Mariska: ‘Mijn ex stuurt me zelfs Tikkies voor de kinderuitjes’

6 oktober 2023

Mariska (31) is moeder van Liv (7). Haar ex Remco (26), de vader van hun dochter, draagt helemaal niets bij aan de opvoeding. Hij is eeuwig platzak en zegt steevast zijn afspraken af.

“Afgelopen augustus werd onze dochter Liv zeven. Mijn ex Remco en ik wilden die dag niet zomaar voorbij laten gaan. Het kon ook weer, de coronaregels waren gelukkig versoepeld. Liv mocht zeven vriendinnetjes uitnodigen met wie we naar een trampolinespeelpark gingen, waar ze na afloop patatjes en kroketten zouden eten met een ijsje toe. We zouden de dag samen organiseren en financieren, net als haar cadeau: een nieuwe tweedehands fiets. Per persoon kwam dat neer op 100 euro. Ik zou het voorschieten, Remco zou het mij de volgende week cash betalen als hij Liv kwam halen. Alleen kwam het die week even niet goed uit. Mocht het ook een weekje later? Oké, zei ik, als ik het maar krijg. Dat was immers de afspraak. Enfin, lang verhaal kort: ik moet het nog steeds krijgen. Remco zit steeds te krap bij kas. En dat is eigenlijk nooit anders geweest.”

Een blauwe maandag studeren

“Toen mijn huidige ex Remco en ik elkaar leerden kennen zat hij nog op school. Ik ben vijf jaar ouder en werkte op dat moment al voor mezelf, als kapster in de kapsalon van mijn familie. In de toekomst hoop ik die over kunnen nemen, tot die tijd is het veel meters maken. Vanaf dag één verdiende ik daardoor meer geld dan Remco en had ik meer te besteden dan hij.
Dat was in het begin niet zo’n probleem. Het is niet natuurlijk nooit leuk als je altijd degene bent die de portemonnee moet trekken als je samen uit eten gaat en zelfs de popcorn in de bioscoop betaalt omdat je vriend gewoon geen geld heeft, maar ik bedekte het met de mantel der liefde. Ik zag het als iets tijdelijks. Als hij straks zijn diploma had en een baan zou vinden, verdiende hij zijn eigen salaris en kon het allemaal wat eerlijker verdeeld worden, zo hield ik mezelf voor.
Maar Remco maakte nooit een studie af. Hij deed alles een blauwe maandag, van vrijetijdskunde tot de pabo en een ICT-opleiding. Zodra het hem te moeilijk werd, haakte hij af. Toen ik onverwachts zwanger werd van Liv kon het niet anders dan dat ik fulltime zou blijven knippen en Remco thuis de zorgtaken op zich zou nemen en tussendoor zou blijven studeren. Ik had het fijner gevonden een stapje terug te doen en een dag minder te werken, maar snapte dat het in deze situatie logisch was dat hij de taken thuis op zich nam.”

Liever gamen

“Alleen Remco rommelde maar een beetje aan met zijn studie en de baby en deed niets in huis. Als ik thuis kwam na een drukke dag in de salon stond ik nog de was te vouwen, haalde ik de stofzuiger door het huis en kookte ik. Remco had een tentamen gemaakt en was daarna met Liv op zijn buik in slaap gevallen op de bank. Heel aandoenlijk, maar ook bloedirritant.
Na de komst van Liv zag ik pas hoe scheef onze relatie eigenlijk was. We deelden niet veel en ik had geen steun aan hem. Ik wilde een man die ambitieus was en iets van zijn leven maakte en Remco rommelde maar wat aan. Hij zat liever hele dagen te gamen en had er ook geen enkele moeite mee om op mijn zak te teren. Steeds meer zag ik in dat wij geen match waren.
Als vader was hij heel lief en speels, maar ook onverantwoordelijk. Hij kon Liv soms uren lang in een vieze luier laten rondlopen. Als ik daar dan boos om werd, haalde hij zijn schouders op. Hij liet haar ook steeds vaker achter bij mijn ouders die om de hoek wonen om lekker een stuk te gaan mountainbiken of uren te gamen.”

