Milou: ‘Nu Oud en Nieuw voorbij is, ga ik vertellen dat ik wil scheiden’

10 januari 2022

Het leven met Richard bevalt Milou (33) al lang niet meer. Na de komst van tweeling Noa en Jason (4) bleek hun gezamenlijke kinderwens het enige wat hen verbond. Als de feestdagen voorbij zijn, vraagt ze de scheiding aan.

“Er zijn veel gekke, mooie en bijzondere dingen mogelijk in december, maar aankondigen dat je wil scheiden, hoort daar in mijn ogen niet bij. Het is bij uitstek de maand waarin je – zeker als gezin met jonge kinderen – veel met familie en vrienden bij elkaar komt, gezamenlijk de feestdagen viert en mooie momenten beleeft. Je maakt herinneringen voor later. Die wilde ik dan ook niet verpesten door de aankondiging van een scheiding, met alle ellende en verdriet van dien.

Natuurlijk, ook volgend jaar zal het voor iedereen verdrietig zijn. Een relatiebreuk is nooit een leuke boodschap, niet voor mijn man die het niet zal zien aankomen en niet voor onze tweeling Noa en Jason. Maar nu hebben ze in ieder geval wel een leuke feestperiode gehad. Tegen de tijd dat het dan weer december is, is de eerste pijn gezakt.

Precies om die reden heb ik afgelopen weken flink wat toneel gespeeld en op mijn tanden gebeten. Het was niet altijd makkelijk, maar het is me gelukt. Nog maar heel even en dan kan ik mijn man vertellen dat het wat mij betreft over en uit is. Zodra het nieuwe jaar begon, ben ik een advocaat gaan zoeken om de scheiding aan te vragen.”

Zorgteam

“Eigenlijk ben ik al sinds de zomervakantie bezig met een losmaakproces. Maar de laatste maanden raakte ik er steeds meer van overtuigd dat uit elkaar gaan de beste optie is. Richard en ik zijn tien jaar samen, waarvan we bijna vijf jaar bezig geweest kinderen te krijgen. Voor mijn gevoel hebben we zó lang in die medische molen gezeten en zijn we zo gefocust geweest op zwanger worden dat we elkaar helemaal uit het oog zijn verloren. Jarenlang liepen we alle dokters af, ondergingen testen en behandelingen. Ik slikte hormonen en Richard moest op commando zaad produceren om deel te kunnen nemen aan vruchtbaarheidsbehandelingen als IUI en IVF. Elke dag stond in het teken van onze grote kinderwens. Uiteindelijk raakte ik bij de tweede IVF-poging zwanger. Van een tweeling. We waren dolgelukkig. Onze gebeden waren eindelijk verhoord.
Toen de kinderen eenmaal waren geboren, schoten we acuut in de zorgmodus. Noa en Jason waren prematuurtjes. Ze hebben eerst twee weken in de couveuse gelegen in het ziekenhuis. We leefden tussen hoop en vrees. Eenmaal thuis werden we geregeerd door de voedingen. Maar we waren een topteam. Richard is de allerbeste vader, niets is hem te veel. Na de geboorte van de kinderen was ik gestopt met werken, maar de nachten deden we samen of om en om, zodat de ander kon slapen. Wat dat betreft had ik geen betere man kunnen bedenken.
Naarmate Noa en Jason ouder en zelfstandiger werden, hoefden wij niet meer zo hard te zorgen en viel ik een beetje in een gat. Richard ging veel op stap met vrienden. Zelf had ik daar minder behoefte aan. Nu er thuis meer rust kwam, realiseerde ik me dat Richard en ik nog maar weinig deelden, behalve het ouderschap en de liefde voor onze kinderen. Als het om mezelf, mijn eigen gevoelens, idealen en gedachten ging, had ik Richard niets meer te vertellen. Hij hoorde mij ook niet. Soms probeerde ik het wel, maar Richard was te druk met werk, vrienden of de tv. Als hij ’s avonds op de bank zat, wilde hij alleen Formule 1 kijken of spelletjes doen op zijn telefoon. Hij bromde wat of zei alleen ‘ja’ of ‘nee’ als ik wilde praten.
Sowieso is hij nooit een prater geweest. Zolang het maar lekker over koetjes en kalfjes gaat, iets wat hij op Facebook heeft gelezen of de coronaperikelen, dan wil hij er nog wel over kletsen. Maar nooit over problemen of iets waar ik mee zat. Die keren dat ik probeerde te vertellen dat ik niet meer happy was met ons leven, pakte hij dat ook niet op. Of hij zei iets als; ‘jij ongelukkig? Je hebt nu toch de kinderen die je zo graag wilde? Wees daar blij mee.”

