, nog een puber toen, met zijn telefoon in zijn handen en Belle slapend op zijn borst op de bank. Inmiddels zijn die twee volledig met elkaar vergroeid. Een tweeling met dertien jaar leeftijdsverschil, noem ik ze weleens. Ik vermoed een beetje dat ik ook deze baby zo nu en dan uit zijn handen zal moeten trekken.
En Belle? Och Belle, die kust iedere ochtend mijn buik gedag als ze naar school gaat en verheugt zich misschien nog wel het meest van iedereen op de gezinsuitbreiding. Haar oudere broer en zus zijn mijn kinderen uit een eerdere leg; niet alleen een heel stuk ouder en daardoor vaak op pad, maar ook nog eens een paar dagen in de week bij hun vader. ‘Vanaf nu ben ik nooit meer eenzaam mama. Vanaf nu is er altijd iemand bij me om mee te spelen’, zei Belle met haar bijna perfecte gevoel voor dramatiek. Mijn tranen gingen overal uiteraard; blame it on the hormones.” 

Hesters verdere verloop van haar zwangerschap volgen? Dat kan op Twitter en Instagram: @hesterzitvast

Tekst: Hester Zitvast