Betaling in natura

“Liv was twee toen we uit elkaar gingen. Voor Remco had het niet gehoeven, maar ik was er klaar mee. Ik zag de meerwaarde van onze relatie niet meer. De zorg voor Liv lag inmiddels volledig bij mij en mijn ouders en tussen Remco en mij ontstonden steeds meer irritaties. We hadden na de geboorte nog amper seks.
Omdat we niet getrouwd waren of een samenlevingscontract hadden, wilden we onze breuk en de financiële toestanden zelf oplossen. Formeel moest Remco alimentatie betalen omdat Liv het meest van de tijd bij mij zou wonen, maar hij had amper inkomsten. Af en toe had hij wel werk, maar altijd ging het om vage, slecht betaalde baantjes.
Ik heb één keer online een berekening laten maken en toen bleek dat hij sowieso € 25 per maand moest betalen, ook al verdiende hij niks. Maar toen we het daar over hadden, vond hij dat onzin. Remco stelde voor om op vrijwillige basis bij te dragen aan haar opvoeding. Een keer spontaan kleding kopen, winterlaarzen, een fiets, schoolspullen. Hij betaalde liever in natura, zoals hij dat noemde. Ik vond het allang best. Ik wist wel dat ik het met een mediator of advocaat beter had kunnen krijgen, maar vond het het belangrijkst dat we op speaking terms bleven. Ik had geen zin in gedoe. Sowieso kreeg ik als alleenstaande ouder al ruim 250 euro van de regering, plus kinderbijslag. En ik had mijn eigen salaris. Bovendien wilden mijn ouders in nood ook wel iets toeschuiven. Als Remco dan ook af en toe iets nuttigs bijdroeg, moesten we er uitkomen.”

Naar de andere kant van het land

“Over een omgangsregeling wilde hij ook niets op papier zetten. Hij wilde daarin flexibel zijn. Zoals hij zelf zei: ‘De ene keer wilde hij Liv misschien wel drie keer een weekend achter elkaar hebben, de andere maand misschien één zaterdag. Omdat mijn ouders toch al veel oppasten en ik best flexibel in mijn uren kon zijn, vond ik dat prima.
Maar net als met geld komt er in de praktijk maar weinig van zijn inbreng terecht. Remco heeft nog steeds geen geld, en amper tijd. Hij is inmiddels gestopt met het nutteloos studeren. Hij heeft een baan gevonden in een meubelmagazijn en is daarvoor verhuisd naar de andere kant van het land. Maar wat hij ermee precies mee verdient? Ik heb geen idee. Het is in ieder geval niet veel, want negen van de tien keer is hij platzak en bedelt hij bij mij om geld.
Sowieso heeft hij vrijwel nooit geld voor de reiskosten. Ik krijg regelmatig Tikkies voor benzine, anders kan hij Liv niet komen ophalen. Hij is zelf 180 kilometer verderop gaan wonen, maar draagt daar niet de consequenties van. Als ik die Tikkies niet zou betalen, ziet Liv haar vader niet. Meestal maak ik zuchtend die 20 of 30 euro naar hem over, zodat Liv toch een paar dagen bij papa kan zijn. Ook de andere belofte over zijn aandeel in haar opvoeding is magertjes. Op een paar teenslippers na heeft hij nog nooit schoenen voor Liv aangeschaft. Een enkele keer koopt hij kleding, maar die moet dan wel bij hem blijven. Hij vindt dat ik haar te stoer kleed en ziet haar liever in zoete, roze jurkjes. Liv is helemaal geen jurkentype, maar houdt haar mond tegenover haar vader. Wat dat betreft lijkt ze op mij: we doen alles voor de lieve vrede. We zijn pleasers en houden allebei niet van ruzie. Remco maakt daar handig gebruik van.”

Afhaken op het laatste moment

“In de vijf jaar dat Remco en ik nu uit elkaar zijn, ben ik nog steeds degene die alles regelt rondom onze dochter. Van keuze voor school tot dokters- en tandartsbezoeken. Remco toont weinig interesse en is wispelturig. Ik houd er standaard rekening mee dat hij op elk moment een afspraak kan afzeggen. Meestal vertel ik Liv niet eens dat ze het weekend naar papa gaat, want het kan zomaar zijn dat Remko vrijdagmiddag om 1 uur appt met een simpel: ‘Sorry Maris, het gaat me niet lukken vandaag’. Daarom laat ik hem haar ook nooit van school halen. Ik zorg dat ik vrijdag altijd zelf om half drie op het schoolplein sta, ongeacht de plannen voor het weekend. Alleen als ik zeker weet dat Remco onderweg is, of ik net weer een Tikkie voor zijn ‘Shell of BP’ heb betaald, vertel ik dat papa haar komt ophalen voor het weekend.
Vroeger deed ik dat een paar dagen van tevoren, maar de teleurstelling was dan steeds groot als Remco toch op het laatste moment afhaakte. Al merk ik de laatste tijd dat ze iets minder enthousiast is om naar hem toe te gaan. Liv vindt het fijn om haar vader te zien, maar de weekenden bij papa zijn wel een beetje saai. Sowieso staan ze vaak in de file en is het een lange autorit. En als ze bij hem is, trekken ze er zelden op uit, want dat kost geld. De enkele keer dat hij iets leuks met haar onderneemt, stuurt hij me na afloop een Tikkie voor de kosten die ze hebben gemaakt, voor bijvoorbeeld de toegang.”