Coronahondjes

“Ik zeg niet dat ik puur door de desinteresse van Richard verliefd ben geworden op iemand anders. Maar het heeft er denk ik wel voor gezorgd dat ik meer openstond voor de aandacht van een andere man: onze buurman van twee huizen verderop. Tegelijkertijd met ons namen hij en zijn vrouw Roos een ‘corona-pup’. Zij labradoodle Max, wij Maltezer Cooper. Een hondje om de kinderen op te vrolijken in lockdowntijden, en bovendien goed voor de broodnodige lichaamsbeweging van het gezin.
De bedoeling was dat Richard en ik ook deze opvoeding samen zouden oppakken, maar in de praktijk komt het erop neer dat hij alleen de nachtronde doet en ik degene ben die Cooper drie keer per dag uitlaat. ‘s Morgens als ik de kinderen naar school breng, tussen de middag en na het eten. Die laatste ronde doe ik met gezelschap. Al sinds het voorjaar loop ik standaard elke avond rond een uur of 19 een rondje park met buurman David en zijn labradoodle.

Voordat we allebei een hond hadden, was ons contact vriendschappelijk maar oppervlakkig. We zeiden wel altijd gedag, maar verder ging het niet. Ook omdat hij en zijn vrouw Roos al wat ouder zijn. Door onze avondwandelingen werden David en ik veel closer. David is een empathische, lieve man bij wie ik al snel mijn hart uitstortte. Andersom deed hij dat ook bij mij. We konden alles met elkaar bespreken.”

Slecht huwelijk

“Zo biechtte David me tijdens een van deze tochten op dat hij een slecht huwelijk heeft en eigenlijk zou willen scheiden. Zijn situatie verschilt totaal van de mijne. Hij is ten eerste een stuk ouder: we schelen zestien jaar. Daarbij hebben hij en zijn vrouw Roos geen kinderen en kampt zij met depressies. Ze vindt niets leuk en wil haast niets ondernemen, ook geen professionele hulp zoeken. Ze werkt niet en ligt dagen op de bank. Daardoor is het thuis al jaren heel ongezellig. Ze hebben geen seks meer, zoenen zelfs niet meer. Hij wil haar dolgraag verlaten maar durft niet goed, uit angst dat zij zichzelf misschien iets aandoet.
Door zijn openhartigheid heb ik hem ook verteld over mijn gevoelens. Dat ik nog wel van Richard houd, maar niet meer als zijn liefdespartner. En dat ik niet bang ben voor Richards reactie – hij heeft genoeg vrienden en hobby’s, hij komt er wel – maar voor de kinderen. Ik vond dat ik hen geen scheiding kon aandoen. Ik heb veel moeite gedaan hen op de wereld te zetten, nu mocht ik niet hun levens verpesten. Ik moest op zijn minst tot hun achttiende bij hun vader blijven.
Daar was David het niet mee eens. Hij vond dat ik voor mijn eigen geluk moest gaan en mezelf niet moest wegcijferen. ‘Uiteindelijk hebben jouw kinderen meer aan een positieve, blije moeder, dan aan een moeder die niet gelukkig is’, zo hield hij me voor. Iets waar hij natuurlijk wel gelijk in heeft. Als ik nog veertien jaar zo door moest gaan, zou ik misschien ook eindigen zoals zijn echtgenote: zwaar depressief.” 

Therapeutische wandelingen

“Door alle emotionele gesprekken werden onze wandelingen haast therapeutisch. Daar waar Richard doodsbang wordt van praten over gevoelens, zoekt David dat juist expres op. Hij hielp me om mezelf ervan te overtuigen dat ik, juist nu de kinderen nog klein zijn, beter de stap kan nemen weg te gaan bij Richard. Om te kiezen voor mijn eigen geluk.
Het was totaal niet mijn bedoeling om verliefd te worden op hem. Maar gaandeweg kregen we een heel bijzonder gevoel voor elkaar. Ik weet niet eens zeker of ik nu verliefd ben omdat ik hem als man zo leuk vind, of omdat ik bij hem zo goed met mijn verhaal terecht kan. Maar ik word wel heel blij als ik hem zie. Elke dag kijk ik verlangend uit naar mijn avondrondje met Cooper en David.
Toch zie ik deze verliefdheid als iets wat volledig los van mijn beslissing om te scheiden staat. Ik ga niet óm David bij Richard weg. Ik weet niet eens of het ooit wat kan worden met David als ik straks vrij ben. Het leeftijdsverschil tussen ons is best groot. Wel ben ik er nog meer van doordrongen dat ik weg moet bij Richard. Er zijn veel dingen die ik zoek in een partner en helaas, die kan ik niet vinden in Richard. Andersom ben ik waarschijnlijk ook niet zijn droomvrouw. Voor hem hoeven zware gesprekken niet, hij is veel meer van lang leve de lol. Het is voor ons allebei eerlijker als ik er een einde aan maak. Maar dan wel ná de feestdagen.”

Maandje doorbijten

“De afgelopen maand was er één van doorbijten en gemaakt leuk doen. Cadeautjes kopen, het huis versieren, liedjes zingen, lekker koken en voor de familie het gelukkige gezinnetje uithangen. Tot overmaat van ramp is Richard jarig tussen Sinterklaas en Kerst. Dat betekende vanwege corona veel visite verdeeld over een lang weekend. En daardoor extra veel toneelstukjes waarin ik de toegewijde huisvrouw speelde. Ik heb er zeker een Oscar voor verdiend.
Helemaal bizar was die avond waarop David en Roos bij ons op visite kwamen voor de verjaardag van Richard. Richard vond dat ik de buren maar moest uitnodigen voor een borrel, ‘aangezien ik het toch zo goed met hem kon vinden’. Of hij wat vermoedde? Nee dat denk ik niet. Richard ziet hen echt als ‘oude mensen’. Hij heeft ook wel eens een beetje spottend gezegd: ‘Ga je weer met je vader de hondjes uitlaten?’
Ik hoopte erg dat ze niet zouden ingaan op de uitnodiging, maar Roos had een goede dag en wilde wel koffie komen drinken en taart eten. Misschien vermoedde zij wel iets. Vrouwen hebben wat dat betreft betere voelsprieten dan mannen, maar zij liet niets doorschemeren. Die avond durfde ik David gewoon niet aan te kijken. Ik was te bang dat iedereen aan ons zou zien dat we de avond ervoor nog stiekem hadden staan zoenen in het park.”

Keurig afsluiten

“Ik voelde me wel erg schuldig. Op dat moment nam ik me ook voor om nooit meer met David te zoenen zolang ik nog getrouwd ben. Om de dingen niet moeilijker te maken dan ze al zijn.
Ik blijf Richard altijd intens dankbaar voor onze jaren samen, voor de kinderen die we samen hebben gekregen. Ik heb er alle vertrouwen in dat we er uiteindelijk goed doorheen gaan komen, door de scheiding. Dat we samen goede ouders zullen blijven. Deze maand ga ik rustig met Richard zitten en ik hoop dat we dan later gezamenlijk aan Noa en Jason kunnen vertellen dat papa en mama gaan scheiden. De decembermaand is keurig afgesloten: oliebollen eten en gezellig spelletjes doen met mijn zwager en zijn gezin, de kerstboom weer aftuigen en alle nieuwjaarswensen bij de familie brengen. Nog maar heel even….”