Lees ook: Rianne: ‘Niemand weet dat wij diep in de schulden zitten’

Rouwdouwer

“Hij wil ook helemaal niets verzinnen wat niks kost. Liv is dol op fietsen, knikkeren, schommelen in de speeltuin of desnoods bloemetjes plukken en picknicken in het park. Daar heeft Remco allemaal geen zin in. Hij is meer van thuis computerspelletjes spelen. Ook prima, maar ik heb nou eenmaal een rouwdouwer als dochter en ze is dolgraag buiten. Bij mij voor de deur heeft ze allemaal vrienden met wie ze lekker buiten kan spelen. Papa woont op driehoog en in zijn weekend zit ze alle dagen binnen in die flat. Dat is lastig voor haar.  Maar ik blijf haar stimuleren naar haar vader te gaan, ik vind dat belangrijk voor hun band.
Dat is dus ook de reden dat ik me laten overhalen om zijn benzine te betalen. Of zelfs een keer zijn garagekosten over te maken omdat hij anders de hele maand geen auto zou hebben. Vriendinnen verklaarden me voor gek, net als mijn ouders. Zij hebben geen goed woord over voor Remco. Ze noemen hem een profiteur en een klaploper. Ze vinden dat ik veel strenger moet zijn en meer van hem moet eisen. Het is namelijk niet zo dat er bij mij een boom in de tuin staat die me van flappen voorziet. En met iedere keer een lockdown was het de afgelopen tijd ook financieel buffelen. Na aftrek van de hypotheek en vaste lasten houd ik amper iets over om aan mezelf te besteden. Maar dat vind ik niet erg. Ik heb liever dat mijn dochter er leuk bij loopt en af en toe naar een speeltuin kan dan dat ik merkkleding koop.”

Zeuren om geld

“Natuurlijk zijn er ook grenzen aan mijn begrip. Soms word ik wel een beetje boos op Remco. Vooral om die 100 euro. Daar moet ik nu al maanden en maanden om zeuren. Hij heeft iedere keer weer een smoes. Dan had hij een belastingaanslag, dan moest zijn auto weer nieuwe banden of was zijn energierekening weer te hoog. Elke keer is er wel een reden waarom hij mij geen 100 euro kan geven. Maar dit bedrag wil ik hem per se niet weer kwijt schelden. Dit is een principekwestie.
Zeker sinds hij me verteld heeft dat hij een nieuwe vriendin heeft. Ik had het al op Facebook gelezen en ook min of meer begrepen van Liv. Zij had het steeds over een mevrouw waar zij met papa op visite ging. Die had ook twee kindjes met wie ze kon spelen. Dat vond Liv erg gezellig en dan ben ik ook blij.
Maar wat mij raakt, is dat ik zag dat hij met haar allerlei uitstapjes maakt en uit eten gaat. Ik vraag me af waar hij dat geld vandaan haalt. Ik kan me niet voorstellen dat hij weer iemand heeft gevonden die net zo gek is als ik en alles maar voor hem wil betalen. Ik denk dat hij aan haar wel zijn geld uitgeeft en dat zij ook de hoofdreden is dat hij de laatste tijd zo vaak op het laatste nippertje zijn Liv-weekenden afzegde. En dat doet pijn.”

Geen ruzie maken

“Voorlopig houd ik mijn mond. Omwille van onze dochter wil ik per se een harmonieuze relatie onderhouden. Veel belangrijker dan ruzie om de centen vind ik dat Liv opgroeit als een stabiele meid die van haar vader en moeder liefde krijgt. Ik wil haar per se niet slachtoffer het maken van de slechte financiële situatie van haar vader. Als ik op mijn strepen gaan staan en mijn rechtmatige kinderalimentatie opeis, heb ik er misschien een paar tientjes in de maand bij. Maar ook een hoop stress en narigheid. En dat is het me absoluut niet waard.
Het is hard. Ik werk al méér dan fulltime om de eindjes aan elkaar te knopen. Als je dan ook nog eens Tikkies krijgt van je ex, omdat hij de basale zorg voor jullie kind niet kan geven, maar wel vakantieplannen gaat maken met zijn nieuwe liefde, dan steekt dat. Ik weet dat ik binnenkort het gesprek met hem moet aangaan. Toevallig heb ik hem gister nog geappt dat ik nu eindelijk die 100 euro terug wil. Hij stuurde terug dat hij het geld aanstaande vrijdag meeneemt: ‘Echt, beloofd’. Maar ik heb er een hard hoofd in.”

Tekst: Joan Makenbach. Om privacyredenen zijn alle namen veranderd. De echte namen zijn bekend bij de redactie.​​​​​​

Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een digitaal abonnement op Vriendin.